Το "ανέκδοτο" βάλε έναν Έλληνα μόνο του και θα κάνει θαύματα, βάλε δυο και θα σκοτωθούν μεταξύ τους, έχει βαθιά αίτια!
ΦΙΛΟΝΙΚΟΥΜΕ :
ΓΙΑΤΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, (ΞΕ)ΧΑΣΑΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΣ ΕΠΟΚΟΨΑΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ.
ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΔΥΝΑΤΟ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ.
ΣΤΟ ΒΕΛΤΙΣΤΟ, ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗΣ.
ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ Η ΕΛΕΙΨΗ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΑ, Α-ΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΑ ΑΤΟΜΑ...
Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 2 ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ ΝΑ ΔΩΘΟΥΝ ΣΤΟ ΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΟΠΩΣ:
ΑΡΧΕΣ, ΗΘΟΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΥΝΟΜΙΑ, ΤΡΟΠΟ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΡΘΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΜΙΜΗΣΗΣ, Η ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΩΣΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΣΕ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΑΝ..ΚΑΙ ΩΩΩ!
ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ!
ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ, ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ!
ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΕΣ...
...ΦΩΤΕΙΝΕΣ!
ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΝΤΟΠΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΑΝ ΚΑΙ "ΣΤΟΧΕΥΣΑΝ" ΣΕ ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΠΕΖΑ... ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.
ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕΙ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΟΠΟΥ Η ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ, Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΝΝΟΙΕΣ, ΤΡΟΠΟΥΣ, ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΤΕΚΤΕΝΟΜΕΝΑ... ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΑΤΤΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ.
ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΜΑΣ...ΔΕΝ ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΟΛΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ.
Η ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΑ!
ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ!
ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΡΧΕΣ "ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΜΕΝΟΥΣ" ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΣΑΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ Ε Ν Ω Μ Ε Ν Ο Ι ΣΑΝ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ...ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!
ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ!
Ποιοί είναι οι νόμοι;
1. ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ
Το ΑΡΙΣΤΟΝ
Λειτουργεί τόσο ως αυτογνωστική μέθοδος όσο ως ενδοσκοπική μέθοδος.
Αλλά και ως Τρόπος πολιτικής και δικαιοσύνης.
Η έλλειψις μέτρου αποτελεί την ΥΒΡΙΝ.
Μέτρον άριστον!
2. ΤΟ ΟΡΙΟΝ
Η υπεράσπιση και η διεύρυνση του!
Το Όριον και τα όρια του...
3. ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟ
Η κορυφαία Πράξη του Ανθρώπου!
Γιατί η πιο ανήθικη πράξη του ανθρώπου είναι η έλλειψη αυτογνωσίας;
Μια ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να ξοδευτεί μόνο στην απόκτηση υλικών αγαθών και μάλιστα σε υπερβολή.
Δεν μπορεί να περάσει περιδιαβαίνοντας διαδρόμους και δωμάτια του εσωτερικού μας Λαβύρινθου αποστηθίζοντας ξερές γνώσεις χωρίς κατανόηση.
Δεν μπορεί να ξεφύγει κοιτάζοντας τον Λαβύρινθο απ έξω και εξορκίζοντας τον κακό γιατί τον κουβαλάει μέσα του.
Δεν μπορεί ο Λαβύρινθος να εκτοπιστεί ούτε ο Μίνωας να παραγραφεί.
Αποτελεί την πρόκληση, την δοκιμασία με έπαθλο τα Φτερά του ανθρώπου. Να επιβληθεί στα πάθη του.
Ο δρόμος μιας ανθρώπινης ζωής περνά μέσα από την Γνώση και όλες τις πλευρές της και αξιώνεται από την ένωση την σύνδεση τους.
