 |
| Μέρος από το Γαλάτσι του 1920 |
Οι πρώτοι επισκέπτες στο Γαλάτσι αρχίζουν να καταφθάνουν το 1850.
Είναι βοσκοί από την Στερεά Ελλάδα και κυρίως από την επαρχία Δωρίδας που φτιάχνουν προσωρινές κατοικίες για να ξεκαλοκαιριάζουν τα τα κοπάδια τους.
Λίγα χρόνια αργότερα η ανάπτυξη της Αθήνας επιβάλλει τη δημιουργία νέων κατοικιών και κατά συνέπεια την παραγωγή πρώτων υλών για την κατασκευή τους. Έτσι δημιουργούνται τα πρώτα ασβεστοκάμινα.
Μάλιστα, το 1887 ο Κοντόπουλος, ταγματάρχης του Υπ. Γεωργίας, εξανίσταται στον πρωθυπουργό Χαρ. Τρικούπη για την οικολογική καταστροφή που προκαλούν τα Καμίνια στην Αθήνα. Συναντά όμως την αντίδραση των ιδιοκτητών τους, που φτάνουν μέχρι τον Άρειο Πάγο και εξασφαλίζουν τελικά την άδεια για τη λειτουργία τους.
Στις αρχές του αιώνα η περιοχή είναι ακόμα ακατοίκητη.
Τα Τουρκοβούνια παραμένουν σχεδόν απάτητα.
Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι καταφθάνουν γύρω στα 1910 και έρχονται κυρίως ως εργατικό δυναμικό για τη λειτουργία των Καμινιών.
Τα πρώτα σπίτια χτίζονται κοντά στην σημερινή περιοχή " Λιναρά ". Η περιοχή αρχίζει ν' αναπτύσσεται με πιο γρήγορους ρυθμούς. Δεν έχει μπει ακόμα στο σχέδιο και αυτό διευκολύνει αρκετούς να χτίσουν αυθαίρετα. Το 1927 δημοσιεύεται διάταγμα με το σκοπό αυτό, αλλά ανακαλείται 2 μήνες αργότερα, αφού οι περισσότεροι κάτοικοι δεν είναι Δημότες Αθηνών.
Μέχρι το 1925 περίπου, η περιοχή αποτελεί τόπο εξοχής για πολλούς Αθηναίους. Ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνα το παλάτι διοργάνωνε κυνήγι αλεπούς στα Τουρκοβούνια, όπως έπαιρναν μέρος έφφιπες κυρίες.
Όταν μάλιστα το Πάσχα συνέπιπτε με τη γιορτή του Αγ. Γεωργίου (Ομορφοκκλησιά) τότε γινόταν τριήμερο γλέντι, όπου οι βοσκοί πρόσφεραν δωρεάν κρέας και γάλα στους εκδρομείς.
Την ίδια εποχή περίπου (το πρώτο τέταρτο του αιώνα) χτίζεται απέναντι από το ναό της Αγ. Γλυκερίας το ξενοδοχείο "Δροσιά" ιδιοκτησίας Λιασκοβίτη. Το ξενοδοχείο φιλοξενεί κατά καιρούς μεγάλα ονόματα της πολιτικής, οικονομικής και καλλιτεχνικής ζωής του τόπου. Λέγεται μάλιστα ότι σ΄ αυτό κρύφτηκε ο Νικόλαος Πλαστήρας από τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που ήταν συγχωριανός του, όταν των κυνηγούσαν πράκτορες των Μεγάλων Δυνάμεων για να ανακαλέσει την καταδικαστική απόφαση της "Δίκης των Έξι".
Αργότερα δημιουργείται δίπλα στο ξενοδοχείο και το νυχτερινό κέντρο "Δροσιά" γνωστό ως "Μοστρού". Λειτουργεί πολλά χρόνια και αφήνει εποχή στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας για τους χορούς και τα ονόματα που φιλοξενεί.
