Τα πετρώματα που την αποτελούν, ιδιαίτερα ο γνεύσιος, έχουν την ιδιότητα να λάμπουν εκτυφλωτικά κάτω από τον ήλιο και δεν είναι τυχαίο η άπλετη φωτεινότητα που την περιβάλλει, η πιο έντονη σε όλο τον κόσμο, και ο Απόλλωνας , ο κατεξοχήν θεός που εκφράζει όλη τη μεγαλοσύνη του Ελληνικού πολιτισμού και την καθαρότητα του Ελληνικού πνεύματος, δεν ήταν δυνατό παρά να γεννηθεί σε έναν τόπο όπου οι σκιές και το σκοτάδι δεν έχουν θέση. Με τη γέννηση του θεού, η «άδηλος» έγινε Δήλος δηλ. φανερή και πλημμύρισε φως και άνθη και δέθηκε στο βυθό με αδαμάντινες αλυσίδες.
Ήδη στην Οδύσσεια και στον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα, η Δήλος αναφέρεται ως ονομαστό ιερό κέντρο των Ιώνων, οι οποίοι διάλεξαν αυτό το αστραφτερό βραχονήσι για τις συναντήσεις τους.
«Μα τη γη και τον πλατύ ουρανό και τα νερά της Στύγας», ορκίζεται η απελπισμένη Λητώ, «εδώ για πάντα θα είναι το Ιερό και ο βωμός του Φοίβου και εσένα πιο πολύ από όλους τους τόπους θα τιμήσει».
«αυτή που οι θνητοί ονομάζουν Δήλο, αλλά οι μακάριοι ολύμπιοι θεοί», που βλέπουν τον κόσμο από ψηλά, «τη λένε της μαύρης γης το φωτοβόλο αστέρι» (Πίνδαρος).
Στη Δήλο τελείωσαν οι περιπλανήσεις της ετοιμόγεννης Λητώς, αλλά όχι και οι ωδίνες της, γιατί η Ήρα κρατούσε στον Όλυμπο την Ειλείθυια, τη θεά των τοκετών. Έπειτα από εννιά βασανιστικά μερόνυχτα παρεμβαίνουν οι άλλες θεές και στέλνουν στον Όλυμπο την Ίριδα, η οποία, με την υπόσχεση ενός περιδέραιου μήκους εννέα πήχεων από χρυσό και ήλεκτρο, δωροδοκεί την Ειλείθυια και την πείθει να πάει στη Δήλο. Μόλις έφθασε στο νησί η Ειλείθυια, η εξαντλημένη Λητώ «με τα δυο της χέρια αγκάλιασε τον κορμό μιας φοινικιάς, γονάτισε στο μαλακό λιβάδι» και γέννησε πρώτα την Άρτεμη και μετά τον Απόλλωνα. Μόλις γεννήθηκε ο ξανθός θεός «γέλασε η γη, η Δήλος πλημμύρισε χρυσό φως κι έγινε ένα ολάνθιστο λιβάδι, κύκνοι άρχισαν να τραγουδούν κι αλάλαξαν θαμπωμένες οι θεές». Η Θέμις, η Διώνη, η Ρέα, η Αμφιτρίτη κι άλλες θεές σπαργάνωσαν το θεϊκό βρέφος και το τάισαν με νέκταρ και αμβροσία, ενώ ο ίδιος ο Δίας παρακολουθούσε από την κορυφή του Κύνθου τη γέννηση των παιδιών του. Αυτή η μεγάλη συγκέντρωση υπερκόσμιων δυνάμεων, που συνεργάζονται αρμονικά και συμπράττουν για να γεννηθεί το φως, φόρτισε για πάντα τη Δήλο με θετική ενέργεια.Η Νήσος Δήλος βρίσκεται επιμελώς κρυμμένη από τους οφθαλμούς των βέβηλων, εντός του Ελληνικού αλφάβητου, που μαρτυρούν την Ουράνια προέλευση του και μάλιστα προερχόμενη από τους Δίδυμους του Φωτός.Πρώτο όνομα της ήταν ΟΡΤΥΓΙΑ, και αποτελεί επίθετο της Αρτεμις, η οποία γεννήθηκε 20 Μαίου , πάνω στον αστερισμό Λαμπαδία 30 μοίρες στον Ταύρο μία μέρα πρίν τον αδελφό της Απόλλωνα, στις 21 Μαίου .μίφως της Σελήνης/Αρτέμιδος, για να οδηγηθεί στο άπλετο ΦΩΣ του Ηλιου/Απόλλωνα.
Αλληγορικώς η Αρτεμις και ο Απόλλωνας ΔΗΛΟΥΝ την σταδιακή φώτιση της νόησης.Είναι σαφές ότι ο χρόνος «μία Μέρα» είναι άδηλος σε διάρκεια, εφόσον δεν ακόμη επέλθει ο φωτισμός του ΗΛΙΟΥ/ΑΠΟΛΛΩΝΑ και δεν αναφέρεται στην ηλιακή του ακτινοβολία της καθημερινής του εμφάνισης, την νόηση δια του φωτισμού στην άνοια, εφόσον οι αστέρες είναι φωτεινά ουράνια σώματα.
Το δεύτερο όνομα είναι ΑΣΤΕΡΙΑ και δηλώνει εκ του ονόματος των γονιών της Πόλου Ουρανού και Φοίβης (καθαρής οντότητας) την Ουράνια καταγωγή της, που επικυρώνεται με το ίδιο της το όνομα. Πέφτοντας λοιπόν η Αστερία, σαν κομήτης εκ του οίκου της , αναγραμματικά, ΚΟΙΟΥ (πρώτη ονομασία του πατρός της), κομίζει εκ του ουρανού στην Γή τα ουράνια πράγματα εις τα γήινα, γι΄αυτό στο νοητό η Αστερία προετοιμάζει την ψυχή για την σταθερότητα της βεβαιότητας των γνώσεων του ουράνιου θόλου
Έτσι η Αστερία κατέστη από τον Ποσειδώνα άσειστος στο φυσικό πεδίο, συνδέουσα την φωτεινότητά της μετά της εκ-ΔΗΛ-ωμένης Δήλου, όχι μόνο φανερά αλλά και στερεά. Παλαιός χρησμός αναφέρει «…κινήσας και Δήλον ακίνητόν περ εώσαν…».Το τρίτο όνομα ΔΗΛΟΣ φανερώνει την διαδοχική αναβάθμιση των νοητικών λειτουργιών των ελλόγων όντων. Με την Νήσο Δήλο εκδηλώνεται το ΦΩΣ των ανώτερων πεδίων, που είναι η υψιπετής νόηση, η εκφραζόμενη δια του Λόγου και της Γραφής . Σε συνδυασμό τα γράμματα με τους αριθμούς, με μαθηματικά και σύνθεση των αντίστοιχων εννοιών, στην μόνιμη παρατήρηση και καταγραφή των ουράνιων φαινομένων, ο Ουρανός μας παραδίδει τα πολύπλοκα και πολυσύνθετα μυστικά του.
