Yπάρχει ελπίδα

Yπάρχει ελπίδα

Είμαστε όλοι παρόντες

Παλεύουμε

Αυτό από μόνο του φτάνει

Τι με έπιασε

Που να σκέφτομαι

Δεν με αφορά η πέμπτη σειρά

Αρνούμαι τις τελείες

Τις απαρνούμαι

Εδώ, σήμερα και ποιος ξέρει για αύριο

Έβαλα πολλές

Και ψάχνω ένα κόμμα

Γύρω εξοργισμένα γραπτά

Σαν κουφάρια που τα ξέρασε το χώμα και σέρνονται στη γη

Μακριά από τον αποστολέα

Μακριά απο το χθες

Ξέχασαν την ευθύνη τους

Γραπτά που βγάζουν τα σωθικά τους

Φτύνουν αίμα, σάλιο

Είναι ιδρωμένα, σκουριασμένα

Κουρελιασμένα απο τον πόνο

Όμοια με το χέρι που κρατά την πένα, το ποντίκι, τη γάτα και το πληκτρολόγιο

Όλα αγκαλιασμένα σε ένα χνουδωτό κουβάρι αδρεναλίνης

Λύνεις, δένεις, γράφεις και περιμένεις να δεις

Φως στο τούνελ, φως στα μάτια, φως παντού

Αυτό σου έταξαν όταν βγήκες απο τη μήτρα

Θαμπωμένος έκτοτε αναμασάς τα ίδια

Σφίγγεις τα δόντια, τραβάς το χαλινάρι και σταματάς

Παίρνεις ανάσα και ξανά το καμτσίκι

Άντε, πάρε φόρα

Υπάρχει ελπίδα

Είναι εκείνη η κυρία που πεθαίνει τελευταία

Πριν όμως από εκείνη αποδημείς

Χάνεις το σπινθήρα που σε διαφοροποιεί από τις κούκλες

Κούκλα για τα κρεμασμένα ρούχα

Σφαδάζεις μα δεν είναι αλήθεια

Γραπτά, προφορικά και δυστυχώς αποτυχία στις εξετάσεις

Μετεξεταστέος

Δεν παίρνεις πτυχίο

Έμαθες παπαγαλία το μάθημα, έγραψες όσα σε θύμωσαν

Ξέχασες όμως το βασικό

Να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να αλλάξεις

Μυαλά, μαλλιά, νύχια, γλώσσα, αλήθειες, κεφάλι

Εκεί είσαι

Κοντά στο ξέφωτο, κοντά στο λιμάνι και πετάς, πετάς τα γραμμένα

Τσακάλι έρημο στην παγωμένη στέπα

Γεμάτο νερό και σωθικά

Ή αλλιώς η σωτηρία απο τα μέσα σου

Μια σακούλα που χωράει τα πάντα κι εσύ τα κρατάς όλα

Όλα τα αρνητικά

Είναι εύκολο

Σκίσε τα ιμάτιά σου και μείνε γυμνός

Δες, βρες, πες για το μεγαλείο σου

Εκείνο που σε κάνει ακόμη να βλέπεις ότι υπάρχει

Υπάρχει ελπίδα

Ακόμα κι αν μείνει μόνη στον πλανήτη γη

ΘΑ Υπάρχει

Σήμερα, Κυριακή στις 11:00 π.μ. (ο χρόνος με μάρανε)

παίρνω στα χέρια μου ένα πτυχίο

Πιότερο επιβρέβευσης κόπων

Φαντάζει το βραβείο

Όμως δεν θα το βάλω κάτω

Γιατί είμαι ήδη εκεί

Εκεί, στον πάτο, στο κάτω και στο: τα παρατάω

Τα πάντα, τις αρκούδες, το ντέφι που μου βαράνε για να χορεύω

Θα φωνάξω υπάρχει ελπίδα

Και

Ποιος ξέρει

Ίσως η κυρία μου χαρίσει τον τελευταίο χορό στο πάλκο

Γιατί θα σμίξουμε κι ας μη το περιμένει

Έτσι κάνω, έτσι είμαι

Χορεύεις μαζί μου εκεί που δε το περιμένεις

Σήμερα δεν έχει εικόνες, δεν έχει τελείες, δεν έχει θυμό,

Δεν έχει πολλά

Από τα συνηθισμένα

Σήμερα ΑΠΛΑ και απο καρδιάς

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ

Πηγή