Η πόλη αρχίζει ν΄ αναπτύσσεται με γρηγορότερους ρυθμούς. Δεν κατοικείται πια μόνο από Ναξιώτες και Στερεοελλαδίτες αλλά αρχίζουν να καταφθάνουν κάτοικοι από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Στα ¨Ναξιώτικα¨ ευωδιάζει ο τόπος από τα περιβόλια και τα λουλούδια. Έχουν δημιουργηθεί τα πρώτα καταστήματα που εξυπηρετούν τους κατοίκους. Το 1932 μάλιστα νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν τον πρώτο σύλλογο. Ονομάζεται ¨Αναγέννηση¨. Ξεκινά ως αθλητικό σωματείο με μια ομάδα ποδοσφαίρου αλλά δίνει την ευκαιρία να συναντιούνται νέοι και μη της εποχής. Ως ιδρυτικά μέλη αναφέρονται οι Κεφαλληνός, Ανδρεόλας, Καφρίτσας, Πρωτονοτάριος, Σιαμάντας, Ασφής, Γεωργαντής, Φακίνος. Το 1951 μετονομάζεται σε ¨Αθλητική Ένωση Γαλατσίου¨
Το 1935 το Γαλάτσι αποκτά λεωφορειακή γραμμή. Τα παμπάλαια αυτοκίνητα που μπαίνουν για να εξυπηρετήσουν τους κατοίκους ανεβοκατεβαίνουν με λιγοστούς επιβάτες. Το τέρμα της διαδρομής ήταν ακόμα στου ¨Λιναρά¨.
Δύο χρόνια αργότερα οι αυξανόμενες ανάγκες επιβάλλουν να τερματίσουν να φτάσει μέχρι το σημερινό Παλαιό Τέρμα.
1940: Στο Αλβανικό Έπος πολλοί Γαλατσιώτες δίνουν το παρόν. Ακολουθεί η Κατοχή. Πολλοί Γαλατσιώτες θυμούνται ακόμα την πείνα. Το συσσίτιο ελάχιστο και η δουλειά στα Καμίνια πολύ βαριά. Τα πεύκα των Τουρκοβουνίων γίνονται καυσόξυλα για να ζεσταθούν όχι μόνο οι Γαλατσιώτες αλλά και πολλοί Αθηναίοι.
Παρ όλες όμως τις δυσκολίες δεν διστάζουν να πάρουν μέρος στον αγώνα κατά των κατακτητών. Πάρα πολλοί παίρνουν μέρος στην Αντίσταση ενώ το βουνό φιλοξενεί κατά καιρούς πολλά μέλη Αντιστασιακών Οργανώσεων και κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά τους από τους Γερμανούς.
Μεταπολεμικά το Γαλάτσι διευρύνεται ακόμα περισσότερο. Η εσωτερική μετανάστευση φέρνει όλο και περισσότερους καινούριους κατοίκους στην περιοχή που αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Το 1952 γίνεται δεύτερη απόπειρα να γίνει Κοινότητα. Η απόφαση παίρνεται τελικά το 1954.Έτσι αποσπάστηκε από το Δήμο Αθηνών στις 4/2/1954 με το Β.Δ - ΦΕΚ 23/4-2-1954 τ.Α' και αναγνωρίστηκε ως κοινότητα Γαλατσίου.
Στις 14-4-1963 αναγνωρίζεται ως ομώνυμος Δήμος με το 212/63 Β.Δ -ΦΕΚ 45/14-4-1963 τ.Α΄.
Ο Δήμος Γαλατσίου λειτούργησε επίσημα στις 16 Αυγούστου 1964.
ΟΝΟΜΑΤΟΘΕΣΙΑ
Δεν υπάρχει σαφής προέλευση του ονόματος της πόλης. Μέχρι σήμερα έχουν διατυπωθεί διάφορες εκδοχές, καμία όμως δεν είναι απολύτως επιβεβαιωμένη. Ο κ. Πέχας στο βιβλίο του αναφέρει μερικές από αυτές τις πιο πιθανές. Η μία εκδοχή είναι η εξής:
Το 1851 κάποιος Συμεών Γαλάκης, Δραγάμπεσης αγόρασε στο Γαλάτσι με συμβολαιογραφική πράξη 25 στρέμματα γης γύρω από την Αγία Γλυκερία.
