«Οι λείχοντες και έρποντες λύχνον εν μεσημβρία άπτουσιν»

«Οι λείχοντες και έρποντες λύχνον εν μεσημβρία άπτουσιν». Συντάσσουν! Να υποβάλλουμε τα σέβη μας λοιπόν στην τέταρτη εξουσία. Σε ποια; Στα ελληνικά τα του Συντάγματος, του «όχλου», η παραληρούσα κόρη παραφράζει την «ελίτ»: «τα πουλημένα, οι γλείφτες, τα λαμόγια ξυπνήσανε, ρε, κάτσε κάτω, πού πα, ρε; και κάνουνε Σύνταγμα (κουλτούρας) και αυτά!» Σωστά; Και συνεχίζει στο επίκαιρο ύφος και ρυθμό των «αγανακτισμένων» αρθρογράφων, με το περιεχόμενο όμως κάπως αλλαγμένο: τα παπαγαλάκια των μαύρων γερακιών, οι ήρωες του Τσόμσκι, οι πόρνοι της Παιδείας της ελληνικής και παγκοσμίας, οι ομότεχνοι της διαφθοράς, του μέσου, της κλεψιάς, της δυσωδίας, του παρα/κράτους, των υπο/νόμων, οι γιάπηδες και οι ξεβράκωτες της επικοινωνίας, οι συντεχνίες της καταλύσεως του Δήμου, οι ερωμένες της ανακήρυξης του Κράτους σε υδροκέφαλη και ανεγκέφαλη αξία, οι Εφιάλτες της Δημο/κρατίας, όλοι αυτοί άκουσαν πλήθη στις «Θερμοπύλες» ναχειροποιούν το 5 ρυθμικά, να αλαλάζουν. Λάζαροι από το μνήμα αιφνιδίως τώρα! χασμουρήθηκαν κι έριξαν μια ματιά στους πελιδνούς αιθέρες της πατρίδας. «Σκότος! Να φύγουν! τα θορυβώδη μαύρα ερίφια από την πλατεία. Οι μη εν συνειδήσει φωνασκούντες!» Αλλά.

Ποιμένες των αυλών, ακούστε τη σαλεμένη τη στρεψόδικη, τη λυπημένη. Πώς τα «ερίφιά» σας τώρα διώχνετε; Ποτίσατε, ταΐσατε, χαϊδέψατε, στρώσατε το παχνί, τους αποθέσατε κι ένα γυαλί να σας θαυμάζουν καθημερινά από τη φάτνη. Στις βροντερές αναμετρήσεις κουράγιο, για τη νίκη! Τους παραγγείλατε εν χορώ: στην ίδια ακριβώς πλατεία. Δεν πάω μακριά. Και ήταν ο ίδιος «όχλος» — με τους άναρθρους λόγους, τις κραυγές, τα μπουσουλίσματα της σκέψης, τα ηχηρά συνθήματα, τις κατσαρόλες, τις σημαίες, τα
προκοίλια, τα σταυρουδάκια του ήλιου και τις μάνες! Ο «κρετίνος»! Θυμάστε τις ευφρόσυνες προεκλογικές συνάξεις και τις γιγαντιαίες φωτό στα πρωτοσέλιδα, εκείνους τους παιάνες για τα δημοκρατικά μηνύματα του παντοδύναμου λαού/του «όχλου» σήμερα, τις Σαλαμίνες και τις Θερμοπύλες, τους άξιους απόγονους στις εορτές του έθνους, τις παρελάσεις απ’ το Σύνταγμα με την ελληνική σημαία μόνο; Τα κοροϊδέψατε άραγε τα «ερίφια» αυτά, που συντηρήσανε κι εσάς και ό,τι συντηρήσατε εσείς; Όχι. Τα διαστρέψατε. Κακούργημα αυτό. Μαζί μ’ αυτά και τους θεσμούς και τους μηχανισμούς της φάρμας με τα ζώα.