Γιατί ο θεός τοποθετεί πρώτα αυτό τον νόμο... "Γνώθι σαυτόν" στο ναό του;
Γιατί πρώτα τον άνθρωπο κέντρο τον άνθρωπο και την γνώση
και όχι τον θεό
Όχι… τον ΕΑΥΤΟ του;
Γιατί δεν μιλάει για το «θεό»;
Γιατί ο Απόλλων στο ναό του δεν δοξάζει τον Θεό δεν περιαυτολογεί;
Γιατί τον ενδιαφέρει ο Άνθρωπος και αυτόν τοποθετεί πρώτο και στο κέντρο του νησιού του.
ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ. ΠΩΣ ΘΑ ΕΛΕΓΧΩ ΤΑ "ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ";
α) Ο ΕΝΑΣ ΟΔΗΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΝ-ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΩΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ:
Έπου θεώ (Ακολούθα τον θεό)
Νόμω πείθου ( Να πειθαρχείς στο Νόμο)
Θεούς σέβου (Να σέβεσαι τους θεούς)
Γονείς αίδου (Να σέβεσαι τους γονείς σου)
Ηττώ υπέρ δικαίου (Να καταβάλλεσαι για το δίκαιο)
Γνώθι μαθών (Γνώρισε αφού μάθεις)
Ακούσας νόει (Κατανόησε αφού ακούσεις)
Σαυτόν ίσθι (Γνώρισε τον εαυτό σου)
Εστίαν τίμα (Να τιμάς την εστία σου)
Άρχε σεαυτού (Να κυριαρχείς τον εαυτό σου)
Φίλους βοήθε (Να βοηθάς τους φίλους)
Θυμού κράτε (Να συγκρατείς το θυμό σου)
Όρκω μη χρω (Να μην ορκίζεσαι)
Φιλίαν αγάπα (Να αγαπάς τη φιλία)
Παιδείας αντέχου (Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου)
Σοφίαν ζήτει (Να αναζητάς τη σοφία)
Ψέγε μηδένα (Να μην κατηγορείς κανένα)
Επαίνει αρετήν (Να επαινείς την αρετή)
Πράττε δίκαια (Να πράττεις δίκαια)
Φίλοις ευνόει (Να ευνοείς τους φίλους)
Εχθρούς αμύνου (Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς)
Ευγένειαν άσκει (Να είσαι ευγενής)
Κακίας απέχου (Να απέχεις από την κακία)
Εύφημος ίσθι (Να έχεις καλή φήμη)
Άκουε πάντα (Να ακούς τα πάντα)
Μηδέν άγαν (Να μην υπερβάλλεις)
Χρόνου φείδου (Να μη σπαταλάς το χρόνο)
Ύβριν μίσει (Να μισείς την ύβρη)
Ικέτας αίδου (Να σέβεσαι τους ικέτες)
Υιούς παίδευε ( Να εκπαιδεύεις τους γιους σου)
Έχων χαρίζου (Όταν έχεις, να χαρίζεις)
Δόλον φοβού (Να φοβάσαι το δόλο)
Ευλόγει πάντας (Να λες καλά λόγια για όλους)
Φιλόσοφος γίνου (Να γίνεις φιλόσοφος)
Όσια κρίνε (Να κρίνεις τα όσια)
Γνους πράττε (Να πράττεις με επίγνωση)
Φόνου απέχου ( Να μη φονεύεις)
Σοφοίς χρω (Να συναναστρέφεσαι με σοφούς)
Ήθος δοκίμαζε (Να επιδοκιμάζεις το ήθος)
Υφορώ μηδένα (Να μην είσαι καχύποπτος)
Τέχνη χρω (Να ασκείς την Τέχνη)
Ευεργεσίας τίμα (Να τιμάς τις ευεργεσίες)
Φθόνει μηδενί (Να μη φθονείς κανένα)
Ελπίδα αίνει ( Να δοξάζεις την ελπίδα)
Διαβολήν μίσει (Να μισείς τη διαβολή)
Δικαίως κτω. (Να αποκτάς δίκαια)
Αγαθούς τίμα ( Να τιμάς τους αγαθούς)
Αισχύνην σέβου ( Να σέβεσαι την εντροπή)
Ευτυχίαν εύχου (Να εύχεσαι ευτυχία)
Εργάσου κτητά (Να κοπιάζεις για πράγματα άξια κτήσης)
Έριν μίσει ( Να μισείς την έριδα)