Ο Καμπούρογλου στην "Ιστορία των Αθηνών", δέχεται ότι το Γαλάτσι πήρε το όνομά του από αυτόν (το Γαλάκη) ο οποίος όπως πολύ χαρακτηριστικά λεει "είχε εκτεταμένες γαίες στην περιοχή ". Το ίδιο δέχεται και ο Κ. Μπίρης αναφέροντας μάλιστα ότι η οικογένεια Γαλάκη είναι Μεσαιωνική.
Τώρα γιατί το Γαλάκης έγινε Γαλάτσι ο Καμπούρογλου το αποδίδει στο στον ιδιωματισμό των παλιών Αθηναίων που το (κι) το πρόφεραν (τσι).
Ο Λάμπρος Κορομηλάς στο βιβλίο του "Αθηναϊκό κελάρυσμα" μας λεει ότι το Γαλάτσι πήρε το όνομά του από τον Κώστα Γαλάτη παλιό δήμαρχο της Αθήνας.
Πολλοί παλιοί πιστεύουν ότι το Γαλάτσι πήρε το όνομά του από δύο πόλεις αρκετά μακρινές: από το Γαλάτσι της Ρουμανίας ή από το Γαλάτσι της Μικράς Ασίας.
Πιο πιθανό (σύμφωνα με τον κ. Πέχα) φαίνεται αυτό που αναφέρει ο Θεώδορος Γκούντερα, φιλόλογος που γράφει ότι τσοπάνηδες της περιοχής γύριζαν και φώναζαν: "Γάλα, γάλα, φρέσκο γαλατάκι ". Και εύκολα η παρήχηση από το γαλατάκι δημιούργησε το ονοματοθέσιο της περιοχής από την οποία τούτο προέρχονταν.
ΠΗΓΗ
Είναι βοσκοί από την Στερεά Ελλάδα και κυρίως από την επαρχία Δωρίδας που φτιάχνουν προσωρινές κατοικίες για να ξεκαλοκαιριάζουν τα τα κοπάδια τους.
Λίγα χρόνια αργότερα η ανάπτυξη της Αθήνας επιβάλλει τη δημιουργία νέων κατοικιών και κατά συνέπεια την παραγωγή πρώτων υλών για την κατασκευή τους. Έτσι δημιουργούνται τα πρώτα ασβεστοκάμινα.
Μάλιστα, το 1887 ο Κοντόπουλος, ταγματάρχης του Υπ. Γεωργίας, εξανίσταται στον πρωθυπουργό Χαρ. Τρικούπη για την οικολογική καταστροφή που προκαλούν τα Καμίνια στην Αθήνα. Συναντά όμως την αντίδραση των ιδιοκτητών τους, που φτάνουν μέχρι τον Άρειο Πάγο και εξασφαλίζουν τελικά την άδεια για τη λειτουργία τους.
Στις αρχές του αιώνα η περιοχή είναι ακόμα ακατοίκητη.
Τα Τουρκοβούνια παραμένουν σχεδόν απάτητα.
Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι καταφθάνουν γύρω στα 1910 και έρχονται κυρίως ως εργατικό δυναμικό για τη λειτουργία των Καμινιών.
Τα πρώτα σπίτια χτίζονται κοντά στην σημερινή περιοχή " Λιναρά ". Η περιοχή αρχίζει ν' αναπτύσσεται με πιο γρήγορους ρυθμούς. Δεν έχει μπει ακόμα στο σχέδιο και αυτό διευκολύνει αρκετούς να χτίσουν αυθαίρετα. Το 1927 δημοσιεύεται διάταγμα με το σκοπό αυτό, αλλά ανακαλείται 2 μήνες αργότερα, αφού οι περισσότεροι κάτοικοι δεν είναι Δημότες Αθηνών.