Δήλος, η οποία εν μέσω του πελάγους της συναισθηματικής σύγχισης, όταν φωτισθεί από του Δίδυμους και νοήσει, εκ-δηλ-ούται δια του Λόγου και της Γραφής ΟΡΘΩΣ.
ΕΙΣ ΔΗΛΟΝ
Τήν ιερήν, ώ θυμέ, τίνα χρόνον ηποτ αείσεις
Δήλον ‘Απόλλωνος κουροτρόφον; ή μέν άπασαι
Κυκλάδες, αί νήσων ιερώταται ειν αλί κείνται,
εύυμνοι: Δήλος δ’ εθέλει τά πρώτα φέρεσθαι
εκ Μουσέων, ότι Φοίβον αοιδάων μεδέοντα
λούσέ τε καί σπείρωσε καί ως θεόν ήνεσε πρώτη.
ως Μούσαι τόν αοιδόν ό μή Πίμπλειαν αείση
έχθουσιν, τώς Φοίβος ότις Δήλοιο λάθηται.
Δήλω νύν οίμης αποδάσσομαι, ως άν ‘Απόλλων
Κύνθιος αινήση με φίλης αλέγοντα τιθήνης
Παρόλο που οι Πέρσες εισβολείς θα σεβαστούν την ιερότητα του νησιού, κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο οικισμός του νησιού συρρικνώνεται και η Δήλος θα γίνει ξανά «άδηλος». Ότι απέμεινε από την παλαιά δόξα λεηλατείται σε μία σειρά αλλεπάλληλων καταστροφών: το 727 μ.Χ. από τον εικονομάχο αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα τον Ίσαυρο, το 769 μ.Χ. από τους Σλάβους και το 821μ.Χ. από τους Σαρακηνούς. Η Δήλος δεν είναι πια παρά ένας απέραντος τόπος ερειπίων. Καθ’ όλο το Μεσαίωνα θα υπηρετήσει τα γύρω νησιά αποκλειστικά ως τόπος προσπορισμού οικοδομικού υλικού, ενώ θα μετατραπεί σε μία τεράστια ασβεστοκάμινο, όπου μαρμάρινα μνημεία και γλυπτά λιώνουν για την παραγωγή ασβέστη.
Η Δήλος θα ξαναβγεί από την αφάνεια μόλις τον 19ο αιώνα, όταν οι αρχαιόφιλοι θα αρχίσουν όλο και πιο συχνά να επισκέπτονται το νησί. Οι ανασκαφές θα αρχίσουν το 1873 από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή...
ΙΕΡΟΙ ΤΟΠΟΙ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ήδη στην Οδύσσεια και στον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα, η Δήλος αναφέρεται ως ονομαστό ιερό κέντρο των Ιώνων, οι οποίοι διάλεξαν αυτό το αστραφτερό βραχονήσι για τις συναντήσεις τους.
- Τα ερείπια των τριών ναών αφιερωμένοι στο θεό Απόλλωνα.
- Τα Προπύλαια, και η αγορά των Κομπεταλιατών
- Το Άνδηρο των Λεόντων, τα περίφημα λιοντάρια, από μάρμαρο Νάξου, που είναι τοποθετημένα σε μια σειρά για να φυλάνε την Ιερή λίμνη.
- Η Ιερή Λίμνη, στην οποία κολυμπούσαν οι ιεροί κύκνοι του Απόλλωνα, και βρίσκεται ο ναός της Λητώς .
- Τα ερείπια της παλαίστρας, του σταδίου και του γυμνασίου.
- Η συνοικία του θεάτρου, που αποτελούσε το περισσοτερο πυκνοκατοικημένο τμήμα της πόλης. Το θέατρο χτίστηκε τον 3ο αι. π.Χ. και ήταν χωρητικότητας 5.000 θεατών. Στο θέατρο κάθε 4 χρόνια οργανώνονταν αγώνες που συνοδεύονταν από αθλητικούς αγώνες στο Στάδιο. Καταστράφηκε δύο φορές, το 88 και το 69 π.Χ. από επιδρομές που έγιναν εναντίον της Δήλου. Τότε το θέατρο διαλύθηκε και αρκετά κομμάτια του χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό, ενώ άλλα τα πήραν αρκετοί κάτοικοι για ιδιωτική χρήση. Σήμερα υπάρχει σχετική μελέτη μερικής αποκατάστασης της σκηνής του θεάτρου.
- Η Οικία του Διονύσου, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα αρχαίας κατοικίας στη Δήλο. Εδώ λατρεύεται και ο Διόνυσος (Στοιβάδιο). Υπάρχει μια αναθηματική επιγραφή που δεν σώζεται ολόκληρη που γράφει «ΘΟΡΕΥΟΝΤΟΣ ΝΥΣΙΟΥ»
- Ο κεράτινος βωμός στον οποίο χόρευαν κατά τις γιορτές προς τιμή του Απόλλωνα.
- Το Αρτεμίσιο, το ιερό της Άρτεμης,
«Μα τη γη και τον πλατύ ουρανό και τα νερά της Στύγας», ορκίζεται η απελπισμένη Λητώ, «εδώ για πάντα θα είναι το Ιερό και ο βωμός του Φοίβου και εσένα πιο πολύ από όλους τους τόπους θα τιμήσει».
«αυτή που οι θνητοί ονομάζουν Δήλο, αλλά οι μακάριοι ολύμπιοι θεοί», που βλέπουν τον κόσμο από ψηλά, «τη λένε της μαύρης γης το φωτοβόλο αστέρι» (Πίνδαρος).
Στη Δήλο τελείωσαν οι περιπλανήσεις της ετοιμόγεννης Λητώς, αλλά όχι και οι ωδίνες της, γιατί η Ήρα κρατούσε στον Όλυμπο την Ειλείθυια, τη θεά των τοκετών. Έπειτα από εννιά βασανιστικά μερόνυχτα παρεμβαίνουν οι άλλες θεές και στέλνουν στον Όλυμπο την Ίριδα, η οποία, με την υπόσχεση ενός περιδέραιου μήκους εννέα πήχεων από χρυσό και ήλεκτρο, δωροδοκεί την Ειλείθυια και την πείθει να πάει στη Δήλο. Μόλις έφθασε στο νησί η Ειλείθυια, η εξαντλημένη Λητώ «με τα δυο της χέρια αγκάλιασε τον κορμό μιας φοινικιάς, γονάτισε στο μαλακό λιβάδι» και γέννησε πρώτα την Άρτεμη και μετά τον Απόλλωνα. Μόλις γεννήθηκε ο ξανθός θεός «γέλασε η γη, η Δήλος πλημμύρισε χρυσό φως κι έγινε ένα ολάνθιστο λιβάδι, κύκνοι άρχισαν να τραγουδούν κι αλάλαξαν θαμπωμένες οι θεές». Η Θέμις, η Διώνη, η Ρέα, η Αμφιτρίτη κι άλλες θεές σπαργάνωσαν το θεϊκό βρέφος και το τάισαν με νέκταρ και αμβροσία, ενώ ο ίδιος ο Δίας παρακολουθούσε από την κορυφή του Κύνθου τη γέννηση των παιδιών του. Αυτή η μεγάλη συγκέντρωση υπερκόσμιων δυνάμεων, που συνεργάζονται αρμονικά και συμπράττουν για να γεννηθεί το φως, φόρτισε για πάντα τη Δήλο με θετική ενέργεια.Η Νήσος Δήλος βρίσκεται επιμελώς κρυμμένη από τους οφθαλμούς των βέβηλων, εντός του Ελληνικού αλφάβητου, που μαρτυρούν την Ουράνια προέλευση του και μάλιστα προερχόμενη από τους Δίδυμους του Φωτός.Πρώτο όνομα της ήταν ΟΡΤΥΓΙΑ, και αποτελεί επίθετο της Αρτεμις, η οποία γεννήθηκε 20 Μαίου , πάνω στον αστερισμό Λαμπαδία 30 μοίρες στον Ταύρο μία μέρα πρίν τον αδελφό της Απόλλωνα, στις 21 Μαίου .μίφως της Σελήνης/Αρτέμιδος, για να οδηγηθεί στο άπλετο ΦΩΣ του Ηλιου/Απόλλωνα.