Tο ψέμα είναι κακό. Το να πιστεύεις τα ίδια σου τα ψέματα είναι όμως ακόμη μεγαλύτερο κακό. Παράνοια. Θέατρο παραλόγου. Η Ελλάς! Ψυχοπαθολογία των θεσμών/ μηχανισμών που καθρεφτίζει τους πολίτες και το αντίθετο. Η καταπάτηση του νόμου είναι νόμος. Και ο άλογος λόγος λογικός, για να επανέρθω στη δουλειά σας. Γι’ αυτό γίνονται και κατατάξεις τώρα που ήρθε η ώρα για τις ανα/κατατάξεις που θα γράψει η Ιστορία: οι πάνω της πλατείας και οι κάτω της πλατείας, οι του εσωτερικού και οι του εξωτερικού (υπάρχουν και αυτοί που μιλάνε για Ευρώπη και για τον κόσμο όλον). Αμηχανία, πανικός, λαϊκισμός, διαστροφή ή προπαγάνδα; Το έτσι είναι πλέον δεν είναι έτσι. Χωρίς κόμματα και στη φράση μέσα. Αυτή η Ιστορία. Πλατιά. Με χώρο για το απρόβλεπτο. Υπήρξαν ωστόσο οι λίγοι κι εκλεκτοί ή οι μειοψηφούντες ή όσοι κάτι τόσα χρόνια αντιλαμβάνονταν (στο Σύνταγμα, «όχλος» και αυτοί), που φιμωμένοι (σχεδόν ή εντελώς) έκρουαν τον κώδωνα κινδύνου έξω από την «πολλή συνάφεια του κόσμου» και τις «πολλές κινήσεις κι ομιλίες» της γνωστής μας «αποικίας». Γι’ αυτούς λόγος κανένας. Και δεν «καθαρίζει η πλατεία», αντίθετα η πλατεία καθαρίζει έναν τεράστιο βρόμικο λεκέ με μόνο όπλο τα μικρά της μπουκαλάκια για νερό μέσα από φοντάνα. Για όλα μια γέννηση υπάρχει. Θέλει το χρόνο να απογαλακτιστεί το βρέφος, να μιλήσει. Οι «αγανακτισμένοι», όρος που υιοθετήθηκε για το αυθόρμητο, το απρόβλεπτο, το ανομοιογενές και την αποκοπή από γραμμές κομματικές, σαν η ανομοιογένεια να μην αποτελεί συστατικό της φύσης της ανθρώπινης, του καθενός μας χωριστά,προκαλεί πολλές φορές το ειρωνικό λίκνισμα των κεφαλών των «ειδημόνων». Ας μην είναι όμως κανείς μας σίγουρος για το εάν η Ιστορίασκηνοθετεί ή όχι στα παρασκήνια τη φάρσα της.

 Άλλωστε: Άξιον εστί τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα,είπε ο ποιητής που διακοσμεί την «αποικία» με αφίσες, διότι φέτος του αφιερώθηκε το έτος. Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν. Ευτυχισμένος όποιος γνωρίζει Ιστορία, έγραφε ο ιστορικός Πολύβιος, ο πρώτος που έδωσε στην ερμηνεία της πολυδιάστατη πνοή. Συγχωρήστε την ύπαρξή σας! γράφει στον Όλβιό του ο Βαγγέλης Φίλος, ξεκινώντας την πρόζα του σε τόνους βιβλικούς, καλώντας μας σε συνειρμούς για όλες τις Άξιες Γενέσεις των μεγάλων ποιητών και για τις ελεύσεις στις προφητείες των Γραφών. Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι!