Όνειδος έχθαιρε (Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό)
Γλώσσαν ίσχε (Να συγκρατείς τη γλώσσα σου)
Ύβριν αμύνου (Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη)
Κρίνε δίκαια (Να κρίνεις δίκαια)
Λέγε ειδώς (Να λες γνωρίζοντας)
Βίας μη έχου (Να μην έχεις βία)
Ομίλει πράως (Να ομιλείς με πραότητα)
Φιλοφρόνει πάσιν (Να είσαι φιλικός με όλους)
Γλώττης άρχε (Να κυριαρχείς τη γλώσσα σου)
Σεαυτόν ευ ποίει (Να ευεργετείς τον εαυτό σου)
Ευπροσήγορος γίνου ( Να είσαι ευπροσήγορος)
Αποκρίνου εν καιρώ ( Να αποκρίνεσαι στον κατάλληλο καιρό)
Πόνει μετά δικαίου (Να κοπιάζεις δίκαια)
Πράττε αμετανοήτως (Να πράττεις με σιγουριά)
Αμαρτάνων μετανόει (Όταν σφάλλεις, να μετανοείς)
Οφθαλμού κράτει (Να κυριαρχείς των οφθαλμών σου)
Βουλεύου χρήσιμα (Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα)
Φιλίαν φύλασσε (Να φυλάττεις τη φιλία)
Ευγνώμων γίνου (Να είσαι ευγνώμων)
Ομόνοιαν δίωκε (Να επιδιώκεις την ομόνοια)
Άρρητα μη λέγε ( Να μην λες τα άρρητα)
Έχθρας διάλυε (Να διαλύεις τις έχθρες)
Γήρας προσδέχου ( Να αποδέχεσαι το γήρας)
Επί ρώμη μη καυχώ (Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου)
Ευφημίαν άσκει (Να επιδιώκεις καλή φήμη)
Απέχθειαν φεύγε (Να αποφεύγεις την απέχθεια)
Πλούτει δικαίως. (Να πλουτίζεις δίκαια)
Κακίαν μίσει. (Να μισείς την κακία)
Μανθάνων μη κάμνε (Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις)
Ους τρέφεις αγάπα ( Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις)
Απόντι μη μάχου (Να μην μάχεσαι αυτόν που είναι απών)
Πρεσβύτερον αιδού (Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους)
Νεώτερον δίδασκε (Να διδάσκεις τους νεότερους)
Πλούτω απόστει (Να αποστασιοποιείσαι από τον πλούτο)
Σεαυτόν αιδού (Να σέβεσαι τον εαυτό σου)
Μη άρχε υβρίζων (Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία)
Προγόνους στεφάνου ( Να στεφανώνεις τους προγόνους σου)
Θνήσκε υπέρ πατρίδος (Να πεθάνεις για την πατρίδα σου)
Επί νεκρώ μη γέλα ( Να μην περιγελάς τους νεκρούς)
Ατυχούντι συνάχθου (Να συμπάσχεις με το δυστυχή)
Τύχη μη πίστευε (Να μην πιστεύεις την τύχη)
Τελεύτα άλυπος (Να πεθαίνεις χωρίς λύπη)
β) Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ:
«Τα Πυθαγορικά Έπη τα ούτως επικαλούμενα Χρυσά
στοιχείωσιν περιέχοντα της τελειοτάτης των Πυθαγορείων Φιλοσοφίας.»
ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΝ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ
Να τιμάς πρώτα, τους αθάνατους θεούς, όπως ορίζει ο νόμος,
και να σέβεσαι τον όρκο [κι] έπειτα, τους ένδοξους ήρωες,
και να σέβεσαι τους καταχθόνιους δαίμονες*, κάνοντας τα νόμιμα, και να τιμάς τους γονείς [σου] και τους κοντινότερους συγγενείς [σου], από τους άλλους δε, να κάνεις φίλο, όποιον είναι άριστος στην αρετή.