Αλληγορικώς η Αρτεμις και ο Απόλλωνας ΔΗΛΟΥΝ την σταδιακή φώτιση της νόησης.Είναι σαφές ότι ο χρόνος «μία Μέρα» είναι άδηλος σε διάρκεια, εφόσον δεν ακόμη επέλθει ο φωτισμός του ΗΛΙΟΥ/ΑΠΟΛΛΩΝΑ και δεν αναφέρεται στην ηλιακή του ακτινοβολία της καθημερινής του εμφάνισης, την νόηση δια του φωτισμού στην άνοια, εφόσον οι αστέρες είναι φωτεινά ουράνια σώματα.
Το δεύτερο όνομα είναι ΑΣΤΕΡΙΑ και δηλώνει εκ του ονόματος των γονιών της Πόλου Ουρανού και Φοίβης (καθαρής οντότητας) την Ουράνια καταγωγή της, που επικυρώνεται με το ίδιο της το όνομα. Πέφτοντας λοιπόν η Αστερία, σαν κομήτης εκ του οίκου της , αναγραμματικά, ΚΟΙΟΥ (πρώτη ονομασία του πατρός της), κομίζει εκ του ουρανού στην Γή τα ουράνια πράγματα εις τα γήινα, γι΄αυτό στο νοητό η Αστερία προετοιμάζει την ψυχή για την σταθερότητα της βεβαιότητας των γνώσεων του ουράνιου θόλου
Έτσι η Αστερία κατέστη από τον Ποσειδώνα άσειστος στο φυσικό πεδίο, συνδέουσα την φωτεινότητά της μετά της εκ-ΔΗΛ-ωμένης Δήλου, όχι μόνο φανερά αλλά και στερεά. Παλαιός χρησμός αναφέρει «…κινήσας και Δήλον ακίνητόν περ εώσαν…».Το τρίτο όνομα ΔΗΛΟΣ φανερώνει την διαδοχική αναβάθμιση των νοητικών λειτουργιών των ελλόγων όντων. Με την Νήσο Δήλο εκδηλώνεται το ΦΩΣ των ανώτερων πεδίων, που είναι η υψιπετής νόηση, η εκφραζόμενη δια του Λόγου και της Γραφής . Σε συνδυασμό τα γράμματα με τους αριθμούς, με μαθηματικά και σύνθεση των αντίστοιχων εννοιών, στην μόνιμη παρατήρηση και καταγραφή των ουράνιων φαινομένων, ο Ουρανός μας παραδίδει τα πολύπλοκα και πολυσύνθετα μυστικά του.
Δήλος, η οποία εν μέσω του πελάγους της συναισθηματικής σύγχισης, όταν φωτισθεί από του Δίδυμους και νοήσει, εκ-δηλ-ούται δια του Λόγου και της Γραφής ΟΡΘΩΣ.
ΕΙΣ ΔΗΛΟΝ
Τήν ιερήν, ώ θυμέ, τίνα χρόνον ηποτ αείσεις
Δήλον ‘Απόλλωνος κουροτρόφον; ή μέν άπασαι
Κυκλάδες, αί νήσων ιερώταται ειν αλί κείνται,
εύυμνοι: Δήλος δ’ εθέλει τά πρώτα φέρεσθαι
εκ Μουσέων, ότι Φοίβον αοιδάων μεδέοντα
λούσέ τε καί σπείρωσε καί ως θεόν ήνεσε πρώτη.
ως Μούσαι τόν αοιδόν ό μή Πίμπλειαν αείση
έχθουσιν, τώς Φοίβος ότις Δήλοιο λάθηται.
Δήλω νύν οίμης αποδάσσομαι, ως άν ‘Απόλλων
Κύνθιος αινήση με φίλης αλέγοντα τιθήνης
Παρόλο που οι Πέρσες εισβολείς θα σεβαστούν την ιερότητα του νησιού, κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο οικισμός του νησιού συρρικνώνεται και η Δήλος θα γίνει ξανά «άδηλος». Ότι απέμεινε από την παλαιά δόξα λεηλατείται σε μία σειρά αλλεπάλληλων καταστροφών: το 727 μ.Χ. από τον εικονομάχο αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα τον Ίσαυρο, το 769 μ.Χ. από τους Σλάβους και το 821μ.Χ. από τους Σαρακηνούς. Η Δήλος δεν είναι πια παρά ένας απέραντος τόπος ερειπίων. Καθ’ όλο το Μεσαίωνα θα υπηρετήσει τα γύρω νησιά αποκλειστικά ως τόπος προσπορισμού οικοδομικού υλικού, ενώ θα μετατραπεί σε μία τεράστια ασβεστοκάμινο, όπου μαρμάρινα μνημεία και γλυπτά λιώνουν για την παραγωγή ασβέστη.
Η Δήλος θα ξαναβγεί από την αφάνεια μόλις τον 19ο αιώνα, όταν οι αρχαιόφιλοι θα αρχίσουν όλο και πιο συχνά να επισκέπτονται το νησί. Οι ανασκαφές θα αρχίσουν το 1873 από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή...
ΙΕΡΟΙ ΤΟΠΟΙ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
H μυστική σύνδεση ιερών τόπων του αρχαίου κόσμου, φανερώνει ένα μέρος των απόκρυφων γνώσεων , σχετικά με την Αστρονομία, τα Μαθηματικά, την Ενέργεια και τη Γεωδαισία και τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι Ελληνες , ορίζοντας κατάλληλους γεωγραφικούς τόπους για την ίδρυση ναών, πόλεων ακόμα και τον καθορισμό πεδίων μάχης.
Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η ακριβής γνώση του ηλιακού συστήματος και των αστερισμών σε συνδυασμό με την γεωγραφική – γεωδαιτική μορφή του χώρου και των ηλεκτρομαγνητικών ρευμάτων που τον διατρέχουν. Σε πολλά από αυτά εμφανίζεται πολύ συχνά ο αριθμός «π» ή ο αριθμός «φ» της χρυσής τομής των Πυθαγορείων, σημαντικής για τη ζωή και την αρμονία. Έτσι η Ελλάδα αποτελεί μία μεγάλη βιβλιοθήκη πολύτιμων γνώσεων γεωμετρίας και αρμονίας των αριθμών, αστρονομίας σε έναν απίθανο συνδυασμό , θρησκευτικού, επιστημονικού, φιλοσοφικού, τεχνικού και καλλιτεχνικού χαρακτήρα. Κάθε τέτοιος χώρος, που βρισκόταν στη διασταύρωση ροών ενέργειας, ξεχώριζε από ένα ιερό, μια πόλη, ένα μαντείο, ένα βωμό .
Γενικά, αυτοί οι ιδιαίτεροι κομβικοί χώροι, οι τόποι δύναμης, που ασκούν σημαντική επίδραση στον άνθρωπο, γιατί υπάρχει σε αυτούς ένα είδος διάμεσου, γιατί διοχέτευε αυτές τις ουράνιες ενέργειες, και συνεπώς σε κείνα τα μέρη υπήρχε ένα είδος Ιερογαμίας, μια ένωση της Γης με τον Ουρανό. Πίστευαν μάλιστα ότι αυτή η ένωση ανανεώνεται σε συγκεκριμένες στιγμές μέσα στο χρόνο, κοντά στις Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια Το «στήσιμο» των ναών και των πόλεων σε συγκεκριμένα σημεία ή συντεταγμένες ξεκινάει τουλάχιστον από την εποχή του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα και την εποχή της ίδρυσης του Μαντείου των Δελφών. Όλες αυτές οι επονομαζόμενες « θέσεις των ιερών τόπων» εξυπηρετούσαν κάποια σκοπιμότητα, σχημάτιζαν αόρατα γεωμετρικά σχήματα, ένα είδος χάρτη του ουρανού. Τη θέση των άστρων του ουρανού παίρνουν οι ιεροί τόποι πάνω στη γη.
Ακόμη και το έδαφος κάτω από τους αρχαίους ναούς στην Ελλάδα ήταν «ιερό». Ο καθηγητή Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον κ. Γκρέγκορι Ρίταλακ, μετά από μελέτες θεωρεί ότι το χώμα επάνω στο οποίο εδράζονταν τα κτίρια είχε ειδική σημασία που σχετιζόταν με τη λατρεία του θεού στον οποίο ήταν αφιερωμένος ο ναός. Και, όπως σημειώνει, αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί ο Όμηρος και ο Πλάτων αναφέρονται στα κείμενά τους σε «ιερό χώμα» και σε χώμα το οποίο θα μπορούσε να επηρεάσει την ψυχή. Αλλά και κάτι ακόμη: έτσι εξηγείται ο τρόπος επιλογής των θέσεων στις οποίες ιδρύονταν τα ιερά.
Στα έργα του Πλάτωνα υπάρχουν αναφορές στην αστρονομία, την οποία θεωρεί σαν κλειδί για την τάξη και τον τρόπο λειτουργία του Σύμπαντος. Ήταν γι΄ αυτόν τα άστρα, θεία και αιώνια όντα, αναλλοίωτα. Στην Πολιτεία του περιγράφει την μουσική των σφαιρών, τους επτά πλανήτες καθώς και την όγδοη σφαίρα των απλανών αστέρων και κάνει νύξη για τον άξονα της αναγκαιότητας, γύρω από τον οποίο πραγματοποιούνται όλες οι περιστροφές. Στον «Τίμαιο» του Πλάτωνα το όλο πνεύμα είναι ότι αυτός ο κόσμος ο αισθητός, ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε, είναι ακριβές αντίγραφο του ουράνιου σχεδίου, με αναλογίες και συμμετρίες και γενικά με μια αρμονία αριθμών. Ο άξονας, η καρδιά της αρχαίας γνώσης ήταν να μπορούν να κάνουν τον Ουρανό και τη Γη να εναρμονίζονται, να αλληλοσυσχετίζονται. Πίστευαν ότι τα άστρα εκπέμπουν πολλές ενέργειες και δυνάμεις που μπορούν να διοχετευτούν και να ενσαρκωθούν στη γη, δημιουργώντας περαιτέρω ενεργειακά πεδία αλλά και «συνειδητότητα».
Στα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη αναφέρεται ότι «οι οίκοι οι καθιερωμένοι για τη λατρεία των θεών αρμόζει να βρίσκονται στην κατάλληλη θέση, εκτός εκείνων των οποίων τη θέση ορίζει ο νόμος χωριστά ή κάποιο μαντείο πυθόχρηστο». Εχουν μελετηθεί τα ζωτικής ενέργειας αόρατα ηλεκτρομαγνητικά κανάλια, που περνούν πάνω από την Γή , οι «ΓΡΑΜΜΕΣ L» ,που εκτιμάται ότι είναι φορείς κοσμικής ενέργειας και έχουν μυστική δύναμη.. Επιδρούν δε με φυσικό τρόπο στον ανθρώπινο οργανισμό που έρχεται σε επαφή με τις πέτρες ή το χώμα της συγκεκριμένης περιοχής.. Ο θρύλος λέει ότι ο Μίνωας υπέδειξε την πορεία και την κατασκευή του «Βασιλικού Δρόμου» της Κνωσού, που συνδέει το παλάτι του με ένα μικρότερο ανακτορικό κτίριο.
Τις νύχτες με πανσέληνο, οι πλάκες αυτού του μονοπατιού ακτινοβολούν, φανερώνοντας την ύπαρξη ενός ισχυρού καναλιού ενέργειας.
Η σύσταση και το ανάγλυφο του εδάφους από το οποίο περνούν αυτές οι γραμμές επηρεάζουν την ισχύ και την δραστηριότητα τους. Έτσι σε σταθερό και επίπεδο έδαφος είναι γαλήνια και ομαλά, ενώ σε ανώμαλα, βραχώδη εδάφη εμφανίζονται βίαια και ταραγμένα. Με άλλα λόγια η δύναμη και η κατεύθυνση των τελλουρικών ρευμάτων του μαγνητικού πεδίου της Γής επηρεάζονται από πολλούς παράγοντες, την συνισταμένη των οποίων οι Έλληνες ήξεραν να υπολογίζουν. Γνώριζαν την σχετική απόσταση και θέση των ουράνιων σωμάτων του Ηλιακού μας συστήματος ως προς την Γή. Ιδιαίτερα του Ήλιου και της Σελήνης (ΑΠΟΛΛΩΝ-ΑΡΤΕΜΙΣ). Ο Ήλιος επιβάλλει ένα ημερήσιο ρυθμό που αυξομειώνεται από την επιρροή του σεληνιακού κύκλου, η δε Σελήνη επηρεάζει το μαγνητικό ρεύμα της Γής, που συνδυάζεται με το φαινόμενο των παλιρροιών. Αυτός είναι ο λόγος που οι Έλληνες ασχολούνταν τόσο με τις φάσεις της Σελήνης, και ήταν γνωστό ότι γύρω από τις μέρες των ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΩΝ και ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ, οι γραμμές L ζωογονούνται από ένα ρεύμα αόρατης ενέργειας, το οποίο αυξομειώνεται ανάλογα με την σεληνιακή ακτινοβολία, προσφέροντας στο έδαφος ιδιαίτερη γονιμότητα.
