"Έξω από τους δρόμους των αστόχαστων,
λειτουργοί και ψάλτες Ορφικοί,
έναν ύμνο μιας λατρείας πανάρχαιας ξαναφέρνουμε στο Φώς.
 Έτρεξε ώς τα τώρα ο λογισμός μας καταχωνιασμένος ποταμός.
Ξάφνισμα στο βούισμα των ανθρώπων, της Λύρας Σου ο ρυθμός.
Νύχτα ξεκινάμε, νύχτα ανεβαίνουμε, τη δυσκολανέβατη
κορφή.
Θέλουμε μόνοι, θέλουμε πρώτοι το ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ ΦΩΣ να χαιρετήσουμε,
ενώ κάτω στους ανθρώπους θα είναι ακόμα ύπνος και σκότος...
Χαμήλωσε Φοίβε από τα ύψη του Ολύμπου του αγνού,
προς του χαύνου την πατρίδα, προς τη χώρα των οκνών.
Κι έπαιξες Λύρα ανάβρυσμα αρμονικών πηγών!
Λόγια σε απαντήσανε βαρήκοων και περίγελα τυφλών.
Τότε,σα να γύρευες την πλάση να λυτρώσεις από μόλυσμα
κι από τα ακάθαρτα του Αέρα, έρριξες τη Λύρα κάτω κι
έγινες Σαιτευτής, και τα σαίτεψες των ανόητων τα κοπάδια πέρα ως πέρα!"

(Κ.Παλαμάς)

Η Ασθένεια Δεν Υπάρχει

 Γνωρίζουμε περισσότερα για τις αιτίες της σωματικής-ψυχικής αρρώστιας, παρά για τις αιτίες της σωματικής-ψυχικής υγείας. Παρ όλο που τα επίσημα ιδρύματα ονομάζονται κατ ευφημισμόν  “υγείας.. κάτι”, εν τούτοις δεν γνωρίζουν και πολλά για την υγεία και οι ασχολία τους είναι κυρίως για την ασθένεια. Συγκατοικούμε παρέα με εκατομμύρια μικροοργανισμούς εχθρικούς προς την υγεία μας. Αλλά γνωρίζουμε πως ένα άτομο μπορεί να υποφέρει από μια απλή και ήπια “κρίση πεπτικού έλκους”, μια διαταραχή που θεωρείται και επίσημα, ως ψυχοσωματική, όπως και οι περισσότερες συνηθισμένες, καρδιακή προσβολή, αποπληξία, καρκίνος και άλλες.
 Εν τούτοις κάποιος μπορεί να συνέλθει από το πεπτικό έλκος και να μην ξανά αρρωστήσει ποτέ του. Κάποιος άλλος να έχει επανειλημμένες κρίσεις και να καταντήσει ανάπηρος, και κάποιος άλλος μπορεί να εκδηλώσει μια κεραυνοβόλο υποτροπή και να πεθάνει από την πρώτη κρίση. Η ασθένεια είναι η ίδια αλλά η έκβαση της είναι εντελώς διαφορετική, Γιατί; Δεν έχουν οι επιστήμονες καμία απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Λένε απλώς πως “άτομα μιας ορισμένης προσωπικότητας έχουν διαφορετικά είδη δυσκολίας να αντιστέκονται στην διαταραχή”. Όχι και πολύ επιστημονική απάντηση έτσι;
Όλοι οι επιστήμονες, άλλοι φανερά και άλλοι κρυφά, ανάλογα με το από ποιον πληρώνονται, λένε πλέον πως όλες οι διαταραχές ακόμη και τα λεγόμενα ατυχήματα, είναι ψυχοσωματικές. Ότι ο ψυχισμός εμπλέκεται με κάποιον τρόπο, που δεν είναι ακριβώς γνωστός, στην αιτιολογία των ποικίλων αστοχιών του συστήματος αντίστασης. Το εκπληκτικό δεν είναι αυτές οι αστοχίες του συστήματος αντίστασης, αλλά ότι το σύστημα αντίστασης λειτουργεί τόσο καλά.

