30 Νοεμβρίου 2011

Οι πέντε κανόνες της των ονομάτων επίσκεψις



Όταν εξετάζουμε μια λέξη σύμφωνα με τον "Κρατύλο" του Πλάτωνα, είναι "φύσει" όταν η έννοια της περιγράφεται μέσω των γραμμάτων, των συλλαβών, ή και των αναγραμματισμών (οι οποίοι υπόκεινται σε συγκεκριμένους κανόνες)όπως υποστηρίζει ο Κρατύλος.


Οι κανόνες των αναγραμματισμών είναι πέντε:



ΚΑΝΟΝΑΣ Α 
Διαχωρισμός του αρκτικού, ή των δύο πρώτων γραμμάτων της λέξεως και έμφασις στην σημασία τους. Το πρώτο γράμμα δηλώνει το κύριο χαρακτηριστικό της λέξεως μέσω της σχεδιαστικής του αναπαράστασης, ή μέσω της εννοιολογικής ταυτότητας του γράμματος, π.χ.



ΑΛΗΘΕΙΑ =  Α+ΛΗΘΗ

ΨΕΥΔΟΣ =    Ψ+ΕΥΔΟΣ = ύπνος Ψ(υχής) (Κρατύλος 421b)

ΜΑΝΙΑ =       M(η) + ΑΝΙΑ

ΣΤΟΡΓΗ=      ΣΤ(άσις) ΟΡΓΗΣ



ΚΑΝΟΝΑΣ Β 
Διάσπασις της λέξεως σε δύο τμήματα δημιουργεί δύο νέες λέξεις, π.χ.



ΑΛΗΘΕΙΑ = ΘΕΙΑ ΑΛΗ (421a)

ΒΟΗΘΕΙΑ = ΘΕΙΑ ΒΟΗ

ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΙΣ = ΔΗΛΗΤΗΡ + ΙΑΣΙΣ

ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ =   ΣΩ(τηρία) ΦΡΟΝΗΣΕΩΣ (412a)
 



KANONAΣ Γ 

Πλήρης αναδιάταξις των γραμμάτων της λέξεως μπορεί να αποκαλύψει μία ή και περισσότερες ιδιότητες μη αντιληπτές με άλλον τρόπο, π.χ.



ΟΥΡΑΝΟΣ = ΝΟΥΣ + ΟΡΑ

ΑΚΤΙΣ = Τ(έλλειψις *) + ΣΚΙΑ ( απουσία σκιάς, η ακτίς)

ΑΙΜΑ = ΙΑΜΑ 

ΡΑΒΔΟΣ = ΡΑΔ(ίως) + ΒΑΔ(ίζειν) ( ραδίως = ευκόλως )

ΤΑΦΟΣ = Τ(*) + ΦΑΟΣ (Στάσις φωτός) 



(*) Επεξήγηση συμφώνου Τ.

     Σημαίνει στάση, ή όταν είναι στην αρχή της λέξεως, σημειοδοτεί την έλλειψη ή την στάση (Πλάτων "Κρατύλος" 427a)



ΚΑΝΟΝΑΣ Δ

Από τους αναγραμματισμούς ενδέχεται να προκύπτουν άλλες λέξεις συναφείς του αρχικού νοήματος.

Τα τυχόν εναπομείναντα γράμματα γίνονται αρκτικά λέξεων, τα οποία έχουν συγγένεια με την μητέρα λέξη, π.χ.



ΠΕΡΙ - ΦΟΡΑ = ΠΕΡΙ- ΡΟΦΑ(*)

ΦΡΟΝΗΣΙΣ = ΦΟΡΑ + ΟΝΗΣΙΣ (Ωφέλεια)

ΦΟΡΑ + ΝΟΗΣΙΣ (Κρατύλος 411a)

ΚΑΡΔΙΑ = Κ(υκλοφορία) + ΡΑΔΙΑ (εύκολος)

Κ(υκλοφορία) + ΑΡΔ(ευσις)



(*)Επεξήγηση.

Ο αναγραμματισμός της λέξεως  Φ ο ρ ά  σε  Ρ ο φ ά  λειτουργεί εξ ίσου απαοτελεσματικά και στην λέξη   Φ ρ ό ν η σ ι ς,  στην οποία η Φρόνησης  είναι 

Ό ν η σ ι ς = ωφέλεια της νοήσεως.

Τόσο η ωφέλεια = όνησις, όσο και η νόησις έχουν σχέση με την  αναρρόφησιν/απορρόφησιν Ι δ ε ώ ν.



ΚΑΝΟΝΑΣ Ε

Γίνεται μέσω του αναγραμματισμού να προκύψει η αντίθεσις της έννοιας.

Στον λόγο λειτουργεί ενίοτε ο αντί + λόγος.

Είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό παρά μόνο με πολλαπλά παραδείγματα...
π.χ.


ΓΕΝΟΣ = Γ + ΕΝΟΣ
ΓΕΝΟΣ = Γ + ΝΕΟΣ



ΚΕΝΟΣ = Κ + ΕΝΟΣ

ΚΕΝΟΣ = Κ + ΝΕΟΣ



ΜΕΝΟΣ = Μ + ΕΝΟΣ

ΜΕΝΟΣ = Μ + ΝΕΟΣ



ΞΕΝΟΣ = Ξ + ΕΝΟΣ

ΞΕΝΟΣ = Ξ + ΝΕΟΣ



ΣΘΕΝΟΣ = ΕΝΟΣ + ΘΕΟΣ + ΕΘΟΣ

ΣΘΕΝΟΣ = ΝΕΟΣ + ΘΕΟΣ + ΕΘΟΣ



ΣΘΕΝΟΣ = ΕΘΝΟΣ + Σ



ΝΕΟΝ και ΕΝΟΝ ΕΘΟΣ εκ ΘΕΟΥ προερχόμενον χαρακτηρίζει το ΣΘΕΝΟΣ.



Μπερδευτήκατε;



Η επιβεβαίωση των εννοιών των παραπάνω λέξεων προέρχεται από τις νέες λέξεις, οι οποίες προκύπτουν με την πρόσθεση του πρώτου γράμματος Γ, Κ, Μ, Ξ, ΣΘ.
Το πρώτο γράμμα είναι καθοριστικό της εξέλιξης των διαφορετικών εννοιών. 



Ένος/Νέος : Η αντίθεσις ένος/νέος εμφανίζει, στις παραγόμενες με διαφορετικά πρώτα γράμματα λέξεις, έννοιες, οι οποίες αποκωδικοποιούν χωρίς δυσκολία τις ιδιότητες των λέξεων, οι οποίες προκύπτουν με το προστεθέν γράμμα και ομιλούν περί της ουσίας και της εννοίας.