Στον Ελλαδικό χώρο, ο οποίος δέχεται έντονες επιδράσεις γεωμαγνητικών ακτινοβολιών, καθώς είναι η πρώτη ξηρά που δημιουργήθηκε στον πλανήτη, ορισμένες θετικές γεωμαγνητικές ακτινοβολίες που εκπέμπονται σε ιδιαίτερους χώρους ,όπως της ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ και της ΔΗΛΟΥ είναι από τις ισχυρότερες στον κόσμο.. Γι΄αυτό , το να παραμείνει κανείς και να κοιμηθεί σε αυτούς τους χώρους έχει ευεργετικά αποτελέσματα στην υγεία και σε όλη την ψυχοσωματική ισορροπία του ανθρώπου.
Η Γη είναι ένα ζωντανός οργανισμός, ΔΑ-ΜΗΤΗΡ η προστάτης και φύλακας κάθε μορφής ζωής., και ως έμβιος οργανισμός, έχοντας νευρικό σύστημα, τρέφεται και διατηρείται στη ζωή από ένα δίκτυο υπόγειων αρτηριών, ανάλογες αυτών του ανθρώπινου σώματος. Μπορούμε να πάρουμε παραδείγματα λοιπόν στο πως την σεβόταν και πως αντιμετώπιζαν το περιβάλλον και την «οικολογία» οι προγόνοι μας για να βρούμε την σωστή θέση μας σε αυτόν τον κόσμο και να ζούμε αρμονικά με τον εαυτό μας αλλά και με όλα τα όντα αυτού του Ζωντανού Πλανήτη.
Στις ενεργειακές αυτές Γραμμές L , ρέει ένα μίγμα ηλεκτρομαγνητικής και αιθερικής ενέργειας.. Οι διασταυρώσεις αυτών, χαρακτηρίζονται σαν τόποι δύναμης και είναι περιοχές που ο χρόνος, ο χώρος, η ύλη και η ενέργεια δεν συμπεριφέρονται με τον γνωστό «φυσιολογικό» τρόπο που ξέρουμε. Η Γαία θεωρείται καλυμμένη σε όλη την επιφάνεια της από ένα αιθερικό σχέδιο, που κάθε σημείο του αντιστοιχεί σε ένα σημείο του Ουρανού. ΕΝΑ ΔΙΧΤΥ ΑΠΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΡΟΕΣ, ΠΟΥ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΧΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΥΜΕΝΗ Ή ΔΥΣΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΠΕΔΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ « ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ» Αυτό που πολύ αργότερα ο Βίλχελμ Ράιχ είχε προτείνει, την ύπαρξη δηλ. ενός βασικού αιθέρα ή ζωτικής δύναμης, της ΟΡΓΟΝΗΣ, η οποία ταξιδεύει σε σπειροειδή κύματα και δημιουργεί ύλη εκεί όπου δύο σπείρες συναντώνται, επαναδιατυπώνοντας το ρητό «ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΕΩΜΕΤΡΕΙ» οι έλληνες το ήξεραν ήδη.
Η ανακάλυψη της Γεωμετρίας θεωρήθηκε Θείο έργο και σχέδιο που αντανακλά όλη την ΟΜΟΡΦΙΑ, ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ . Μαζί με τους με τους Αριθμούς και την Αστρολογία , την γνώση της αενάου αρμονικής κινήσης των αστέρων ,επιστήμες που ερμηνεύουν την ομορφιά του κόσμου, αποτυπώθηκαν πάνω στη γη με συμβολικά έργα όπως βωμοί, ιερά, ναοί και πόλεις ολόκληρες, με αρμονικές γεωμετρικές και λεξαριθμιτικές σχέσεις μεταξύ τους! Οι γεωγραφικές θέσεις των αρχαίων ιερών, πόλεων και μνημείων, συνδεόμενες με νοητές αιτίες, σχηματίζουν ένα γεωδαιτικό τριγωνικό δίκτυο, γεωμετρικού χαρακτήρα, με όλα τα χαρακτηριστικά της αρμονίας και του κάλλους.
Αυτή η έντεχνη και εσκεμμένη γεωμετρική σχέση μεταξύ των προσδοκούσε να παράγει τέτοιες ενεργειακές δονήσεις, ανάλογες της ουράνιας μουσικής των σφαιρών, ώστε ο άνθρωπος να μεθέξει μιας κατάστασης “απολύτου κάλλους”. Οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί, μέσω της γεωμετρικής τους αυτής σχέσης , ήταν συνδεδεμένοι με τον Έρωτα, ο οποίος κατά τους Ορφικούς – αλλά και κατά τη σημερινή αποδεκτή επιστημονική πραγματικότητα – είναι η συνεκτική ουσία του Σύμπαντος και εξέφραζαν στο σύνολό τους, τον “παγκόσμιο ρυθμό”.
Εκφρασμένες σε αριθμούς, οι διαστάσεις των διαφόρων νοητών σχημάτων – κυρίως τριγώνων – που σχηματίζονται, υπολογιζόμενες σε αρχαία στάδια, αντιστοιχούν σε σημαντικές λέξεις της ελληνικής γλώσσας!
Μετά την αποκάλυψη του Αρχαίου Γεωμετρικού Τριγωνισμού, το 1967, από τον Γάλλο J. Richer και την μερική μαθηματική και αστρονομική ερμηνεία των αρχαίων μνημείων από τους Έλληνες, Θ. Μανιά, το 1971 και εν συνεχεία Α. Αλεξίου το 1974 υπάρχει η διαπίστωση ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει τέλεια σχέση με τα μαθηματικά και σχετίζεται άμεσα με τα μνημεία της αρχαιότητας και την Τριγωνοδαισία του Γεωγραφικού χώρου της Ελλάδας αντιστοιχούν σε σημαντικές λέξεις της ελληνικής γλώσσας! Τα τοπωνύμια δείχνουν τις κατευθείαν αποστάσεις μεταξύ των ιερών, εφόσον αυτά υπολογιστούν λεξαριθμητικά!
Μετά την αποκάλυψη του Αρχαίου Γεωμετρικού Τριγωνισμού, το 1967, από τον Γάλλο J. Richer και την μερική μαθηματική και αστρονομική ερμηνεία των αρχαίων μνημείων από τους Έλληνες, Θ. Μανιά, το 1971 και εν συνεχεία Α. Αλεξίου το 1974 υπάρχει η διαπίστωση ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει τέλεια σχέση με τα μαθηματικά και σχετίζεται άμεσα με τα μνημεία της αρχαιότητας και την Τριγωνοδαισία του Γεωγραφικού χώρου της Ελλάδας αντιστοιχούν σε σημαντικές λέξεις της ελληνικής γλώσσας! Τα τοπωνύμια δείχνουν τις κατευθείαν αποστάσεις μεταξύ των ιερών, εφόσον αυτά υπολογιστούν λεξαριθμητικά!