Κανονικά θα έπρεπε αν είχαμε φαγωθεί ζωντανοί από σκουλήκια, βακτηρίδια, πνιγεί από τα λίπη και τους θρόμβους, διαβρωθεί από τα οξέα. Το αξιοσημείωτο δεν είναι το ότι αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε αλλά ότι δεν αρρωσταίνουμε πολύ συχνά και δεν πεθαίνουμε  πολύ γρήγορα. Κάποιος ή κάτι φαίνεται να ελέγχει αυτή την διαδικασία που βρίσκεται πολύ πέρα από κάθε λογική ή φανταστική εξήγηση. Η επιστήμη πάντως δεν έχει απολύτως καμία απάντηση σε αυτό. Διάβασε ένα απόσπασμα  από βιβλίο του Jean-Jacques CREVECOEUR  και ας μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα, πρώτον γιατί είναι αδύνατον στην υπάρχουσα κατάσταση σου και δεύτερον γιατί θα σε ξεβολέψει πολύ από τις γνωστές σου συνήθειες που μέσα τους παραπαίεις. Απλά διάβασε και χρησιμοποίησε τις πληροφορίες ως εφαλτήριο περαιτέρω δράσης.

 «{Είναι πιο εύκολο να βγάλει φτερά και να πετάξει ο άνθρωπος, παρά να αλλάξει τις συνήθειες του. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές, να τις πολεμούν, να μην είναι δεκτικοί στις καινοτομίες καταναλώνοντας για αυτό ένα τεράστιο κομμάτι από την ενέργειά τους. Αυτό

Jose Manuel Lamarque: La Grece. Souffrir n’est pas mourir / Greece. Suffering is not dying / Ελλάς. Το να υποφέρεις δεν σημαίνει ότι πεθαίνεις

Mr Jose Manuel Lamarque is a known philhellene - French journalist and writer. HELP THE GREEK PEOPLE is the title of a blog (www. helpthegreekpeople.blogspot.gr) where he is publishing articles about Greece. The following article was published on Friday, May 25th, 2012:

ΑΡΙΩΝΟΣ-ΕΤΟΠΙΑ

ΑΡΙΩΝΑΣ

Αφιερωμένο στον Αρίωνα (Γεώργιος Νασιάκος) που εδώ και χρόνια έφυγε από την χθόνα...
...αφήνοντας μας το Όραμα και τους στοχασμούς του. 

Το έργο του είναι αποτυπωμένο στα βιβλία του:

ΕΤΟΠΙΑ Α'
Η ιδανική πολιτεία των Ανθρώπων - Ελλήνων.
ΕΤΟΠΙΑ Β'
Η θεωρία της ακεραιότητας των υπερπλεγμάτων (με σύμπακτους Θεογονικούς-Κοσμογονικούς στοχασμούς).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΕΤΟΠΙΑ Β'

.