Μέχρι το 1925 περίπου, η περιοχή αποτελεί τόπο εξοχής για πολλούς Αθηναίους. Ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνα το παλάτι διοργάνωνε κυνήγι αλεπούς στα Τουρκοβούνια, όπως έπαιρναν μέρος έφφιπες κυρίες.
Όταν μάλιστα το Πάσχα συνέπιπτε με τη γιορτή του Αγ. Γεωργίου (Ομορφοκκλησιά) τότε γινόταν τριήμερο γλέντι, όπου οι βοσκοί πρόσφεραν δωρεάν κρέας και γάλα στους εκδρομείς.
Την ίδια εποχή περίπου (το πρώτο τέταρτο του αιώνα) χτίζεται απέναντι από το ναό της Αγ. Γλυκερίας το ξενοδοχείο "Δροσιά" ιδιοκτησίας Λιασκοβίτη. Το ξενοδοχείο φιλοξενεί κατά καιρούς μεγάλα ονόματα της πολιτικής, οικονομικής και καλλιτεχνικής ζωής του τόπου. Λέγεται μάλιστα ότι σ΄ αυτό κρύφτηκε ο Νικόλαος Πλαστήρας από τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που ήταν συγχωριανός του, όταν των κυνηγούσαν πράκτορες των Μεγάλων Δυνάμεων για να ανακαλέσει την καταδικαστική απόφαση της "Δίκης των Έξι".
Αργότερα δημιουργείται δίπλα στο ξενοδοχείο και το νυχτερινό κέντρο "Δροσιά" γνωστό ως "Μοστρού". Λειτουργεί πολλά χρόνια και αφήνει εποχή στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας για τους χορούς και τα ονόματα που φιλοξενεί.
Η πόλη αρχίζει ν΄ αναπτύσσεται με γρηγορότερους ρυθμούς. Δεν κατοικείται πια μόνο από Ναξιώτες και Στερεοελλαδίτες αλλά αρχίζουν να καταφθάνουν κάτοικοι από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Στα ¨Ναξιώτικα¨ ευωδιάζει ο τόπος από τα περιβόλια και τα λουλούδια. Έχουν δημιουργηθεί τα πρώτα καταστήματα που εξυπηρετούν τους κατοίκους. Το 1932 μάλιστα νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν τον πρώτο σύλλογο. Ονομάζεται ¨Αναγέννηση¨. Ξεκινά ως αθλητικό σωματείο με μια ομάδα ποδοσφαίρου αλλά δίνει την ευκαιρία να συναντιούνται νέοι και μη της εποχής. Ως ιδρυτικά μέλη αναφέρονται οι Κεφαλληνός, Ανδρεόλας, Καφρίτσας, Πρωτονοτάριος, Σιαμάντας, Ασφής, Γεωργαντής, Φακίνος. Το 1951 μετονομάζεται σε ¨Αθλητική Ένωση Γαλατσίου¨
Το 1935 το Γαλάτσι αποκτά λεωφορειακή γραμμή. Τα παμπάλαια αυτοκίνητα που μπαίνουν για να εξυπηρετήσουν τους κατοίκους ανεβοκατεβαίνουν με λιγοστούς επιβάτες. Το τέρμα της διαδρομής ήταν ακόμα στου ¨Λιναρά¨.
Δύο χρόνια αργότερα οι αυξανόμενες ανάγκες επιβάλλουν να τερματίσουν να φτάσει μέχρι το σημερινό Παλαιό Τέρμα.
1940: Στο Αλβανικό Έπος πολλοί Γαλατσιώτες δίνουν το παρόν. Ακολουθεί η Κατοχή. Πολλοί Γαλατσιώτες θυμούνται ακόμα την πείνα. Το συσσίτιο ελάχιστο και η δουλειά στα Καμίνια πολύ βαριά. Τα πεύκα των Τουρκοβουνίων γίνονται καυσόξυλα για να ζεσταθούν όχι μόνο οι Γαλατσιώτες αλλά και πολλοί Αθηναίοι.