Η γνώση αυτή επέτρεπε στους αρχαίους να αναγνωρίζουν την ενέργεια που εκπέμπουν οι τόποι δύναμης και τους παράγοντες που τη βοηθούν, όπως π.χ. τα υπόγεια υδάτινα ρεύματα, οι κοιλότητες του εδάφους και οι σχισμές του υπεδάφους, οι κοιλάδες των ποταμών, οι οροσειρές, οι συστάσεις των πετρωμάτων (κρύσταλλα) που κάποιες φορές λειτουργούν ως πόλος έλξης για ουράνιες ενέργειες, οι άνεμοι, ο ηλεκτρισμός και μαγνητισμός του εδάφους, το υψόμετρο κλπ. Όπως επίσης και τον εντοπισμό του σημείου ύψιστης ενέργειας, στο οποίο αποδίδονται οι όροι: «πηγή της ζωής», «αθάνατο νερό», «αιώνια νεότητα».
Ο Στράβων, πάλι, έγραψε ότι: “Όσοι ασχολούνται με τις θέσεις των διάφορων τόπων λαμβάνουν υπόψη τα δεδομένα των αστρονόμων και τωνγεωμετρών σχετικά με τα σχήματα, τα μεγέθη και τις αποστάσεις”.
Αυτό που είναι εκπληκτικό , αφορά το προσκύνημα στους Ιερούς τόπους τους, που δεν ήταν καθόλου μία απλή μετάβαση σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Ήταν μία ολόκληρη ιεροτελεστία χορού μία προσχεδιασμένη κίνηση κατά μήκος ενεργειακών γραμμών της Γής, ώστε φθάνοντας στο τέρμα, ο άνθρωπος να έχει προετοιμαστεί και φορτιστεί ενεργειακά, για την τελική του κάθαρση και θεραπεία. Η διαδρομή προς τον κάθε ιερό τόπο περιελάμβανε το πέρασμα από κάποια μέρη, σημεία κλειδιά, που βρίσκονταν σε προκαθορισμένες με ακρίβεια αποστάσεις και ήταν βασισμένη στην κίνηση των άστρων και στο περίγραμμα των αστερισμών και των ζωδιακών. Π.Χ. Η πορεία από Τεγέα, Ελευσίνα, ναό Αφαίας Αθηνάς, ναό Ποσειδώνος Σουνίου, Αθήνα, αντανακλά το σχήμα του αστερισμού της Παρθένου.
Για τους Έλληνες, κατόχους της προκατακλυσμιαίας γνώσης, τα αστέρια αντανακλούσαν και συμβόλιζαν την αιώνια ρυθμική τάξη, την διαβεβαίωση ότι ο κόσμος είναι μία δημιουργία με συνοχή και νόημα και όχι κάτι που έγινε τυχαία. Ένα ακόμη παράδειγμα, ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου, γνωστός και με τα ονόματα, Καράβι, Κιβωτός, έννοιες που ιδιοποιήθηκε η ιουδαιοχριστιανική παράδοση, και ενώ με φανατισμό αφάνισε τους ναούς των Ελλήνων αποκαλώντας τους ειδωλολάτρες , φρόντισε να κτιστούν εκκλησίες πάνω στα ερείπια τους Η σύλληψη της ιδέας του ναού ήταν ακριβώς αυτό το ανακλώμενο είδωλο αυτού του ουράνιου καραβιού πάνω στην Γη. Οι θέσεις των ιερών τόπων εξυπηρετούσαν κάποια σκοπιμότητα, σχημάτιζαν αόρατα γεωμετρικά σχήματα, ένα είδος χάρτη του ουρανού. Τη θέση των άστρων του ουρανού παίρνουν οι ιεροί τόποι πάνω στη γη. Τύμβοι, Ασκληπιεία, θέσεις μαχών, γυμναστήρια, θέατρα, στάδια, πύλες πόλεων, μνημεία και άλλοι χώροι με ιερή σημασία, ήταν κατανεμημένα αρμονικά σε όλο το γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας με αναλογίες και συμμετρίες στις αποστάσεις τους, επιδιώκοντας όχι μόνο την ομορφιά και την αρμονία, αλλά και την εκμετάλλευση των ευνοϊκών συνθηκών που εξέπεμπε ο κάθε τόπος, των ιερών ιδιαιτεροτήτων που είχε, όπως π.χ. το Αμφιάρειο και η στοά εγκοίμησής του.
Άλλη πανάρχαια γνώση των Ελλήνων, σχετική με την ενέργεια της Γής, ήταν και αυτή της δυσμενούς ακτινοβολίας της σε συγκεκριμένα σημεία.
Η αρνητική ακτινοβολία της Γής γίνεται αντιληπτή στον ύπνο, ο οποίος αλλού λειτουργεί ευεργετικά και αλλού δημιουργεί δυσάρεστες επιπτώσεις, όπως επίσης ο χώρος εργασίας όπου παραμένουμε πολλές ώρες, και έχουμε κούραση, δυσθυμία, πονοκέφαλο κλπ. Πρόκειται για ένα είδος μόνιμης και συνεχούς ακτινοβολίας που έρχεται από το κέντρο της Γής και την ονομάζουμε «γεωακτινοβολία». Επειδή ο φλοιός της αποτελείται από διάφορα πετρώματα και μεταλλεύματα, η διαφορετική πυκνότητας των τα ειας προς την επιφάνεια της Γής. Οι Έλληνες γνωρίζοντας τα μυστικά της γεωακτινοβολίας ελάμβανον υπόψη τους πέρα από τον καθορισμό του χώρου ανέγερσης ενός κτιρίου, τα τελλουργικά ρεύματα, αλλά και τα δικτυωτά πλέγματα που καθόριζαν τον προσανατολισμό του κτιρίου. Τρανταχτό παράδειγμα είναι Ο Παρθενώνας, ο προσανατολισμός του οποίου είναι διαφορετικός σε σχέση με τους δύο προηγούμενους ναούς στην ίδια θέση, Οι τρείς αυτοί ναοί παρουσιάζουν μια διαφορά κλίσης των αξόνων τους με βάση πάντα τον μετακινούμενο μαγνητικό Βορρά.
Όμως και ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος φαίνεται ότι υπήρξε συνεχιστής της εφαρμογής του αρχαίου γεωδαιτικού νόμου. Οι πόλεις που ίδρυσε και στις οποίες έδωσε το όνομά του κτίστηκαν σε συγκεκριμένες γεωγραφικές θέσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και η Αλεξανδρέττα της Ισσού, πόλεις που ισαπέχουν από την Πέλλα 6.600 στάδια!
