Παλαιότερα η έννοια πυραμίς παρέπεμπε κατευθείαν, κυρίως, στην Αίγυπτο, ίσως και στους Μάγιας. Τώρα πια, παρ' ότι είναι γνωστό ότι πυραμίδες υπάρχουν σ΄ όλο τον κόσμο, ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά γι΄ αυτές, τουλάχιστον επισήμως.
Για τον προορισμό και την προέλευση του ονόματος τους έχουν διατυπωθεί, κατά καιρούς, διάφορες απόψεις, λίγο ως πολύ γνωστές, οι οποίες συγκεράζονται στον όρο ΠΥΡΑΜΙΣ, αφού τ' όνομα [...] περιγράφει την ουσία του. [1]
Η λέξη πυρ, κοσμική ενέργεια (δραστηριότητα, λειτουργία) που διαπερνά το σύμπαν, αρχή και ουσία όλων των όντων, [2] σημαίνει φωτιά, φως, θερμότητα του ήλιου, το ηλιοστάσιο, φλόγα, αστραπή, σέλας, λάβρος (λάβρυς, λαβύρινθος). Το πυρ εκπέμπει ακτίνες και από αυτό αποτελείται η ψυχή, σπίθα αστρικής ουσίας. [3] Η λέξη αμίς σημαίνει "δοχείο νυκτός", δοχείο το οποίο σε απουσία φωτός συλλέγει ούρα. Το ρήμα ουρώ, "κάνω το νερό" μου, σημαίνει και "αφήνω σπόρο"! [4]
Από αυτόν τον σπόρο/ούρον προέρχεται ο Ουρίων ή Ωρίων, ο γίγαντας κυνηγός τ' ουρανού, Ωρίων Κέφαλος, ο οποίος γεννήθηκε από τους σπόρους τριών θεών μέσα σε δέρας Ταύρου. Σ' αυτήν την περίπτωση θα λέγαμε ότι το "δοχείο" είναι ο αστερισμός του Ταύρου.
Πράγματι,
με τον αστερισμό αυτό συνδέεται η δημιουργία του ανθρώπινου γένους.
Σύμφωνα με αρχαίες δοξασίες την εποχή της δημιουργίας του ανθρώπινου
γένους ο ήλιος βρισκόταν στο ζώδιο του Ταύρου. Η τελευταία μεγάλη Εποχή
του Ταύρου καλύπτει την περίοδο από το 4. 350 μέχρι το 2.200 π.Χ.
περίπου. Οι Αιγύπτιοι, όμως, υποστηρίζουν ότι η (τελευταία) δημιουργία
έγινε την Εποχή του Λέοντα, γύρω στο 10.850 π.Χ. όταν (μήνας) ο ήλιος
βρισκόταν στον Ταύρο.
Αυτή η εκδοχή συμφωνεί με την Πλατωνική θεωρία της
καταστροφής της Ατλαντίδας και τ΄ Αργοναυτικά.
Ο
Ταύρος φέρει στη ράχη του το σμήνος των Πλειάδων. Οι αρχαίοι πίστευαν
ότι οι μέλισσες γεννήθηκαν από το "αίμα" νεκρού" ταύρου, είναι οι νύμφες
Πλειάδες που γέννησαν τα μυρμήγκια τα οποία ο Ζευς μεταμόρφωσε σε
ανθρώπους. Οι επτά Πλειάδες γέννησαν ήρωες από τους οποίους κατάγονται
όλα τα βασιλικά γένη της Ελλάδας. |
| Φωτογραφία: ΩΡΙΩΝ
περ. Ανεξήγητο, ό.π.
|
Ο κυνηγός Ωρίων είχε δύο κύνες, τον χρυσό Μέγα Κύνα και τον (αργυρό) Μικρό Κύνα! Το κράμα χρυσού και αργύρου (20-30%) ονομάζεται ήλεκτρον, ήλεκτρον ονομάζεται και το κεχριμπάρι (απολιθωμένη ρετσίνη). Η καλλίτερη ποιότητα του οποίου ονομάζεται λυγγούριον! Στη λέξη λυγγούριον, που σημαίνει "πηγμένα ούρα (σπόρος/σπέρμα) λυγκός" ξαναβρίσκουμε τη λέξη ούρον μαζί με τ' όνομα λύγξ (γεν. του λυγκός ή λυκός)!