Γένος : Το σύμφωνον Γ, από την σχεδιαστική του αναπαράσταση, το οποίο είναι το ένα τέταρτο του σταυρού, συμβολίζει την γενετήσια πράξη. Μέσω του 
γ ά μ ο υ  και της  γ ε ν έ σ ε ω ς  το σύμφωνο Γ δημιουργεί από τα παλιά όντα το νέο γένος <<εκ παλαιών (ένων) όντων το νέον γένος>>.



Κενός : Το σύμφωνον Κ στην λέξη Κ - ε ν ό ς από την σχεδιαστική του αναπαράσταση  περιγράφει τον κύκλο.



Το σύμφωνον Κ (= κύκλος)

Όπως το Α μπορεί να είναι προσθετικό ή αφαιρετικό του νοήματος της αρχής ("Κρατύλος" 405d) ομοίως μπορεί να συμβαίνει και σε οποιοδήποτε άλλο γράμμα, το οποίο διατηρεί την σημασία του και αναλόγως την αφαιρεί ή την προσθέτει μέσα στην υπόλοιπη έννοια της λέξεως.

Η αφαίρεσης του Κ (= κύκλος) επισημαίνει την απουσία του κύκλου της δημιουργίας εντός του οποίου δεν είναι δυνατόν να υπάρχει οτιδήποτε ένον ή νέο πράγμα.



 Μένος : Το μένος, η μανία, η ισχύς, η ψυχική διάθεσις, είναι η μυητική (Μ

διαδικασία, από την οποία δια κατέχεται ένα όν, το οποίο, για να είναι ικανό να λάβει μύησιν, δεν είναι δυνατόν να είναι μόνο νέον, αλλά και ένον = παλαιόν.



Ξένος : είναι ο έξ(ωθεν) προερχόμενος και δεν γνωρίζει παλαιάς (ένας) και νέας καταστάσεις.



Σθένος και έθνος εκφράζουν μέσω του νέος και ένος το έθος το οποίο είναι θείον  (έθος = θεός), και εφόσον δεν υπάρχει έθνος άνευ σθένους, το οποίο να μην έχει παλαιάν (ένην) παράδοση για να διατηρήται ν έ ο ν.


Γ.Τ.


Βιβλιογραφία 

"Άρρητοι Λόγοι, Επίδαυρος Θόλου Αποκάλυψις"
συγγραφέας: Αλτάνη Εκδ. Γεωργιάδη


"Άρρητοι Λόγοι, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα Ελλήνων"  

συγγραφέας: Αλτάνη Εκδ. Γεωργιάδη

ΟΧΛΟΣ & OΧΛΗΣΙΣ



Όχλος = ομάδα ανθρώπων που δεν ελέγχονται από το δικό τους συνειδητό αλλά από την συνείδηση κάποιου άλλου που τους επιβάλλεται και τους ελέγχει. Άγονται και φέρονται.




Οχλέω-ω = μετακινώ με την βοήθεια μοχλού

Οχλεύς = μοχλός

Οχλίζομα
ι = μετακινούμαι όχι από δική μου βούληση

μετά όχου = με θόρυβο



Όχλησις (σύρριζη λέξη=αναμόχλευσις) = η αρχική σημασία είναι μετακίνηση παρά την θέλησή μας.
Μια αλλαγή που μας επιβάλλεται από κάποιον άλλον η ίσως και από την ίδια την ζωή και μπορεί να μας είναι δυσάρεστη έως και ανυπόφορη, όμως σε κάποιες περιπτώσεις αναγκαία και προς όφελός μας.
Δεν είναι κάθε όχλησις (αλλαγή) δυσάρεστη πάντα, συχνά είναι και απαραίτητη για την εξέλιξή μας.

Αυτό που οχλεί μπορεί απλά να προειδοποιεί με αποτέλεσμα να ταράσσει τον εφησυχασμό μας.





27 Νοεμβρίου 2011

ΗΡΟΔΟΤΟΣ: ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΒΑΡΒΑΡΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ο Λόγος των Ελλήνων είναι ολογραμμικός : Στο ελάχιστο περιέχεται το μέγιστο και αντιστρόφως.
Η “Ιστορίης Απόδεξις” του Ηροδότου του Αλικαρνασσέως μολονότι επικεντρώνεται σε μία σύντομη περίοδο της πολυμυριετούς Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, δεν είναι απλώς μία “ψυχρή” καταγραφή ιστορικών γεγονότων' είναι -και κυρίως μάλιστα- η άφθαρτη Βίβλος του Ελληνισμού, ο θησαυρός των αιωνίων και αναλλοίωτων Ελληνικών αρχετύπων Ήθους και Πνεύματος.
Ο Ηρόδοτος, με αφορμή τα Μηδικά , την εξιστόρηση της σύγκρουσης Ελλήνων και βαρβάρων, δείχνει την οδό των Ελλήνων, την οδό του διαρκούς ΑΓΩΝΟΣ και της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ... Πρωτίστως όμως προσδιορίζει και καθορίζει σαφέστατα την ταυτότητα του Ελληνικού Έθνους.

Είναι Χειμώνας του 480 π.Χ., μετά την ναυμαχία της Σαλαμίνας, λίγο πρίν τη μάχη των Πλαταιών και ο Μαρδόνιος, στρατηγός των Περσών, επιχειρεί δια του χρυσού να εξαγοράσει τους Έλληνες. Η Αθήνα έχει μετατραπεί σε σωρό καμμένων ερειπείων και η Αττική γή έχει γίνει στάχτη: ώς και τα δένδρα κομμένα και καμμένα από τις ορδές των βαρβάρων . Οι Λακεδαιμόνιοι, φοβούμενοι μήπως οι Αθηναίοι μηδίσουν, στέλνουν πρεσβεία στην Αθήνα. Ιδου η μνημειώδης απάντηση των Αθηναίων: 


Το μέν δείσαι Λακεδαιμονίους...
ούτε χρυσός γης εστι ουδαμόθι τοσούτος
ούτε χώρη κάλλεει και αρετή μέγα υπερφέρουσα
τα ημείς δεξάμενοι
εθέλοιμεν άν μηδίσαντες
καταδουλώσαι την Ελλάδα. ...
αύτις δε το Ελληνικόν
εόν όμαιμον τε και ομόγλωσσον,
και Θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι
ήθεά τε ομότροπα,
των προδότας γενέσθαι Αθηναίους ουκ αν ευ έχοι. ...έστ’άν και εις περιή Αθηναίων
μηδαμά ομολογήσοντας ημέας Ξέρξη” .