Η Αριάδνη κρατώντας το μίτο στο λαβύρινθο της ιστορικής στιγμής, στέκει στο βωμό έτοιμη για τη θυσία - απώλεια της παλιάς συνείδησης, η οποία προοικονομεί να εξευμενίσει τους στροβίλους των καιρών. Και ύστερα ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, ο ιδιοφυής μεγάλος μύστης και φιλόσοφος, ο «υιός» του Πυθαγόρα, των θαυμάτων, το αιλουροειδές της Ιστορίας, μια διεθνούς βεληνεκούς προσωπικότητα, ο συμβουλάτορας βασιλιάδων και αρχόντων, που στέκει ως σύμβολο της επιτακτικής ανάγκης για μια νέα θεώρηση της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας. Δύο φορές ασπάζεται τον Όλβιο, του κοινωνεί σκέψη, σοφία/αλήθεια. Ποιότητα ζωής. Ο Ιωάννης των Γραφών κι αυτός εκεί, αλλοτριωμένος τώρα, μες στη διεστραμμένη φύση του, επαναφέρει την ξεχασμένη του ταυτότητα, αυτή του προαγγέλου του Ανθρώπου, που, ο εγγενής φόβος μπρος στην αλλαγή και η υποταγή, την είχε ακυρώσει. Η Μαγδαληνή άλλη μια φορά αναζητά τη σωτηρία απεγνωσμένη κι έτοιμη να παραδοθεί άνευ όρων στο βωμό της Ιστορίας. Είναι η Αριάδνη, η γνώστρια του λαβύρινθου της ανθρώπινης ψυχής, που θα αντιτάξει την αυτογνωσία στην παγανιστική ανθρωποθυσία. Η Αριάδνη του λαβυρίνθου προτείνει συνείδηση και ευθύνη, ευθύνη και συνειδητή επιλογή. Το τίμημα μεγάλο. Καλά το γνωρίζει ο Ευφρόσυνος, ο αγροίκος, ο καταφρονεμένος μάγειρας-καλόγερος των μοναστηριών, που ήξερε άριστη μαγειρική, αλλά τα φαγητά του ήταν μέτρια, γιατί άφηνε χώρο και στις πνευματικές τις απολαύσεις. Καλύτερα στον πόνο της απόγνωσης, παρά στην ευτυχία της αποχαύνωσης, θα πει και θα αναζητήσει το Δάσκαλο στους Ουρανούς. Η τελευταία έμμεση αναφορά (ως έτοιμος να ήτανε από καιρό) σχετίζεται με το πένθος της απώλειας που προαπαιτεί κάθε αλλαγή. Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, Καβάφης. Έτσι, μέσα από μία σύντομη πρόζα (γραμμένη πολύ καιρό πριν από τη διαμαρτυρία στις πλατείες) διανύονται αιώνες ελληνικής παράδοσης, ιστορίας και πολιτισμού, για να σχολιαστεί η επικαιρότητα ως σύμπτωμα μίας μεγάλης παγκόσμιας αλλαγής.

Ο Βαγγέλης Φίλος, σε άλλη περίπτωση, έχει επισημάνει τα εξής : Η σήψη είναι μια χημική διεργασία στην οποία ο βρασμός είναι συστατικό της στοιχείο. Προσοχή, λοιπόν, στην αγανάχτηση και την οργή των φυσαλίδων. Ζητούμενο είναι να βγούμε έξω από το καζάνι της κολάσεως ήρεμα και με την γαλήνια συμπεριφορά των αποφασισμένων. Οι επαναστάτες της παγκόσμιας ιστορίας μπορεί να είχαν τη φλόγα, αυτή όμως δεν τους έκαιγε τα χέρια. Αν θέλουμε να είμαστε ευφυείς, και οι περιστάσεις το απαιτούν, ας κατανοήσουμε επιτέλους ότι η κρίση είναι βαθιά: αγκαλιάζει όλες τις δομές της παγκόσμιας κοινωνίας, αγγίζει τα όρια του παραλογισμού, καθώς η ανθρώπινη υπόσταση παίζεται καθημερινά στη ρουλέτα του τυφλού κέρδους και οι κάθε μορφής εξουσίες, τοπικές και υπερεθνικές και οποιασδήποτε βαθμίδας και διαβάθμισης, συνδειπνούν ή αναμένουν τα κόκαλα από το φαγοπότι της κολάσεως. Αντί να τρέχουμε στις εκτονώσεις του θυμού και της οργής, παρακολουθώντας τους ταγούς που συνταιριάζουν μέσους όρους ή τους ανεκδιήγητους της πολιτικής υστέρησης, ας πρωταγωνιστήσουμε για τούτο το απλό: Ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο κίνημα σωτηρίας από την τρέλα ενός καταρρέοντος συστήματος. Είναι η εποχή των μεγάλων μανιφέστων και όχι η εποχή που ο καθείς προσπαθεί να απωθήσει τις τύψεις του μπαίνοντας στη μυλόπετρα της ανοησίας. Κανείς δεν μπορεί να σώσει το έθνος. Μπορεί να υπερασπιστεί την ύπαρξη του πολιτισμού και μέσω αυτού και την ύπαρξη αυτής της ξεχωριστής πολιτιστικής οντότητας που λέγεται Ελλάδα.
Διαβάστε εδώ τον Όλβιο του Βαγγέλη Φίλου

----------------------------------------------------------------- 
Aπό την Ιφιγένεια Σιαφάκα,  φιλόλογο-συγγραφέα.