Yπάρχει ελπίδα

Yπάρχει ελπίδα

Είμαστε όλοι παρόντες

Παλεύουμε

Αυτό από μόνο του φτάνει

Τι με έπιασε

Που να σκέφτομαι

Δεν με αφορά η πέμπτη σειρά

Αρνούμαι τις τελείες

Τις απαρνούμαι

Εδώ, σήμερα και ποιος ξέρει για αύριο

Έβαλα πολλές

Και ψάχνω ένα κόμμα

Γύρω εξοργισμένα γραπτά

Σαν κουφάρια που τα ξέρασε το χώμα και σέρνονται στη γη

Μακριά από τον αποστολέα

Μακριά απο το χθες

Ξέχασαν την ευθύνη τους

Γραπτά που βγάζουν τα σωθικά τους

Φτύνουν αίμα, σάλιο

Είναι ιδρωμένα, σκουριασμένα

Κουρελιασμένα απο τον πόνο

Όμοια με το χέρι που κρατά την πένα, το ποντίκι, τη γάτα και το πληκτρολόγιο

Όλα αγκαλιασμένα σε ένα χνουδωτό κουβάρι αδρεναλίνης

Λύνεις, δένεις, γράφεις και περιμένεις να δεις

Φως στο τούνελ, φως στα μάτια, φως παντού

Αυτό σου έταξαν όταν βγήκες απο τη μήτρα

Θαμπωμένος έκτοτε αναμασάς τα ίδια

Σφίγγεις τα δόντια, τραβάς το χαλινάρι και σταματάς

Παίρνεις ανάσα και ξανά το καμτσίκι

Άντε, πάρε φόρα

Υπάρχει ελπίδα

Είναι εκείνη η κυρία που πεθαίνει τελευταία

Πριν όμως από εκείνη αποδημείς

Χάνεις το σπινθήρα που σε διαφοροποιεί από τις κούκλες

Κούκλα για τα κρεμασμένα ρούχα

Σφαδάζεις μα δεν είναι αλήθεια

Γραπτά, προφορικά και δυστυχώς αποτυχία στις εξετάσεις

Μετεξεταστέος

Δεν παίρνεις πτυχίο

Έμαθες παπαγαλία το μάθημα, έγραψες όσα σε θύμωσαν

Ξέχασες όμως το βασικό

Να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να αλλάξεις

Μυαλά, μαλλιά, νύχια, γλώσσα, αλήθειες, κεφάλι

Εκεί είσαι

Κοντά στο ξέφωτο, κοντά στο λιμάνι και πετάς, πετάς τα γραμμένα

Τσακάλι έρημο στην παγωμένη στέπα

Γεμάτο νερό και σωθικά

Ή αλλιώς η σωτηρία απο τα μέσα σου

Μια σακούλα που χωράει τα πάντα κι εσύ τα κρατάς όλα

Όλα τα αρνητικά

Είναι εύκολο

Σκίσε τα ιμάτιά σου και μείνε γυμνός

Δες, βρες, πες για το μεγαλείο σου

Εκείνο που σε κάνει ακόμη να βλέπεις ότι υπάρχει

Υπάρχει ελπίδα

Ακόμα κι αν μείνει μόνη στον πλανήτη γη

ΘΑ Υπάρχει

Σήμερα, Κυριακή στις 11:00 π.μ. (ο χρόνος με μάρανε)

παίρνω στα χέρια μου ένα πτυχίο

Πιότερο επιβρέβευσης κόπων

Φαντάζει το βραβείο

Όμως δεν θα το βάλω κάτω

Γιατί είμαι ήδη εκεί

Εκεί, στον πάτο, στο κάτω και στο: τα παρατάω

Τα πάντα, τις αρκούδες, το ντέφι που μου βαράνε για να χορεύω

Θα φωνάξω υπάρχει ελπίδα

Και

Ποιος ξέρει

Ίσως η κυρία μου χαρίσει τον τελευταίο χορό στο πάλκο

Γιατί θα σμίξουμε κι ας μη το περιμένει

Έτσι κάνω, έτσι είμαι

Χορεύεις μαζί μου εκεί που δε το περιμένεις

Σήμερα δεν έχει εικόνες, δεν έχει τελείες, δεν έχει θυμό,

Δεν έχει πολλά

Από τα συνηθισμένα

Σήμερα ΑΠΛΑ και απο καρδιάς

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ

Πηγή 

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

Ο ελληνικός ανθελληνισμός

Του καθηγητή ΚΩΝ/ΝΟΥ Π. ΡΩΜΑΝΟΥ Πανεπιστήμιο Αιγαίου από τις 06/04/2008

Από την αρχή ο ανθελληνισμός ήταν η άλλη πλευρά του νομίσματος του φιλελληνισμού. Ο φιλελληνισμός ήταν έρωτας του ιδανιστικού Ελληνισμού, έρωτας του ελληνικού πολιτισμού όπως αυτό εκφραζόταν στη γλυπτική, την αρχιτεκτονική, την επιστήμη, τα έργα των προγόνων.