( Το ότι οι Λακεδαιμόνιοι φοβήθηκαν μήπως έλθομε σε συμφωνία με τον βάρβαρο είναι απολύτως ανθρώπινο. Όμως είναι αναμφιβόλως επαίσχυντο, που φαίνεστε να φοβάστε σχετικά με το φρόνημα των Αθηναίων ενώ αυτό το γνωρίζετε άριστα, ότι δηλαδή πουθενά στη γη δεν υπάρχει τόσο χρυσάφι ούτε χώρα, που να υπερέχει εξαιρετικά ώς προς την ομορφιά και την αρετή, τα οποία δεχόμενοι θα θέλαμε να ταχθούμε με το μέρος των Μήδων και να υποδουλώσουμε εντελώς την Ελλάδα. Διότι είναι πολλά και σημαντικά αυτά που μας εμποδίζουν να πράξωμε τούτα, ακόμη κι άν το επιθυμούσαμε, και πρώτα και μέγιστα είναι τα αγάλματα και τα οικήματα των θεών, που είναι πυρπολημένα και θαμμένα στο χώμα, για τα οποία είναι ανάγκη να επιβάλωμε τη μεγίστη τιμωρία παρά να συμμαχήσωμε μ’ αυτόν που διέπραξε αυτά, και επιπλέον η ελληνικότητα, που είναι το όμαιμο, το ομόγλωσσο, τα κοινά ιδρύματα τα αφιερωμένα στους θεούς και οι θυσίες, καθώς και τα ομοειδή ήθη, που δεν θα ήτο ποτέ ανδρείο να τα προδώσουν οι Αθηναίοι. Να γνωρίζετε λοιπόν καλά, άν έτυχε στο παρελθόν να μήν το γνωρίζετε, ότι, έως ότου σώζεται έστω και ένας Αθηναίος, με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να συνομολογήσωμε με τον Ξέρξη.. ).


Πρόκειται αναμφιβόλως για ένα κείμενο-ποταμό, από το οποίο συναναβλύζουν η φιλοπατρία και η Εθνική αυτογνωσία, συγκατουσιωμένες σε μίαν αδιάσπαστη ενότητα. Είναι ο συλλογικός αυτοπροσδιορισμός του Ελληνικού Έθνους, στον Κολοφώνα της Δόξας και του Αγώνα του. Και είναι, βεβαίως, ο μόνος αποδεκτός από κάθε Έλληνα ορισμός του Ελληνικού έθνους. Για τους Έλληνες, η ουσία της Ελληνικότητος έγκειται σε πέντε αναντικατάστατα στοιχεία-αξίες:
 



(1) το όμαιμον,
η κοινή βιολογική καταγωγή, που συνιστά δεσμό αίματος,
 
(2) το ομόγλωσσον,
η κοινή γλώσσα, η Ελληνική, το τελειότερο των ανθρωπίνων πνευματικών επιτευγμάτων,
 
(3) τα κοινά ιδρύματα
τα αφιερωμένα στους θεούς των Ελλήνων,
 
(4) οι κοινές θυσίες
στο πνεύμα και το ήθος των θεών των Ελλήνων και..
 
(5) τα ομότροπα ήθη
των Ελλήνων, η χρηστή και ενάρετη συμπεριφορά, που εκπορεύεται από την βιωμένη πίστη στις κοινές Αξίες του Ελληνισμού.
Επειδή λοιπόν σαν Έθνος βιώνουμε σήμερα τα έσχατα στάδια της βιολογικής, πολιτισμικής, ιδεολογικής και οικονομικής μας συρρίκνωσης και εθνοκτονίας, επειδή η Νέα Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ) δεν βρίσκεται μόνον βορείως της γραμμής αντιπαράθεσης και ανατολικώς των ακριτικών νήσων του Αιγαίου Αρχιπελάγους, επειδή Μνήμη ίσον Αλήθεια και επειδή σώφρον είναι οι πολεμιστές να γνωρίζουν ακριβώς εναντίον τίνος πολεμούν , ας αφουγκραστούμε την αλήθεια την αρχαία αλλά και την σημερινή, μέσα από τη φωνή του Ηροδότου.



Πηγή: ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΛΙΞ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ελευθέριος Αργυρόπουλος γεννήθηκε στην Καλαμάτα την 1η Απριλίου του 1967. Από τα πρώτα του γυμνασιακά έτη έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα μαθηματικά και τη φυσική. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο άρχισε την έρευνα στα μαθηματικά.


Το έτος 1986 όταν ήταν μόλις 19 ετών, σχεδίασε και κατασκεύασε τρεις πίστες για skateboard, χρησιμοποιώντας αναλυτική γεωμετρία , τριγωνομετρία και φυσική. Από τον Ιούνιο του 1986 έως τον Δεκέμβριο του 1997 ανακάλυψε 525 διαφορετικές αποδείξεις του Πυθαγορείου θεωρήματος και κατά το έτος 2002 δημιούργησε τρεις μαθηματικές εργασίες και μία στη φυσική. Ο Ελευθέριος έχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον για τους δρόμους μεγάλων αποστάσεων και στην ηλεκτρονική μουσική σύνθεση. Έχει τρέξει 28 μαραθωνίους και 18 υπερμαραθωνίους.


Η μεγαλύτερη απόσταση που έχει τρέξει είναι 170 χιλιόμετρα από τους Δελφούς στην Αθήνα στις 11 Απριλίου του 1998 σε χρόνο 20 ώρες, 33 λεπτά και 14 δεύτερα μεταφέροντας δάδα με το Απολλώνειον Φώς. Τώρα προσπαθεί να δημιουργήσει έναν ετήσιο υπερμαραθώνιο αγώνα δρόμου με την επωνυμία Απολλώνειος Υπερμαραθώνιος σε μία προσπάθεια να αναβιώσει τα Πύθια και το Απολλώνειον ιδεώδες. Αυτή την περίοδο ο Ελευθέριος κάνει έρευνα στη θεωρία αριθμών (πρώτοι αριθμοί), στη γραμμική άλγεβρα, την Ευκλείδειο και την αναλυτική γεωμετρία. Επιπλέον διεξάγει εντατική έρευνα στη μαθηματική δομή της Ελληνικής γλώσσης ετοιμάζοντας το τρίτο του βιβλίο.