Ο Ρήγας Βελεστινλής με την μεγάλη “Χάρτα της Ελλάδος” , με τον εθνικό χαρακτήρα της λόγω των αρχαίων νομισμάτων και διαφόρων παραστάσεων είναι ο πρώτος σύγχρονος Έλληνας που κάνει αναφορά στις ισχυρές γεωδαιτικές δυνάμεις που διέπουν τον τόπο μας, ξεσηκώνοντας έτσι τον εθνικό πατριωτισμό και προετοιμάζει το έδαφος για την Επανάσταση. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από πλευράς αρχαίας ονοματολογίας και εσκεμμένης παραμόρφωσης της αποτύπωσης του χώρου παρόλο που η χαρτογραφία είχε εξελιχθεί κατά πολύ και απεικόνιζαν αρκετά πιστά την πραγματικότητα.
θεωρείται λοιπόν ότι ο χάρτης του Ρήγα ανταποκρίνεται στην αιθερική πραγματικότητα του Ελλαδικού χώρου, ο οποίος έλκει την μορφή του από την διάταξη του αστέρος του Κυνός!
Έτσι έχουμε κάποιες μυστικές πλευρές και κρυφούς συμβολισμούς στο χάρτη του Ρήγα, όπως είναι η τοποθέτηση της Δωδώνης βορειότερα των Ιωαννίνων, η ευθυγράμμιση Βυζαντίου, Αγίου Όρους, Ολύμπου και Νεκρομαντείου Αχέροντος, κ.λπ. και γενικά υπάρχει μία εσκεμμένη παραμόρφωση του χάρτη της Ελλάδος, έτσι ώστε οι αρχαίες Ελληνικές πόλεις, τοποθετημένες στις κορυφές τέλειων ισόπλευρων τριγώνων και παράλληλα σε γραμμική παράθεση ανά δέκα περίπου, να ενώσουν συμβολικά την όποια πνευματική ενέργεια τους είχε απομείνει (σαν πνευματικές οντότητες πόλεων) και να δώσουν στον Ελληνισμό την απαραίτητη δύναμη που θα οδηγούσε, μέσω της επανάστασης του 1821, στην απελευθέρωσή του από τον τούρκικο ζυγό. Τα περισσότερα σχηματιζόμενα τρίγωνα είναι ισόπλευρα ή ορθογώνια και οι πόλεις που συναντούμε απ’ ευθείας είναι από οκτώ έως δέκα υποδεικνύοντας την, σε αιθερικό επίπεδο αστρική, πνευματική σύνδεση μεταξύ τους!
Το Μαραθονήσι, ή αρχαία Ομηρική Κρανάη, έχει αφύσικα τεράστιο μέγεθος σε σχέση με την πραγματικότητα, ενώ στον Πόρο ξεχωρίζει μόνο το Μόδι, που μόλις την τελευταία δεκαετία ανακαλύφθηκε σαν Μυκηναϊκός οικισμός και το οποίο πολύ σπάνια σημειώνεται σε σημερινούς χάρτες!
Είναι το ίδιο σχετικά φαινόμενο που παρατηρείται στην αριθμολογία, λόγω ιεράς προελεύσεως της ελληνικής γλώσσας. Οι αριθμοί δύναμης των αρχαίων ελληνικών λέξεων συμπίπτουν στο 80% των περιπτώσεων με τα αριθμητικά δυναμικά των αντίστοιχων λέξεων της Νεοελληνικής!
Και για κάποιους που ενδεχομένως μπορεί να αμφισβητούν όλα αυτά τα παραδείγματα και να να τα θεωρούν απλώς συμπτώσεις η απάντηση βρίσκεται στον Ήρωνα τον Αλεξανδρέα: “Η γεωδαισία ποιείται τας διαιρέσεις ου μόνον εις ισότητας αλλά και κατά λόγους και αναλογίας.»Καθώς και σε πολλούς αρχαίους συγγραφείς που είχαν αναλύσει και αναφερθεί σε αυτό με σαφήνεια.
Βιβλιογραφία-πηγές:
«Η Ιερή Γεωγραφία του Ελληνικού Κόσμου» Jean Richer, εκδόσεις Κυβέλη.
«Η Ιερή Γεωγραφία της Ελλάδος» Νίκος Β. Λίτσας
Αυτό που είναι εκπληκτικό , αφορά το προσκύνημα στους Ιερούς τόπους τους, που δεν ήταν καθόλου μία απλή μετάβαση σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Ήταν μία ολόκληρη ιεροτελεστία χορού μία προσχεδιασμένη κίνηση κατά μήκος ενεργειακών γραμμών της Γής, ώστε φθάνοντας στο τέρμα, ο άνθρωπος να έχει προετοιμαστεί και φορτιστεί ενεργειακά, για την τελική του κάθαρση και θεραπεία. Η διαδρομή προς τον κάθε ιερό τόπο περιελάμβανε το πέρασμα από κάποια μέρη, σημεία κλειδιά, που βρίσκονταν σε προκαθορισμένες με ακρίβεια αποστάσεις και ήταν βασισμένη στην κίνηση των άστρων και στο περίγραμμα των αστερισμών και των ζωδιακών. Π.Χ. Η πορεία από Τεγέα, Ελευσίνα, ναό Αφαίας Αθηνάς, ναό Ποσειδώνος Σουνίου, Αθήνα, αντανακλά το σχήμα του αστερισμού της Παρθένου.
Για τους Έλληνες, κατόχους της προκατακλυσμιαίας γνώσης, τα αστέρια αντανακλούσαν και συμβόλιζαν την αιώνια ρυθμική τάξη, την διαβεβαίωση ότι ο κόσμος είναι μία δημιουργία με συνοχή και νόημα και όχι κάτι που έγινε τυχαία. Ένα ακόμη παράδειγμα, ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου, γνωστός και με τα ονόματα, Καράβι, Κιβωτός, έννοιες που ιδιοποιήθηκε η ιουδαιοχριστιανική παράδοση, και ενώ με φανατισμό αφάνισε τους ναούς των Ελλήνων αποκαλώντας τους ειδωλολάτρες , φρόντισε να κτιστούν εκκλησίες πάνω στα ερείπια τους Η σύλληψη της ιδέας του ναού ήταν ακριβώς αυτό το ανακλώμενο είδωλο αυτού του ουράνιου καραβιού πάνω στην Γη. Οι θέσεις των ιερών τόπων εξυπηρετούσαν κάποια σκοπιμότητα, σχημάτιζαν αόρατα γεωμετρικά σχήματα, ένα είδος χάρτη του ουρανού. Τη θέση των άστρων του ουρανού παίρνουν οι ιεροί τόποι πάνω στη γη. Τύμβοι, Ασκληπιεία, θέσεις μαχών, γυμναστήρια, θέατρα, στάδια, πύλες πόλεων, μνημεία και άλλοι χώροι με ιερή σημασία, ήταν κατανεμημένα αρμονικά σε όλο το γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας με αναλογίες και συμμετρίες στις αποστάσεις τους, επιδιώκοντας όχι μόνο την ομορφιά και την αρμονία, αλλά και την εκμετάλλευση των ευνοϊκών συνθηκών που εξέπεμπε ο κάθε τόπος, των ιερών ιδιαιτεροτήτων που είχε, όπως π.χ. το Αμφιάρειο και η στοά εγκοίμησής του.