Το ήλεκτρο είναι αφιερωμένο στον Λύκειο Απόλλωνα ή Απόλλωνα Κύνα στον οποίο αντιστοιχεί ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου.
Ο
Απόλλων, θεός του πνευματικού ή αστρικού ή αιθεριακού φωτός και της
μουσικής (ήχος και φως), είναι ο πρώτος Ιατρός των θεών και είναι φυσικό
να του είναι αφιερωμένο το ήλεκτρο με τις μαγικές και θεραπευτικές του
ιδιότητες. Ο Μέγας Κύνας που αντιστοιχεί στον Απόλλωνα είναι αφιερωμένος
στην Αθηνά Σοφία - Ίσιδα, εκείνη που γνωρίζει. [5] Το ρήμα ουρέω - ουρώ
σημαίνει επίσης βλέπω, παρατηρώ, αγρυπνώ και πράγματι ο λυγξ (Λυγκεύς και Ίδας) έχει βλέμμα διαπεραστικό που τρυπά (διαπερνά) τη γη, όπως ο αιθέρας!
Στο
Μουσείο του Καΐρου βρίσκεται η "στήλη της απογραφής" στην οποία
γράφτηκε κατά διαταγή του Χέοπα ότι "ο Χέοψ αποκαλεί την Ίσιδα ΚΥΡΙΑ ΤΗΣ
ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ". Και από τ' άστρα τον σείριο θεωρούν ιερόν της Ίσιδας, διότι φέρει βροχήν [...]. [6] Πρώτη, λοιπόν, ίδρυσε τη δική της πολιτεία η θεά [...] αφού γνώρισε καλά πως η ευκρασία των εποχών, που επικρατεί εκεί, θα αναδείξει άντρες εξαιρετικά σώφρονες, γράφει Πλάτων στον Τίμαιο.
Το εύκρατο κλίμα συνδέεται με τους αστερισμούς, δεν είναι τοπικό, γήινο
φαινόμενο, όπως και τα "κυνικά καύματα", οι καύσωνες (αδόκιμος όρος),
δηλαδή η μεγάλη καλοκαιρινή ζέστη, δεν οφείλεται μόνο στον ήλιο
μας!
 |
| κρητική σφραγίδα
J.Hooker, εισαγωγή στη γραμμική Β'
Μ.Ι.Ε.Τ Αθήνα 1996
|
Το
γεγονός ότι το σύμβολο του λυγκός αντικαθίσταται από τον λύκο, το
λυκόσκυλο ή τον κύνα και τέλος από τον λέοντα δεν πρέπει να μας
μπερδεύει. Η αντικατάσταση της εικόνας του συμβόλου αναμφίβολα μας πάει
πολύ πίσω στον χρόνο, τότε που το θερινό ηλιοστάσιο (Λέων) συνέπιπτε με
την ανατολή του Σειρίου, όταν το σημείο της εαρινής ισημερίας βρισκόταν
στον αστερισμό του Ταύρου.
Από τη λέξη λυγξ προέρχεται η λατινική lux (luce, lumier, light), πρόκειται για το λυκόφως ή αμφιλύκη (νυξ), διαφορετική της λέξης φάος - φως. Άρα πρόκειται για ακτινοβολία διαφορετικής ποιότητας της ακτινοβολίας του ήλιου του ηλιακού συστήματος της γης!