                                                Πτυχία
  Ο Ελευθέριος αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο Northeastern της Βοστόνης των ΗΠΑ και έλαβε το δίπλωμά του στα μαθηματικά στις 10-9-2002. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε τρία έτη αντί των πέντε που ήταν η κανονική διάρκεια σπουδών, παρότι αντιμετώπισε τεράστια οικονομικά προβλήματα. 
Αν και είχε κάνει αλλεπάλληλες αιτήσεις για υποτροφία παρουσιάζοντας τα μαθηματικά του αλλά και τα διάφορα άλλα επιτεύγματά του, δεν έλαβε καμία οικονομική βοήθεια από αυτό το Αμερικανικό πανεπιστήμιο, διότι του είπαν ότι ήταν ξένος φοιτητής. Επιπλέον, αν και παρέδωσε τρεις σοβαρές μαθηματικές εργασίες λίγες εβδομάδες πριν από την αποφοίτησή του, προκειμένου να λάβει το δίπλωμά του, οι βαθμολογητές του έδωσαν τον βαθμό 8,5 από 10, παρ' ότι η μία από τις τρεις εργασίες του ήταν η απόδειξη του τελευταίου θεωρήματος του Φερμά για την περίπτωση των αρτίων εκθετών. Οι άλλες δύο εργασίες του ήταν η γενίκευσις του θεωρήματος του Ναπολέοντος και η ανακάλυψη ενός νέου τύπου υπολογισμού οριζουσών τετραγωνικών πινάκων. Ο Ελευθέριος τονίζει ότι ενώ ήταν υποχρεωμένος να παραδώσει μόνο μία εργασία για τη διπλωματική του, παρέδωσε τρεις και μάλιστα βαρυσήμαντες. Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι ένας από του καθηγητές πρότεινε να βαθμολογηθεί ο Ελευθέριος με 7,5, ενώ η αλήθεια είναι ότι οι καθηγητές αυτοί ούτε καν μπορούσαν να συλλάβουν τα γραφόμενα των μαθηματικών ερευνών του. Επίσης του επέβαλαν να πληρώσει το ποσόν των 2157 δολλαρίων για τη διπλωματική του εργασία !!! Από πότε κύριοι ο δημιουργός νέων μαθηματικών ανακαλύψεων πρέπει να πληρώνει για τις ανακαλύψεις του? Επίσης του επέβαλαν πρόστιμο 800 δολλαρίων επειδή είχε καθυστερήσει να πληρώσει προηγούμενο λογαριασμό του, ενώ ο ίδιος βρισκόταν στην Αθήνα προσπαθώντας να συγκεντρώσει τα χρήματα που τους όφειλε. Ο Ελευθέριος έχει υποφέρει πολλά από τους ιθύνοντες του πανεπιστημίου Northeastern, χωρίς να γνωρίζει όλους τους λόγους αυτής της συμπεριφοράς. Γιατί άραγε αντιμετωπίστηκε με αυτό τον τρόπο? Ποίους να εξυπηρετούσε άραγε αυτή η συμπεριφορά? Ο Ελευθέριος θέλει να δώσει διαλέξεις στα πανεπιστήμια μαθηματικών Αθηνών και Θεσσαλονίκης για τις παραπάνω εργασίες του.

                                           Ευφυία 
Ο Ελευθέριος μέτρησε το δείκτη νοημοσύνης του για πρώτη φορά το 1988 όταν έλαβε τη βαθμολογία 156 από 160 στην εξέταση της προοδευτικής κλίμακας πινάκων.
Ο Δρ. Αναστάσιος Σταλίκας, επικεφαλής της αθλητικής ψυχολογίας του εργομετρικού κέντρου Αθηνών, μέτρησε τον δείκτη νοημοσύνης του Ελευθέριου το 1993 ανεξάρτητα από την προηγούμενη εξέταση και τον βαθμολόγησε με 158 από 160. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Δρ. Σταλίκας του μέτρησε υψηλά επίπεδα συγκεντρώσεως ακόμα και μετά από κόπωση μιας ώρας δρόμου αντοχής.

Ο Ελευθέριος άρχισε να ασχολείται με τους δρόμους μεγάλων αποστάσεων από την ηλικία των δεκατεσσάρων. Από τότε έχει τρέξει 28 Μαραθωνίους και 18 Υπερμαραθωνίους με μεγαλύτερη απόσταση αυτή την Δελφών - Αθηνών (170 km) σε χρόνο 20h: 33’ : 14’’ στις 11-12 Απριλίου 1998.
Το ατομικό του ρεκόρ στο Μαραθώνιο είναι 2h: 41’ :08’’ από το 1994. Ο Ελευθέριος έχει κερδίσει τον Υπερμαραθώνιο Αγώνα Αττικός Δρόμος (80 km) στις 10 Απριλίου 1993 σε χρόνο 6h: 03’ :36’’. Είναι αποφασισμένος να σπάσει το φράγμα των 2,5 ωρών στο Μαραθώνιο και να τερματίσει στον Υπερμαραθώνιο αγώνα Σπάρταθλον. Η απόσταση του αγώνος Σπάρταθλον είναι 243,6 km ( Αθήνα - Σπάρτη ) και θεωρείται ένας από τους πιο δύσκολους Υπερμαραθωνίους αγώνες του κόσμου.
                                         Ο Κώδιξ των Πυθαγορείων 




Η πεποίθησις των Πυθαγορείων ότι τα πάντα εκφράζονται και ερμηνεύονται δια των αριθμών, αποδεικνύεται από την ρήσιν «το γαρ σοφότατον των όντων εστίν ο αριθμός». Εντός των δέκα κεφαλαίων του παρόντος βιβλίου, αποδεικνύεται η πλήρης σχέσις της ελληνικής γλώσσης με τα μαθηματικά, την φυσικήν, την αστρονομίαν , την ιατρικήν και όλες τις επιστήμες.

Οι Πυθαγόρειοι και ο Πλάτων ήσαν πεπεισμένοι ότι ο κόσμος έχει κτισθεί από τα πέντε στοιχεία (πυρ, γαία, ύδωρ, αήρ και αιθήρ), δηλαδή τα κανονικά στερεά. Η αντιστοιχία εκάστου εξ’ αυτών, εξηγείται δια πρώτη φοράν εις το τέταρτον κεφάλαιον, μέσω του κώδικος των Πυθαγορείων. Παρόλες τις αμφισβητήσεις και τις αντιδράσεις που είχαν εκφρασθεί, ο αναγνώστης θα καταλήξει εις το συμπέρασμα ότι η αποκωδικοποίησις της ελληνικής γλώσσης είναι δυνατόν να οδηγήσει τον άνθρωπο εις την ατραπόν της αλήθειας.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ: ΣΥΝΑΡΙΘΜΟΣ









' ΤΟ ΓΑΡ ΣΟΦΟΤΑΤΟΝ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ ΕΣΤΙΝ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ '

~ Ποίησις ~





Ήρθαν

ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Έφεραν
το Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη
βίβλους γραμμάτων και αριθμών
την πάσα Yποταγή και Δύναμη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι·
Ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε·
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.

Έφτασαν

ντυμένοι «φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.