Να προτιμάς τα λόγια της πραότητας και τα έργα τα επωφελή.
Ούτε να εχθρεύεσαι τον φίλο σου ένεκα μικρής αστοχίας,
εφόσον μπορείς, διότι η δύναμη κοντά στην ανάγκη κατοικεί.
Αυτά μεν, έτσι να τα ξέρεις. Να συνηθίσεις δε, να κυριαρχείς στα παρακάτω:
Πρώτα, στο στομάχι και στον ύπνο,
και στη λαγνεία και στο θυμό.
Ποτέ δε, να μην πράξεις κάτι που να σε κάνει να ντραπείς, ούτε με άλλον, ούτε μόνος σου, περισσότερο απ’ όλους δε, να ντρέπεσαι τον εαυτό σου.
Έπειτα, να ασκείς την δικαιοσύνη με τα έργα και με τα λόγια,
ούτε να συνηθίζεις να είσαι ασυλλόγιστος για τίποτε,
αλλά να γνωρίζεις μεν, ότι είναι πεπρωμένο όλοι να πεθάνουν,
τα χρήματα δε, άλλοτε [της μοίρας] αρέσει να τ’ αποκτάς, άλλοτε να τα χάνεις.
Όσα δε, βάσανα έχουν οι θνητοί, από δαιμονιακή** τύχη,
όποιο μερίδιο τυχόν έχεις [από τα βάσανα], να το υποφέρεις χωρίς να αγανακτείς, αλλά πρέπει, όσα μπορείς να τα θεραπεύεις.
Τούτο δε σκέψου:
δεν δίνει η μοίρα στους αγαθούς το μεγαλύτερο μερίδιο απ’ αυτά.
Στους ανθρώπους δε, φτάνουν πολλά λόγια, και ευγενικά και ανάξια,για τα οποία να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου, ούτε να εκπλήσσεται, ούτε να τα απορρίπτει. Αν δε ψέματα για κάτι λέγεται, να είσαι πράος. Ό,τι δε, θα σου πω, να το κάνεις πάντοτε:
κανείς να μην σε πείθει, ούτε με λόγια, ούτε με κάποιο έργο,
να πράξεις ή να πεις, ό,τι δεν είναι καλύτερο για σένα.
Να σκέπτεσαι δε, πριν από κάθε σου έργο, για να μη κάνεις ανόητα [πράγματα], ο άνθρωπος που κάνει και λέει ανόητα, ανάξιος χαρακτηρίζεται, αλλ’ εκείνα να εκτελείς, για τα οποία δεν θα μετανιώσεις μετέπειτα.
Να μην κάνεις τίποτε, από ‘κείνα που δεν ξέρεις, αλλά να διδάσκεσαι σε όσα υπολείπεσαι και με τον τρόπο αυτόν, θα ζήσεις την πιο ευχάριστη ζωή.
Δεν πρέπει ακόμη, να αμελείς την υγεία του σώματος [σου],
αλλά, με μέτρο, να πίνεις, να τρως και να γυμνάζεσαι,
ως μέτρο δε λέω εκείνο, για το οποίο δεν θα μετανιώσεις.
Να συνηθίζεις δε, να έχεις καθαρή, λιτή διατροφή, και να
φυλάγεσαι από το να διατρέφεσαι έτσι, που να προκαλείς τον φθόνο, ούτε να σπαταλάς άκαιρα τα καλά, όπως οι αδαείς,
μήτε να στερείσαι, γιατί, το άριστο είναι, το μέτρο σε όλα.
Κάνε δε, εκείνα που δεν θα σε βλάψουν και να σκέπτεσαι πριν πράξεις.
