Το Ολυμπιακό πνεύμα οδηγός των Ελλήνων και σήμερα

Γράφει ο ΚΩΝ/ΝΟΣ Β. ΒΛΑΧΟΣ

● Το ηλιογέννητο Ελληνικό Πνεύμα της απροσμέτρητης μεγαλοσύνης και της απείραχτης, από τα χρόνια λάμψης, σφυρηλατήθηκε αιώνες πριν το 776 π.Χ., έτος έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, από τον μοναδικό λαό της αρχαιότητας που αβίαστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως αθλητικό γένος, διότι κανένας άλλος λαός δεν αγάπησε με τόσο ακλόνητο πάθος την άθληση και την δοκιμασία, ανυψώνοντας το αγωνιστικό του πνεύμα, τόσο ψηλά όσο κανείς άλλος. Το στοιχείο αυτό ριζώθηκε βαθειά στην ελληνική ψυχή και έγινε τρόπος ύπαρξης και εκδηλώθηκε με μια χαλύβδινη θέληση και εμμονή για διαρκή βελτίωση, διάκριση και υψιπετείς και παράτολμες ενίοτε πράξεις που του εξασφάλισαν μια λαμπρή πρωτοπορία στην εξέλιξη του ανθρωπίνου γένους, μοναδική στα χρονικά της ιστορίας.

Το στοιχείο αυτό της αέναης αγωνιστικής έξαρσης παρέμεινε σταθερά συνυφασμένο με τον χαρακτήρα της φυλής μας, ποικιλόμορφα εκδηλώμενο στην ζωή του και ιδίως στις πολεμικές τους πράξεις και περιπέτειες και έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην παιδεία τους, προίκισε με υπεροχή το πνεύμα. Το Ομηρικό «Αίεν Αριστεύειν και Υπέροχον Έμμεναι Άλλων» συνιστά την ιερά παρακαταθήκη του γηραιότερου προς τον νέον και μετατρέπεται εν καιρώ σε μεγάλο ιδανικό, γενόμενο η ουσία της άθλησης σώματος και πνεύματος. Από τα προ-Ομηρικά χρόνια, όλος ο Ελληνικός κόσμος προσπαθεί για την επίτευξη ενός άθλου, επιστρατεύοντας όλες τις αρετές του. Η αγωνιστική διάθεση θεών και ηρώων προβάλλετο ακόμα και στους μύθους (Ποσειδών και Αθηνά σ’ άμιλλα για την προστασία της Αθήνας, η Αταλάντη επιλέγει για σύντροφο εκείνον που θα την νικήσει στο τρέξιμο, ο Οδυσσέας κερδίζει την Πηνελόπη μετά από νικηφόρο αγώνα).
Το αγωνιστικό πνεύμα γίνεται το πρώτο κίνητρο για την εξέλιξη του πνεύματος. Η ακράδαντη πίστη των προγόνων μας για την οικοδόμηση του ακέραιου ανθρώπου και την καταξίωσή του χρειάζεται παράλληλη και σθεναρά ανάπτυξη σώματος και πνεύματος, γι’ αυτό και εντάσσουν στην παιδεία τους τον αθλητισμό, αναπτύσσοντας, μετά από επίπονη άσκηση, όλο το δυναμικό που διαθέτουν, για να κατακτήσουν την ύψιστη τιμή της νίκης.
Πρώτοι οι Έλληνες μετέτρεψαν τις αθλοπαιδειές σε αγωνίσματα επίπονα, οργανώνοντας υπέροχους αθλητικούς αγώνες (Αχαιοί Μυκηναίοι, 14ος αιών). Τ’ αθλητικά γυμνάσματα στην Κρήτη, αρχές 2ας χιλιετίας π.Χ., ανάγονται σ’ αθλήματα με τους Αχαιούς. Ο Μινωικός πολιτισμός μάς παρέχει τις πρώτες ενδείξεις (ακροβατικά με ταύρους, πυγμή, πάλη) οργάνωσης αγώνων και ευγενούς άμιλλας, το γνήσιο αγωνιστικό πνεύμα του οδηγεί στις αρχές και τα ιδανικά των Ολυμπιακών Αγώνων, κατά τον ασύγκριτο μέγα πολιτισμό των Αχαιών Μυκηναίων, που ενδιαφέρονται κυρίως για τον Στίβο, ιδρύοντας δύο νέα αγωνίσματα: Τον δρόμο και τις αρματοδρομίες, δίδοντας ελληνική, καθαρά, πνοή στους αγώνες (1350 π.Χ.). Η αθλητική αντίληψη των Αχαιών συνεχίζει να εξελίσσεται και να φουντώνει στον ελλαδικό χώρο και μετά την κάθοδο των Δωριαίων (1125 π.χ.). Η λέξη «Αθλητήρ» = αθλητής, απαντάται για πρώτη φορά στον Όμηρο (9ος αιών π.Χ.).
Τις ώρες αυτές που βρίσκεται στο Λονδίνο η αφρόκρεμα του αθλητισμού της Υφηλίου για την 30η Ολυμπιάδα, εμείς συνέλληνές μου, με προσηλωμένο το βλέμμα μας στην Ολυμπιακή Φλόγα θ’ αντλήσουμε τον καιρό αυτό της άκρας δοκιμασίας μας, αναπάντεχες δυνάμεις… που θα τεντώσουν κυρίως το πνευματικό μας σθένος, ώστε ν’ αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τις παρούσες προκλήσεις. Διαθέτουμε εξάλλου έναν πνευματικό πλούτο που δεν έχει κανείς άλλος.


Πηγή