Oδυσσέας Eλύτης
(Aπό το Άξιον Eστί)



                                 ₪₪₪₪₪₪₪₪₪



Στο στόμα ως έχουν το φιλί του Πάσχα,
όλοι, μεγάλοι, μικροί
δείξε φιλί αναστάσιμο
και στην Ελλάδα πάλι, Λαμπρή,
πρόσταξε του όκνου οι δαίμονες
να πέσουν και του μίσους νεκροί,
στήσε μας της θυσίας βωμούς
και της Αγάπης Κροίσους, Λαμπρή,
από λατρείες παλιές και νέες
άναψε Υμέναιον ένα, Λαμπρή,
για μιαν απίστευτη στο θάμα
των Ελλήνων γέννα, μπορεί...»



από το ποίημα "Λαμπρή"
Κ. Παλαμάς



                                     

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ & ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗ






ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΟ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ2008 ΣΤΟ youtube.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΘΗΚΑΝ ΤΟ 2009...


...ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ: ΜΥΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

                           ₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

22 Νοεμβρίου 2011

ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΙΣ



Ή σωστότερα: "Απο-παραμυθοποίησις"  ;)


12 οπτικοακουστικά αρχεία που μιλάει ο Ρένος Αποστολίδης σχετικά με τα "Αρχεία Κ. Καραμανλή...


Δείτε τα!


Από το κανάλι στο Youtube: "ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΡΕΝΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ"


ΕΔΩ:http://www.youtube.com/user/nikzogr#p/c/360BBBEAC3203458/0/w9wBaF21qgg

20 Νοεμβρίου 2011

O.E.Α.Φ. (ΟΜΑΔΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΗΓΗΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ): ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΟΜΦΑΛΩΝ



O.E.Α.Φ. (ΟΜΑΔΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΗΓΗΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ): ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΟΜΦΑΛΩΝ:   Γράφει ο ΩΡΟΜΕΔΩΝ Περιεχόμενα : Υπερίων – ΠΕΤΡΑΙΑ ΑΡΑΒΙΑ – ΧΟΡΗΒ – ΡΗΓΜΑ ΕΡΥΘΡΑΣ – ΝΑΥΤΕΣ – ΝΑΥΤΑΙΟΙ – ΝΑΥΑΤΑΥΟΙ – ΑΡ...

ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ Ε (ΕΨΙΛΟΝ)




ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ Ε (ΕΨΙΛΟΝ)


 ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ Ε (ΕΨΙΛΟΝ) Ή αλλιώς το «Έψιλον εν Δελφοίς» είναι σήμερα ένα πολύ παρεξηγημένο σύμβολο που οι αδαείς θέλουν να το ταυτίζουν, από άγνοια βέβαια, με μυστικές ομάδες, (βλέπε ομάδα Έψιλον), συνωμοσίες και άλλου είδους φανταστικές θεωρίες. Αντιθέτως το Δελφικό Έψιλον, δηλαδή το σύμβολο αυτό που ήταν τοποθετημένο (σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και τα ευρήματα), στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, είχε για τον αρχαίο κόσμο την δικιά του σημαντική αξία και φιλοσοφία.


Είναι σαν να ρωτάς κάποιον να σου πει τι είναι «ζούγκλα» και να σου απαντάει με μεγαλόπρεπη αφέλεια: «εκπομπή του ΑΛΤΕΡ με τον Τριανταφυλλόπουλο».


Να λοιπόν ποιο ήταν και τι σήμαινε το ΔΕΛΦΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ:


Το Γράμμα Έψιλον σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ. Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (θεού του Φωτός - Ηλιακή λατρεία) δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός.
Το γράμμα Ε είναι σαν σχήμα η έκφανση της τριαδικότητας εξ ου και η τρείς φορές τοποθέτηση του εις το αέτωμα του Απολλώνιου ναού μια σε ξύλο, δεύτερη σε χαλκό και τρίτη σε χρυσό.
Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5.
Τα 4 κοσμογονικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρ με την πεμπτουσία του Ουράνιου - Αιθέρα.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. 
Ομοίως γνωρίζουμε ότι το ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τον άνθρωπο και παράλληλα τα 5 στοιχεία που τον αποτελούν κατά τους Πυθαγόρειους μύστες όπου το είχαν σαν ιερό σύμβολο.


Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, κατάντικρυ σε όποιον πλησίαζε την κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από το ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ στην κάτω αριστερή γωνία και το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στην κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σαν ''Δελφικά παραγγέλματα'', το δε Ε το ''προεδρεύων'' αυτών.
Το παλαιότερο από αυτά (τα Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σαν ''Ε των Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τον Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στο Ναό το δεύτερο, το οποίο ήταν χάλκινο. Σε αντικατάσταση και αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε το τρίτο και τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία για το Ε των Δελφών προέρχεται από τον Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει να ήταν κοινωνός και γνώστης των Μυστηρίων.


Το ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι το αποκλειστικό αντικείμενο μιας ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως και τα γραφόμενα, την μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας της ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Το ότι κανείς άλλος δεν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σε μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος το παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται για κλείδα των Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στους αμύητους, αποτελούσε ηθικό και ποινικό αδίκημα.


 Στον διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σαν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες.
Σε κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, με πληθώρα αναλύσεων, μη παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τον αναγνώστη. Δεν μπορεί έτσι να κατηγορηθεί ότι αποκαλύπτει τα των Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σε συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας το ρηθέν από τον Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ".
Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση των πιστών.
Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται και ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια και ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας.


Η πρώτη άποψη στο διάλογο, δηλωμένη από τον αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας και Πιττακός θέλοντας να διαχωριστούν από τούς άλλους δύο, τον Κλεόβουλο τον Λίνδιο και τον Περίανδρο τον Κορίνθιο, οι οποίοι με πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τη φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν το Ε (δηλαδή τον αριθμό 5) στον Θεό, δηλώνοντας έτσι το πραγματικό πλήθος τους.


Άλλος είπε πως το Ε, όντας το δεύτερο των γραμμάτων, των εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τον Απόλλωνα, τον δεύτερο τη τάξει, μετά τον Δία, Θεόν.


Η τρίτη άποψη τού Ιερέως Νικάνδρου είναι ότι, επειδή το Ε γράφεται και ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως και τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ώσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι το πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό των προς χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά και μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε). Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας την Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό το μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού και χρησιμοποιώντας το συχνά στους Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στους Φιλοσόφους.
Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα της Αλήθειας και φώς της Αλήθειας η απόδειξη και της απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Και κανένα πράγμα δεν υπάρχει χωρίς αιτία και κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.


Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως το Ε δηλώνει την έννοια των αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί το αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι την Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί.
Την άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σε άρτιους και περιττούς και η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη και στα δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τον άρτιο περιττό και τον περιττό άρτιο. Το δύο είναι ο πρώτος άρτιος και το τρία ο πρώτος περιττός.
Το άθροισμα αυτών των δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους και έχει ονομασθεί από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω της ομοιότητάς του με την ενωτική σχέση τού άρτιου προς το θήλυ και τού περιττού προς το άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δεν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός και ποτέ άρτιος όταν προστεθεί σε άρτιο δεν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς την αδυναμία του να γεννήσει άλλον.
Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σε περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν το γόνιμο στοιχείο.
Το πέντε (Ε) λέγεται και φύσις γιατί με τον πολλαπλασιασμό επί τον εαυτό του τελειώνει πάντα στον εαυτό του. Γιατί και η φύση - πού από το σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στον εαυτό της. Κι όταν αυτό (το Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον.
Η ένωση λοιπόν της Πεμπάδος (Ε) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος και άφθαρτος από την ίδια του την φύση, και άλλοτε ως πυρ τα πάντα εξομοιώνει προς τα πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τή μορφή, τή διάθεση και τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος. Αλλά και στη Μουσική πού τόσο αρέσει στον Θεό, η Πεμπάς έχει την σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες και αν και υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ των τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, το Ημιτόνιο, τον Τόνο, το Τριημιτόνιο και το Δίτονο.
Μα και κατά τον Πλάτωνα, αν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι αν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τον κόσμο της Γής, τον κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τον τέταρτο τού Αέρος και τον πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα και άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία.
Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν με αυτούς τούς πέντε κόσμους, τις πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή και γεώδης, η γεύση από την υγρότητά της αποκτά αντίληψη για τις ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασης και άρα γεννάται από την θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στο αυτί γίνεται φωνή και ήχος. Και τέλος η όρασης διαλάμπει από το φώς και τον Αιθέρα.
Ο διάλογος κλείνει με την άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει το Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσης και προσφώνησης.
Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στο Ναό, τον χαιρετά και τον προσαγορεύει με το ''Γνώθι σ’αυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας και ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Και ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τα πολλά και το πλήθος. Λέγεται και Ιήϊος γιατί είναι Ένας και μόνος, και Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό.


Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τον διάλογο, με την τελευταία άποψη να αναιρεί όλες τις προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά το θέμα κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν πιθανώς και άλλες πτυχές της Αλήθειας.
Τηρεί έτσι ως Μύστης και Ιερεύς, τις Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα προς τούς έξω και αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μια μεριά σκοπιμότητα - σε μια εποχή παρακμής τού Μαντείου και ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες και Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας - αλλά και ανάγκη της προβολής και δικαίωσης τού Κοσμικού και Νοητικού χαρακτήρα της Απολλώνιας Θεοσέβειας.


Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο έχουν γράψει για το Ε των Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός και ο Γ. Λευκοφρύδης, Δικηγόρος (Αθήνα 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στα τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μια δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τον Θεό, το συνδέει με το γράμμα (συλλαβή) τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει το Θείον, υποστηρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του και συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής της Εβραϊκής Θρησκείας. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας το Δελφικό Ε με την κατά την άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται για διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στον αστερισμό τού Λαγού και τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους.
Αν και η λογική της αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στην κρίση τού κάθε ερευνητή να καταλήξει για το ακραίο ή όχι της θέσης αυτής.
Η δική μου άποψη για το γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σε Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου.


Στη Σαμοθράκη έχουν βρεθεί κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σε τελετές των Καβειρίων Μυστηρίων. Τα μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) και τα υπόλοιπα ένα Ε. Και τα δύο συμβολίζουν το Θείον. Το πρώτο σαν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, το δεύτερο σαν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο.
Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μια γλώσσα επικοινωνίας. Είναι το παράγωγο μιας Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων.


Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: '' Παλαμήδης εύρε τα γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά και υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''.


Κατά τον Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως και εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά των γραμμάτων είναι και οι ποιότητες αυτών, αλλά και οι δυνάμεις.


Τί σημαίνει όμως, τα γράμματα έχουν ποιότητες και δυνάμεις; Δυνάμεις να κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων;


Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, και ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα και κατ' αναλογία σε άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τα πλέον Γήινα σαν επικοινωνία, έως τα πλέον Κοσμικά σαν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες.


Έτσι το Ν είναι Νόησης. Το Λ είναι Λόγος.
Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Δραστηριοποιείται, αποκτά Διαστάσεις.
Το Ο είναι μία Ολότητα, ένα Πάν.
Το Όλον με το Κέντρο του, ο Δημιουργός και η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι το Θ (Θήτα) το Θείον, το Σύν-Πάν.
Το Ε είναι τα τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενωμένα.
Εξ ου και Ένωσης= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση προς τή Θεία Νόηση.

Πηγή:http://www.ello.gr/text-epsilon.html


Διαβάστε επίσης: ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΡΙΠΛΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ "ΕΙ" ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ

18 Νοεμβρίου 2011

Η "ένδοξη ιστορία" μιάς ακόμα προσωπικότητας της μεταπολίτευσης

Πως θα σας φαινότανε (όσοι δεν το γνωρίζατε) πως το πάλαι ποτέ καμάρι του ΠΑΣΟΚ, Α. Κακλαμάνης, ο πρώτος βουλευτής Αθηνών και πάσης Ελλάδος, είχε διαβεί ΚΑΙ αυτός το κατώφλι της "Χούντας" των Συνταγματαρχών  και συγκεκριμένα του Δ. Ιωαννίδη για να ζητήσει Υπουργείο και συνεργάσθηκε με την κυβέρνηση του ;


Κάλυψε ο Ανδρέας Παπανδρέου την χουντική του δράση; 


Οι απαντήσεις, με ντοκουμέντα, στο βιβλίου του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου που εκδόθηκε το 1983 με τίτλο: <<Απόστολος Κακλαμάνης - δύο ώρες με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη>> 


Διαβάστε χωρίς προκατάληψη*  την "ένδοξη ιστορία" μιάς ακόμα προσωπικότητας της μεταπολίτευσης και σαν ερευνητές, κρίνετε μόνοι σας.



(* αυτό μας κοίμιζε τόσα χρόνια)



Να σημειωθεί πως την εποχή (1983) της έκδοσης του βιβλίου ο κύριος Κακλαμάνης ήτανε Υπουργός Παιδείας... με τις πλέον γνωστές καταστροφικές συνέπειες.



Ο κύριος Κακλαμάνης ήθελε να είναι πάντα "όρθιος"... από ποιά πλευρά της όχθης στέκονταν δεν είχε σημασία, αρκεί να ήτανε "όρθιος"!


Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι





Δύο Ώρες με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη

16 Νοεμβρίου 2011

Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός
του Ελληνισμού της Ιωνίας, τουΠόντου και της Ανατολικής Θράκης.

Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας.
Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά.

Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974.

Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση.
Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του.
Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της.
Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη.

Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος.
Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν.
Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη.

Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία!

Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ.


O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη.

Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.


Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. 


Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός.

Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»;
Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής;
Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη;
Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; 

Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν Gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»;

“It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος;
Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές;

Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους.
Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της.
Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες.
Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης.
Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει.
Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση;
Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες.
Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας.
Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων.
Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας.
Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα.
Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν.

Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει.
Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει.
Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο.
Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ.
Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....


Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση.
Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση.
Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος.
Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών.
O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους.
Τα πάντα κατέρρεαν.
Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής.
Πώς επετεύχθη αυτό;
Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6;
Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης;
Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος;
Αμφίβολο.
Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία.
Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα.

Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής.


Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας. Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης.


Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου.
Αν μπορεί, φυσικά.
Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.

Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν.
Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε.
Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει.
Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

Kίμωνος, του Αθηναίου (γραμμένο αποκλειστικά για το http://www.istorikathemata.com/)


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Μήπως πρέπει ο εορτασμός του Πολυτεχνείου να γιορτάζεται διαφορετικά;(Ως επαίτιος ντροπής, ή καθόλου;)

15 Νοεμβρίου 2011

Οι βαρύτατες ευθύνες της Ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας για την Κυπριακή τραγωδία


Όταν η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν πλέον γεγονός στις 07.00 την 21ης Ιουλίου 1974, το πολεμικό συμβούλιο υπό την προεδρία του Φαίδωνα Γκιζίκη και την συμμετοχή του "πρωθυπουργού" Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου και του ταξίαρχου Ιωαννίδη, έδωσε διαταγές στον Αρχηγό στρατού Αντιστράτηγο Γαλατσάνο, στον Αρχηγό Ναυτικού Αντιναυαρχο Πέτρο Αραπάκη, στον αρχηγό Αεροπορίας Παπανικολάου και στον Αρχηγο Ενόπλων Δυνάμεων Γρηγόριο Μπονάνο για γενική επιστράτευση και άμεση ενίσχυση της Άμυνας της Κύπρου. Συγκεκριμένα σύμφωνα με το Πόρισμα της Βουλής των Ελλήνων που συστάθηκε στις 21/2/1985 για να ανοίξει τον «Φάκελλο της Κύπρου, συμφωνήθηκε ότι:

1. Μια μοίρα καταδρομών πλήρως εξοπλισμένη θα μεταφερόταν αεροπορικώς από την Σούδα στην Λευκωσία
2. Τρία υπερσύγχρονα υποβρύχια θα έπλεαν στην Κύπρο σε μια προσπάθεια παρακόλλησης της απόβασης των Τούρκων

3. Το πλήρως εξοπλισμένο 573 Τάγμα πεζικού με 550 Κύπριους εθελοντές θα μεταφερόταν με το επιταγμένο οχηματαγωγό πλοίο «Ρέθυμνο».

4. Να εμπλακούν από αέρος τα 34 υπερσύγχρονα αεροπλάνα τύπου FANTOM που μόλις είχαν παραληφθεί.

Να σημειωθεί ότι κανείς από τους τρεις Αρχηγούς Όπλων δεν έφερε αντίρρηση εκείνη την στιγμή στα μέτρα αυτά, που ήταν αυτονόητα και επιβάλλονταν από την κρισιμότητα της κατάστασης.
Από τις τέσσερις αυτές στρατιωτικές ενέργειες, πλην της πρώτης με το γνωστό τραγικό αποτέλεσμα, καμμία άλλη δεν πραγματοποιήθηκε.

Όσον αφορά την επέμβαση των υποβρυχίων την διαταγή Αραπάκη για μεταφορά τους στην Κύπρο ανακάλεσε ο ΑΕΔ Παπανικολάου με το σκεπτικό ότι τα χρειαζόταν στο Αιγαίο για να αμυνθεί σε περίπτωση επίθεσης είτε από Ανατολάς είτε από Βορρά.
Νέα απόπειρα του Αραπάκη στις 22.7.1974 να σταλλούν τα υποβρύχια, χωρίς ενημέρωση του ΑΕΔ αυτή την φορά, ανακλήθηκε (από ποιόν; δεν αναφέρει το Πόρισμα) το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου υπό το πρόσχημα της συμφωνίας εκεχερείας και της έναρξης τριμερών διαπραγματευσεων στην Γενευη.

Ο απόπλους του εμπορικού πλοίου «Ρέθυμνος»που μετέφερε το 573 Τάγμα πεζικού υπό της διαταγές του Συνταγματάρχη Παπαποστόλου, ξεκίνησε τα μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου για Κύπρο. Αμέσως μετά τον απόπλου ο Συνταγματάρχης Παπαποστόλου έλαβε 2 διαταγές ανάκλησης της αποστολής του. Με προσωπική του ευθύνη παράκουσε τις διαταγές που έλαβε και το πλοίο έφτασε λίγα ναυτικά μίλια έξω από την Κύπρο.
Τότε με νέο σήμα, ο ΑΕΔ Παπανικολάου του έγραψε επί λέξει «…Σπευσατε και αποβιβάσατε τα τμήματα εις την ΡΟΔΟΝ απειλούμενην υπό Τούρκων…».
Ο Παπαποστόλου έσπευσε στην Ρόδο εγκαταλείποντας την αποστολή του, όπου όταν έφτασε αντίκρυσε ένα νησί που δεν είχε τεθεί καν σε επιφυλακή!

Τα υπερσύγχρονα αεροπλάνα τύπου FANTOMS βρίσκονταν στο αεροδρόμιο Καστελίου Κρήτης πλήρως εξοπλισμένα και έτοιμα για επέμβαση.
Η διαταγή για επέμβαση τους στάλθηκε δύο φορές στις 22.7.1974 από τον Στρατηγό Μπονάνο και ανακλήθηκε 2 λεπτά μετά.
Η ανάκληση οφειλόταν κατά τον ΑΕΔ Παπανικολάου στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Στρατηγό Φάνη Γκιζίκη στον οποίο ο Μπονάνος τηλεφωνούσε για να επιβεβαιώσει τις διαταγές που έδινε. Ο Γκιζίκης σε κατάθεση του στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής αρνήθηκε κατηγορηματικά το γεγονός.