Άλλη πανάρχαια γνώση των Ελλήνων, σχετική με την ενέργεια της Γής, ήταν και αυτή της δυσμενούς ακτινοβολίας της σε συγκεκριμένα σημεία.
Η αρνητική ακτινοβολία της Γής γίνεται αντιληπτή στον ύπνο, ο οποίος αλλού λειτουργεί ευεργετικά και αλλού δημιουργεί δυσάρεστες επιπτώσεις, όπως επίσης ο χώρος εργασίας όπου παραμένουμε πολλές ώρες, και έχουμε κούραση, δυσθυμία, πονοκέφαλο κλπ. Πρόκειται για ένα είδος μόνιμης και συνεχούς ακτινοβολίας που έρχεται από το κέντρο της Γής και την ονομάζουμε «γεωακτινοβολία». Επειδή ο φλοιός της αποτελείται από διάφορα πετρώματα και μεταλλεύματα, η διαφορετική πυκνότητας των τα ειας προς την επιφάνεια της Γής. Οι Έλληνες γνωρίζοντας τα μυστικά της γεωακτινοβολίας ελάμβανον υπόψη τους πέρα από τον καθορισμό του χώρου ανέγερσης ενός κτιρίου, τα τελλουργικά ρεύματα, αλλά και τα δικτυωτά πλέγματα που καθόριζαν τον προσανατολισμό του κτιρίου. Τρανταχτό παράδειγμα είναι Ο Παρθενώνας, ο προσανατολισμός του οποίου είναι διαφορετικός σε σχέση με τους δύο προηγούμενους ναούς στην ίδια θέση, Οι τρείς αυτοί ναοί παρουσιάζουν μια διαφορά κλίσης των αξόνων τους με βάση πάντα τον μετακινούμενο μαγνητικό Βορρά.
Όμως και ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος φαίνεται ότι υπήρξε συνεχιστής της εφαρμογής του αρχαίου γεωδαιτικού νόμου. Οι πόλεις που ίδρυσε και στις οποίες έδωσε το όνομά του κτίστηκαν σε συγκεκριμένες γεωγραφικές θέσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και η Αλεξανδρέττα της Ισσού, πόλεις που ισαπέχουν από την Πέλλα 6.600 στάδια!
Ο Ρήγας Βελεστινλής με την μεγάλη “Χάρτα της Ελλάδος” , με τον εθνικό χαρακτήρα της λόγω των αρχαίων νομισμάτων και διαφόρων παραστάσεων είναι ο πρώτος σύγχρονος Έλληνας που κάνει αναφορά στις ισχυρές γεωδαιτικές δυνάμεις που διέπουν τον τόπο μας, ξεσηκώνοντας έτσι τον εθνικό πατριωτισμό και προετοιμάζει το έδαφος για την Επανάσταση. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από πλευράς αρχαίας ονοματολογίας και εσκεμμένης παραμόρφωσης της αποτύπωσης του χώρου παρόλο που η χαρτογραφία είχε εξελιχθεί κατά πολύ και απεικόνιζαν αρκετά πιστά την πραγματικότητα.
θεωρείται λοιπόν ότι ο χάρτης του Ρήγα ανταποκρίνεται στην αιθερική πραγματικότητα του Ελλαδικού χώρου, ο οποίος έλκει την μορφή του από την διάταξη του αστέρος του Κυνός!
Έτσι έχουμε κάποιες μυστικές πλευρές και κρυφούς συμβολισμούς στο χάρτη του Ρήγα, όπως είναι η τοποθέτηση της Δωδώνης βορειότερα των Ιωαννίνων, η ευθυγράμμιση Βυζαντίου, Αγίου Όρους, Ολύμπου και Νεκρομαντείου Αχέροντος, κ.λπ. και γενικά υπάρχει μία εσκεμμένη παραμόρφωση του χάρτη της Ελλάδος, έτσι ώστε οι αρχαίες Ελληνικές πόλεις, τοποθετημένες στις κορυφές τέλειων ισόπλευρων τριγώνων και παράλληλα σε γραμμική παράθεση ανά δέκα περίπου, να ενώσουν συμβολικά την όποια πνευματική ενέργεια τους είχε απομείνει (σαν πνευματικές οντότητες πόλεων) και να δώσουν στον Ελληνισμό την απαραίτητη δύναμη που θα οδηγούσε, μέσω της επανάστασης του 1821, στην απελευθέρωσή του από τον τούρκικο ζυγό. Τα περισσότερα σχηματιζόμενα τρίγωνα είναι ισόπλευρα ή ορθογώνια και οι πόλεις που συναντούμε απ’ ευθείας είναι από οκτώ έως δέκα υποδεικνύοντας την, σε αιθερικό επίπεδο αστρική, πνευματική σύνδεση μεταξύ τους!
Το Μαραθονήσι, ή αρχαία Ομηρική Κρανάη, έχει αφύσικα τεράστιο μέγεθος σε σχέση με την πραγματικότητα, ενώ στον Πόρο ξεχωρίζει μόνο το Μόδι, που μόλις την τελευταία δεκαετία ανακαλύφθηκε σαν Μυκηναϊκός οικισμός και το οποίο πολύ σπάνια σημειώνεται σε σημερινούς χάρτες!
Είναι το ίδιο σχετικά φαινόμενο που παρατηρείται στην αριθμολογία, λόγω ιεράς προελεύσεως της ελληνικής γλώσσας. Οι αριθμοί δύναμης των αρχαίων ελληνικών λέξεων συμπίπτουν στο 80% των περιπτώσεων με τα αριθμητικά δυναμικά των αντίστοιχων λέξεων της Νεοελληνικής!
Και για κάποιους που ενδεχομένως μπορεί να αμφισβητούν όλα αυτά τα παραδείγματα και να να τα θεωρούν απλώς συμπτώσεις η απάντηση βρίσκεται στον Ήρωνα τον Αλεξανδρέα: “Η γεωδαισία ποιείται τας διαιρέσεις ου μόνον εις ισότητας αλλά και κατά λόγους και αναλογίας.»Καθώς και σε πολλούς αρχαίους συγγραφείς που είχαν αναλύσει και αναφερθεί σε αυτό με σαφήνεια.
Βιβλιογραφία-πηγές:
«Η Ιερή Γεωγραφία του Ελληνικού Κόσμου» Jean Richer, εκδόσεις Κυβέλη.
«Η Ιερή Γεωγραφία της Ελλάδος» Νίκος Β. Λίτσας
ΕΝ ΦΩΣ και ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ, εκδηλούται εις την έλλογον ανθρώπινη διάνοια με εργαλείο τον μυστικό κώδικα, ο οποίος αποκαλύπτει επί του Αρχαίου και μόνο Ελληνικού Αλφάβητου την Ουράνια προέλευση του στο τόπο της γέννησης του!
Από το: http://iparea.wordpress.com