Παρ όλες όμως τις δυσκολίες δεν διστάζουν να πάρουν μέρος στον αγώνα κατά των κατακτητών. Πάρα πολλοί παίρνουν μέρος στην Αντίσταση ενώ το βουνό φιλοξενεί κατά καιρούς πολλά μέλη Αντιστασιακών Οργανώσεων και κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά τους από τους Γερμανούς.
Μεταπολεμικά το Γαλάτσι διευρύνεται ακόμα περισσότερο. Η εσωτερική μετανάστευση φέρνει όλο και περισσότερους καινούριους κατοίκους στην περιοχή που αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Το 1952 γίνεται δεύτερη απόπειρα να γίνει Κοινότητα. Η απόφαση παίρνεται τελικά το 1954.Έτσι αποσπάστηκε από το Δήμο Αθηνών στις 4/2/1954 με το Β.Δ - ΦΕΚ 23/4-2-1954 τ.Α' και αναγνωρίστηκε ως κοινότητα Γαλατσίου.
Στις 14-4-1963 αναγνωρίζεται ως ομώνυμος Δήμος με το 212/63 Β.Δ -ΦΕΚ 45/14-4-1963 τ.Α΄.
Ο Δήμος Γαλατσίου λειτούργησε επίσημα στις 16 Αυγούστου 1964.
ΟΝΟΜΑΤΟΘΕΣΙΑ
Δεν υπάρχει σαφής προέλευση του ονόματος της πόλης. Μέχρι σήμερα έχουν διατυπωθεί διάφορες εκδοχές, καμία όμως δεν είναι απολύτως επιβεβαιωμένη. Ο κ. Πέχας στο βιβλίο του αναφέρει μερικές από αυτές τις πιο πιθανές. Η μία εκδοχή είναι η εξής:
Το 1851 κάποιος Συμεών Γαλάκης, Δραγάμπεσης αγόρασε στο Γαλάτσι με συμβολαιογραφική πράξη 25 στρέμματα γης γύρω από την Αγία Γλυκερία.
Ο Καμπούρογλου στην "Ιστορία των Αθηνών", δέχεται ότι το Γαλάτσι πήρε το όνομά του από αυτόν (το Γαλάκη) ο οποίος όπως πολύ χαρακτηριστικά λεει "είχε εκτεταμένες γαίες στην περιοχή ". Το ίδιο δέχεται και ο Κ. Μπίρης αναφέροντας μάλιστα ότι η οικογένεια Γαλάκη είναι Μεσαιωνική.
Τώρα γιατί το Γαλάκης έγινε Γαλάτσι ο Καμπούρογλου το αποδίδει στο στον ιδιωματισμό των παλιών Αθηναίων που το (κι) το πρόφεραν (τσι).
Ο Λάμπρος Κορομηλάς στο βιβλίο του "Αθηναϊκό κελάρυσμα" μας λεει ότι το Γαλάτσι πήρε το όνομά του από τον Κώστα Γαλάτη παλιό δήμαρχο της Αθήνας.
Πολλοί παλιοί πιστεύουν ότι το Γαλάτσι πήρε το όνομά του από δύο πόλεις αρκετά μακρινές: από το Γαλάτσι της Ρουμανίας ή από το Γαλάτσι της Μικράς Ασίας.
Πιο πιθανό (σύμφωνα με τον κ. Πέχα) φαίνεται αυτό που αναφέρει ο Θεώδορος Γκούντερα, φιλόλογος που γράφει ότι τσοπάνηδες της περιοχής γύριζαν και φώναζαν: "Γάλα, γάλα, φρέσκο γαλατάκι ". Και εύκολα η παρήχηση από το γαλατάκι δημιούργησε το ονοματοθέσιο της περιοχής από την οποία τούτο προέρχονταν.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.