Ανθελληνισμός ήταν η στάση απογοήτευσης του φιλέλληνα που προέκυπτε από την επαφή του τελευταίου με τους συγχρόνους του υπαρκτούς Έλληνες, δηλαδή τους ανθρώπους της καθημερινότητας, τους ανθρώπους όπως εσύ κι εγώ, με όλα τα πάθη και τις μικρότητες. Η ανώμαλη προσγείωση από το ιδανικό στο πραγματικό είναι μια κίνηση που στην πολιτική ψυχολογία εξηγεί την έκπτωση του έρωτα σε μίσος, του φιλελληνισμού σε ανθελληνισμό!
Ήδη οι Ρωμαίοι ήταν ταυτόχρονα εραστές της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς και εχθροί των Ελλήνων της εποχής τους, για τους οποίους επεφύλασσαν τις κατηγορίες του γραικυλισμού, της διπροσωπίας, της υποκριτικής δουλικότητας κ.λπ.
Τον ίδιο διχασμό παρατηρούμε καθ' όλον τον μεσαίωνα στη στάση τόσο των Φράγκων όσο και των Αράβων απέναντι στον Έλληνα. Κατά την ένδοξη ελληνική επανάσταση του 1821 οι φιλέλληνες Ευρωπαίοι που πολέμησαν κατά των Τούρκων δεν παρέλειψαν να δώσουν δείγματα της απογοήτευσής τους από τους έλληνες συμπολεμιστές τους, οι οποίοι όχι μόνο δεν φορούσαν πλέον χιτώνες αλλά διακρίνονταν από φθόνο, εριστικότητα, φιλαυτία, άγνοια και τόσες άλλες «ανθρώπινες, υπερβολικά ανθρώπινες!» (Νίτσε) κακίες.
Συνοπτικά λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι το δίπολο φιλελληνισμός - ανθελληνισμός ισούται με έρωτα για τους απελθόντες και μίσος για τους ζώντες Έλληνες!

Οι Βαυαροί που κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά τον θάνατο του Καποδίστρια ήσαν αναμφισβήτητα μεγάλοι εραστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ως εξ αυτού οργάνωσαν την ελληνική σχολική παιδεία κατά τα πρότυπα της γερμανικής φιλελληνικής παιδείας. Όμως έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία Έλληνες το γένος έλαβαν φιλελληνική παιδεία ως βάση της ιδίας εθνικής ταυτότητας! Οι Έλληνες έγιναν εφεξής «φιλέλληνες». Εμβολιάστηκαν δηλαδή με τη σχιζοειδή στάση της απόλυτης καταξίωσης, με την ταυτόχρονη απόλυτη απαξίωση του εαυτού του. Μια εγγενής αστάθεια του χαρακτήρα, μια ανεδαφική, κυκλοθυμική εκτίμηση των πραγμάτων έγινε εφεξής κεντρικό συστατικό της ελληνικής ψυχής.
Σε συλλογικό επίπεδο οι ιστορικές συγκυρίες προκαλούν την ανάδυση του ενός ή του άλλου πόλου στο προσκήνιο. Οι επιτυχίες γρήγορα επιφέρουν ναρκισσισμό, ενώ οι αποτυχίες καταθλιπτική αυτοαπαξίωση έως αυτομαστίγωση. Η ελληνική ψυχή φαίνεται να έχει χάσει κάθε μέτρο.

Δεν είναι μετά από αυτά απορίας άξιον ότι μετά τη ντροπή των Υμίων και το όνειδος της παράδοσης του ικέτη Οτσαλάν (και τα δύο έργα όχι βεβαίως του λαού, αλλά της σημιτικής ηγεσίας) η ελληνική αυτοεκτίμηση έκανε, με τη γνωστή απολυτότητα, βουτιά στο κενό. Όμως εκεί την περίμεναν αυτήν τη φορά -αλίμονο (!)- εχθροί αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν στο έπακρον την αδυναμία της, ώστε να μην μπορέσει πλέον (αυτή είναι η επιδίωξή τους) να ανακάμψει.
Οι εχθροί αυτοί, οι οποίοι γνωρίζουν καλά την ελληνική κυκλοθυμία, αλλά και το ελληνικό πείσμα απέναντι σε κάθε εξωτερική παρέμβαση, επόμενο ήταν να ζητήσουν και να βρουν ερείσματα για την υπονομευτική δράση τους στο εσωτερικό του απογοητευμένου έθνους.

Τέτοια ερείσματα όντως βρήκαν: στα φιλόδοξα, άκρως ανταγωνιστικά καπετανάτα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, στη μεταπραττική ακαδημαϊκή διανόηση των πανεπιστημίων, στο πειρατικό κεφάλαιο των νεόκοπων εκατομμυριούχων των τηλεπικοινωνιών, των ΜΜΕ και των τραπεζών.