~ Ποίησις ~

Ήρθαν

ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Έφεραν
το Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη
βίβλους γραμμάτων και αριθμών
την πάσα Yποταγή και Δύναμη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι·
Ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε·
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.

Έφτασαν

ντυμένοι «φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.


Oδυσσέας Eλύτης
(Aπό το Άξιον Eστί)


                                 ₪₪₪₪₪₪₪₪₪



Στο στόμα ως έχουν το φιλί του Πάσχα,
όλοι, μεγάλοι, μικροί
δείξε φιλί αναστάσιμο
και στην Ελλάδα πάλι, Λαμπρή,
πρόσταξε του όκνου οι δαίμονες
να πέσουν και του μίσους νεκροί,
στήσε μας της θυσίας βωμούς
και της Αγάπης Κροίσους, Λαμπρή,
από λατρείες παλιές και νέες
άναψε Υμέναιον ένα, Λαμπρή,
για μιαν απίστευτη στο θάμα
των Ελλήνων γέννα, μπορεί...»


από το ποίημα "Λαμπρή"
Κ. Παλαμάς


                                     ₪