Μήτε να επιτρέπεις τον απαλό ύπνο στα μάτια σου,
πριν εξετάσεις τρεις φορές τις ημερήσιες πράξεις [σου]:
«Που ξέφυγα; Τι έκανα; Τι απ’ ό,τι έπρεπε δεν ολοκλήρωσα;»
αρχίζοντας δε από το πρώτο να επεκτείνεσαι στα μετέπειτα,
για τα ανάξια μεν που έπραξες να επιπλήττεις τον εαυτό σου και για τα χρηστά να ευχαριστιέσαι.
Αυτά να προσπαθείς, αυτά να μελετάς, αυτά πρέπει ν’ αγαπάς,
αυτά θα σε βάλουν στα ίχνη της θείας αρετής.
Ναι, Μα τον παραδώσαντα στην ψυχή μας την Τετρακτύ!
την πηγή της αέναης φύσης!
Άρχιζε λοιπόν, προσευχόμενος στους θεούς, για να ολοκληρώνεις τις πράξεις σου. Και εφόσον τα τηρείς αυτά:
- Θα γνωρίσεις την σύσταση των αθανάτων θεών και των θνητών ανθρώπων, κι αν το κάθε τι παρέρχεται, και διατηρείται.
- Θα γνωρίσεις δε, αν η Θέμις το θέλει [αν το δικαιούσαι], ότι η φύση είναι παντού η ίδια, ώστε μήτε τ’ ανέλπιστα να ελπίζεις, μήτε κάτι να σου ξεφύγει.
- Θα γνωρίσεις ακόμη, ταλαίπωρους ανθρώπους, από συμφορές που ίδιοι προκάλεσαν, οι οποίοι, ενώ τα αγαθά βρίσκονται κοντά τους, ούτε τα βλέπουν, ούτε τ’ ακούν, λίγοι δε, γνωρίζουν πώς να λύσουν τα κακά.
Η μοίρα δε αυτή τους συσκοτίζει το μυαλό. Σαν κύλινδροι δε,
περιφέρονται εδώ κι εκεί, μέσα σε ατελείωτες συμφορές,
γιατί τους ξεφεύγει ότι, η Έριδα, που τους είναι σύμφυτη,
τούς είναι μια ολέθρια συνοδός που τους βλάπτει, και [επομένως] δεν πρέπει να προάγεται, αλλά να αποφεύγεται.
Ζεύ Πάτερ, μπορείς αναμφίβολα ν' απαλλάξεις όλους από πολλά κακά,εάν δείξεις σε όλους πώς να χρησιμοποιούν τον δαίμονά*** [τους].
Αλλά, να είσαι θαρραλέος, επειδή θείο γένος βρίσκεται μέσα στους θνητούς, στους οποίους η ιερή φύση δείχνει το κάθε τι,
εφόσον σού τ’αποκαλύψει. Τηρώντας αυτά που σε διατάσσω,
απαλλάσσοντας δε, την ψυχή [σου] από τους πόνους αυτούς, θα την σώσεις.
Αλλά, να απέχεις από τις τροφές, για τις οποίες μιλήσαμε, και για την κάθαρσ και για την λύτρωση της ψυχής, κρίνοντας και σκεπτόμενος το κάθε τι, έχοντας ως ηνίοχο την, ως προς την ανωτερότητα, άριστη γνώμη.
Όταν δε, εγκαταλείποντας το σώμα, έλθεις στον ελεύθερον αιθέρα, θα είσαι αθάνατος, θεός άφθαρτος, όχι πια θνητός.
(*) «τους καταχθόνιους δαίμονες*»: τους υποχθόνιους θεούς, ή τους αγαπητούς τεθνεώτες διδασκάλους της σχολής κλπ.
(**) «δαιμονιακή**»: θεϊκή, ανώτερη...
(***) «τον δαίμονά*** τους»: ο δαίμων < δαήμων = γνωρίζων, το πνεύμα, το ανώτερο μέσα μας, το θεϊκό, παρβλ. το «δαιμόνιο» του Σωκράτη, εξού και η λέξη "ειδήμων".