Διαπιστώνουμε
ότι οι πυραμίδες σαφώς συνδέονται με τους αστερισμούς του Ωρίωνα, του
Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου και του Μικρού Κυνός και τον αστερισμό του
Ταύρου που είναι συνδεδεμένος με την τελευταία δημιουργία. [7]
Ακόμα, η Άρτεμης ήταν κυβερνήτης της Μεγάλης Άρκτου και της κίνησης ολόκληρου τ' ουρανού, είναι, όπως ο αδελφός της Απόλλων, κυβερνήτης του ζωδιακού κύκλου και του ημερολογίου. [8]
Πιθανόν
έτσι να εξηγείται ο λόγος που μόνο αυτοί οι δύο αστερισμοί φέρουν τον
τίτλο "Μέγας" και "Μεγάλη", ενώ τους ενώνει η Κυνόσουρα (Μικρή Άρκτος)
στον πόλο. Για ένα μυστηριώδη κοσμικό άξονα που καθοδηγεί το σύμπαν σαν άλλος πολικός αστέρας, μιλούν ερευνητές των Πανεπιστημίων του Rochester και Kansas (Tom Rickey, Dan Hayes, http://www.rochester.edu/).
Αυτός ο άξονας, που ίσως καθοδηγεί το σύμπαν, θα μπορούσε να σχετίζεται
με το Μέγα Κύνα και τη Μεγάλη Άρκτο και την επικείμενη ευθυγράμμιση.
Έτσι,
οι πυραμίδες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν "αστεροσκοπεία", όπως
αναφέρει ο Πρόκλος στα "Υπομνήματα προς Τίμαιον" ή "παρατηρητήρια", των
συγκεκριμένων αστερισμών.
Αν
οι πυραμίδες συλλέγουν και διανέμουν "πυρ" - "χρυσή βροχή", είδος
ενέργειας, ακτινοβολίας (υπόγειο δώμα Δανάης όπου εισχώρησε ο Ζευς
μεταμορφωμένος σε χρυσή βροχή) θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν και όργανα
συγκέντρωσης κοσμικής ακτινοβολίας και μετασχηματιστές ενέργειας.
Υποσημειώσεις
[1] Πλάτων, Κρατύλος, 388b, 394b, 410b, μτφ. Λ. Λάγιος, εκδ. Ζαχαρόπουλος.
[2] Ηράκλειτος, απ. 30, 90.
[3] Πλάτων, Τίμαιος, 41 d-e, Μακρόβιος Commentarium Scipionis, 14, 19D.A15.
[4] Καρολίνα Αννίνου, το ΠΥΡ της ΑΜΙδος, 2000.
[5] οίδα, γνωρίζω, βλέπω με το μάτι του νου, άλλος τύπος του οίδα είναι το ίσημι, απ' όπου τ' όνομα Ίσις, Πλούταρχος, Ηθικά, "Περί Ίσιδος και Οσίριδος", 35 f, μτφ. Π. Ρώτας, εκδ. Ζαχαρόπουλος.
[6] Πλούταρχος, Ηθικά, "Περί Ίσιδος και Οσίριδος", 38, ό.π.
[7] βαθμιδωτή πυραμίδα της Θληβας, Θ. Σπυρόπουλος, Αμφείον, Σπάρτη 1981// Παυσανίας, Περιήγησις, IX, 17,4 // "Αι πυραμίδες της Αργολίδος" υπό Π. Σ. Θεοχάρη της Ακαδημίας Αθηνών [sic] Χ. Λάζος, Πυραμίδες στην Ελλάδα, εκδ. Αίολος, Αθήνα 1995// Graham Hancock, Αποτυπώματα των Θεών, μτφ. Κ. Διαβολίτσης & Χ. Νονότα, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 1997, σελ. 167, 359, κλπ.// I. S. Edwards, Οι Πυραμίδες της Αιγύπτου, μτφ. Δ. Παπαγεωργίου, εκδ. Φόρμιγξ, Αθήνα 1995, σελ. 323 κ.π.// R. Templ, Το μυστήριο του Σειρίου, μτφ. Γ. Τσάκωνας, εκδ. Ενάλιος, 2007 // David Souden, Stonehenge, Facts On File, In., G.B. 1997.
[8] J. Richer, Η ιερή Γεωγραφία του Ελληνικού χώρου, μτφ, Ιω. Παπαδόπουλος, εκδ. Κυβέλη, Αθήνα 2001, Βραβείο Γαλλικής Ακαδημίας 1967.