Και οι τέσσερις αυτές επεμβάσεις σύμφωνα με το κοινοβουλευτικό πόρισμα, είτε η κάθε μια μόνη της, πολύ περισσότερο σε συνδιασμό, θα μπορούσε να μεταβάλλει δραματικά την στρατιωτική κατάσταση στο Νησί και ίσως να συντρίψεικαι εντελώς την εισβολή.
Σύμφωνα με το πόρισμα της Βουλής των ελλήνων «…η μη έγκαιρη αποστολή υποβρυχίων και η εξ αυτής μη επίθεση κατά της αποβατικής Τουρκικής δύναμης εστέρησε από τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις την μοναδική ευκαιρία να καταγάγουν μια μοναδική νίκη επί της Τουρκικής αποβατικής Δύναμης….» και λίγο μετά «….Η ποιότητα και το αξιόμαχο των υποβρυχίων τα καθιστούσαν αποφασιστικό παράγοντα για την έκβαση της αποβατικής εχθρικής ενέργειας…».
Για την επέμβαση τον Φάντομς ομοίως αναφέρεται στο πόρισμα ότι «…η μη αποστολή των αεροσκαφών χρήζει περαιτέρω έρευνας, γιατί αν είχε εκτελεστεί η κατάσταση στην Κύπρο θα ήταν διαφορετική…»

Μια συνηθισμένη δικαιολογία που πρόταξαν οι Αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων για την άνωθεν περιγραφείσα συμπεριφορά τους ήταν οι δήθεν πληροφορίες που είχαν για επίθεση από την Βουλγαρία. Οι πληροφορίες αυτές προέρχονταν σύμφωνα με τις καταθέσεις τους από τον "Αρχηγό¨ της ΚΥΠ Σταθόπουλο και τον ΑΣΔΕΝ Γκράτσιο που όμως στις καταθέσεις τους αρνούνται κατηγορηματικά ότι έδωσαν τέτοιες πληροφορίες.

Μια άλλη πολύ κρίσιμη πληροφορία είναι ότι το ΑΕΔ (Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων) (Μπονάνος) ως τις 08.40 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974 δεν έδινε έγκριση στο ΓΕΕΦ (Γενικό επιτελείο Εθνοφρουράς) για άρξη του πυρός και ανάσχεση της εισβολής, αντίθετα καθησύχαζε ότι πρόκειται για άσκηση του Τουρκικού στρατού και συνιστούσε αυτοσυγκράτηση, όρο άγνωστο μέχρι τότε στην στρατιωτική ορολογία. Αυτό την στιγμή που τα αποβατικά πλοία των Τούρκων ήταν ορατά με γυμνό μάτι από την στεριά τις τελευταίες ώρες της 19ης Ιουλίου.
Οι Τούρκοι έτσι κέρδισαν τουλάχιστον μια μέρα χωρίς να παρενοχληθούν στην απόβαση τους. Σύμφωνα με τον έγκυρο ερευνητή Κώστα Χατζηαντωνίου "...η μη εκμετάλευση αυτής της νύχτας θα αποδειχθεί μοιραία....".

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Όσα γράφτηκαν ως εδώ αποτελούν μέρος του πορίσματος της ελληνικής βουλής για τα γεγονότα της Κυπριακής τραγωδίας.
Τα στοιχεία είναι διασταυρωμένα, ενώ δόθηκαν λεπτομερείς καταθέσεις από τους εμπλεκόμενους. Το πόρισμα όμως δεν έδωσε εξήγηση για την αλλοπρόσαλη (προδοτική κατά την γνώμη μας) συμπεριφορά της Ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας εκείνης της εποχής (Μπονάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου, Γαλατσάνος).
Οι τέσσερις συμμετείχαν στην ιστορική σύσκεψη με τους πολιτικούς αρχηγούς υπό την προεδρία του Γκιζίκη στις 22 Ιουλίου 1974, όπου παρέδωσαν την εξουσία στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κάποια χρόνια μετά, ο αντιναύαρχος Αραπάκης και ο αντιστράτηγος Μπονάνος εξέδωσαν βιβλία όπου περιγράφουν τα τραγικά αυτά γεγονότα από την σκοπιά τους. Αξίζει να τα διαβάσετε....

Οι τέσσερις Αρχηγοί των όπλων παρέμειναν στις θέσεις τους επί Κυβέρνησεως Εθνικής Ενότητας και χειρίστηκαν εκληματικά και την αντιμετώπιση του Αττίλα 2, όπου με μνημόνια τους προς τον καραμανλή που περιέχονται στο πόρισμα της βουλής, τον καλούσαν να μην αντιδράσει στρατιωτικά στην ολοκλήρωση της τραγωδίας (η ανάλυση του μνημονίου αυτού ξεφευγει από το θέμα του κειμένου. Ισως ασχοληθούμε στο μέλλον με αυτό).

Οι τέσσερις αυτοί αρχηγοί των όπλων (Μπονάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου, Γαλατσάνος), πρωταγωνιστές της Χούντας του 1973, αποστρατεύθηκαν λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση του Αττίλα 2 με βαθμό επί τιμή, απολαμβάνοντας την σύνταξη και όλα τα υπόλοιπα προνόμια των συνταξιούχων στρατιωτικών....
Ο ταξίαρχος Ιωαννίδης καταδικάστηκε δις εις θάνατον που μετατράπηκαν σε ισόβια δεσμά.... Να σημειωθεί ότι το "άνοιγμα" του Φακέλου της Κύπρου και ο καταλογισμός ευθυνών που θα προέκυπταν, αποτέλεσε συνηθισμένη πολιτική απειλή για τον Ανδρέα Παπανδρέου κατά της Νέας Δημοκρατίας του Κ. Μητσοτάκη για όλη την διετία 1987-1988. Γιατί άραγε...

Πηγές

-Πορίσμα Εξεταστικής Επιτροπής του Ελληνικού κοινοβουλίου για την απόδοση ευθυνών για την προδοσία της Kύπρου

-Κύπρος 1954-1974, Από το έπος στην τραγωδία, Κώστας Χατζηαντωνίου, εκδόσεις Ιολκός

-Κύπρος 1974, Γιατί δεν νικήσαμε, Δημήτριος Χάτζος, εκδόσεις "ελευθερη σκέψις"

-Η μαρτυρία ενός Πρωθυπουργού, Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, εκδόσεις "το οικονομικόν"-

-Μειοδοτικού καραμανλισμού στηλίτευση, Χρήστος Μαρκογιάννης

- Κύπρος 1974, σκέψεις και συμπεράσματα, Κώστας Δημητριαδης,
http://www.scribd.com/doc/13498022/-1974-


ΠΗΓΗ:
Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

O.E.Α.Φ: Ο αείμνηστος Έλληνας Πυρηνικός Φυσικός και Εφευρέτης



Αφιέρωμα στην αναχώρηση του Γ. Γκιόλβα από τον βίο στις 14/12/2003.

O.E.Α.Φ. (ΟΜΑΔΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΗΓΗΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ): Ο αείμνηστος Έλληνας Πυρηνικός Φυσικός και Εφευρέτ...: Ο Γεώργιος Γκιόλβας γενήθηκε στην Κρανιά του Ολύμπου (περιοχή Σκοτίνας) το 1923 αλλά τα παιδικά του χρόνια (απο 3ων ετών) τα έζησε στην...