"Έξω από τους δρόμους των αστόχαστων,
λειτουργοί και ψάλτες Ορφικοί,
έναν ύμνο μιας λατρείας πανάρχαιας ξαναφέρνουμε στο Φώς.
 Έτρεξε ώς τα τώρα ο λογισμός μας καταχωνιασμένος ποταμός.
Ξάφνισμα στο βούισμα των ανθρώπων, της Λύρας Σου ο ρυθμός.
Νύχτα ξεκινάμε, νύχτα ανεβαίνουμε, τη δυσκολανέβατη
κορφή.
Θέλουμε μόνοι, θέλουμε πρώτοι το ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ ΦΩΣ να χαιρετήσουμε,
ενώ κάτω στους ανθρώπους θα είναι ακόμα ύπνος και σκότος...
Χαμήλωσε Φοίβε από τα ύψη του Ολύμπου του αγνού,
προς του χαύνου την πατρίδα, προς τη χώρα των οκνών.
Κι έπαιξες Λύρα ανάβρυσμα αρμονικών πηγών!
Λόγια σε απαντήσανε βαρήκοων και περίγελα τυφλών.
Τότε,σα να γύρευες την πλάση να λυτρώσεις από μόλυσμα
κι από τα ακάθαρτα του Αέρα, έρριξες τη Λύρα κάτω κι
έγινες Σαιτευτής, και τα σαίτεψες των ανόητων τα κοπάδια πέρα ως πέρα!"

(Κ.Παλαμάς)