26 Φεβρουαρίου 2016

Η εναρμόνισις του ανθρώπου με την Φύσιν είναι ο κύριος άξονας της Ελληνικής σκέψης και πρακτικής



Ο ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ
Είναι ο αεί ών Λόγος ο υπό της ψυχής συλλαμβανόμενος και όχι απλώς συμβατική ομιλία χάριν συνεννοήσεως με καλήν ή κακήν ποιότητα ήχων. 
Αυτό το οικοδόμημα του Λόγου αποτελείται από ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ως τα ονομάζει τα γράμματα ο Σωκράτης εις τα έργα του Πλάτωνα (ΚΡΑΤΥΛΟΣ 424).
Η γλώσσα των θεών, ο Ελληνικός Λόγος, είναι Ιερατικός Λόγος, έχων αποκρύψει εντός των λέξεων διαχρονικάς εννοίας, αι οποίαι συλλειτουργούν μετά των πρώτων εννοιών, εφ΄όσον ερευνηθούν μετά προσοχής.

Οι λέξεις εξετάζονται υπό της Γλωσσολογίας ετυμολογικώς, προκειμένου να ευρεθή η ρίζα εκ της οποίας έχουν προκύψει. Το Μνημείον του Ελληνικού Λόγου είναι το μεγαλύτερον Νοητικόν Μνημείον του πλανήνη Γη και αναμφιβόλως το σοφώτερον. Γιατί οι λέξεις έχουν  και μίαν παράλληλον βαθυτέραν πηγήν από την οποίαν είναι δυνατόν να αντληθούν ποταμοί γνώσεων, που διευρύνουν την συνειδητότητα του Είναι, διότι άπτονται καθαρώς φιλοσοφικών και θεολογικών εννοιών, και όχι μόνον.

Εκ των αναγραμματισμών είναι εμφανές ότι η Ελληνική γλώσσα είναι πράγματι η μήτηρ των γλωσσών, διότι δεν είναι δυνατόν λέξεις που υποστηρίζεται ότι προήλθον από ξένας ρίζες αρχικώς, να έχουν την δυνατότητα να αναγραμματίζονται,  διευρύνουσαι τας αρχικάς των εννοίας, χωρίς αι αντίστοιχαι ξέναι ρίζαι να μετέχουν των εννοιών αυτών.
Ο Ελληνικός Λόγος αποσαφηνίζει μέσω των αναγραμματισμών τας πολλαπλάς εννοίας των λέξεων, που είναι παρούσαι και έτοιμαι να ενεργοποιηθούν, μόλις ο νούς δραστηριοποιηθή εις τα ανώτερα νοητικά πεδία των αφηρημένων , Καθαρών Ιδεών. Οταν δοθή το αρχικόν έναυσμα με τον μίτον των αναγραμματισμών, η επιστροφή από τον ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΝ είναι εξησφαλισμένη. Ο Μινώταυρος θα έχη παραδοθή εις την έκπαγλον σαφήνειαν του Λόγου, διότι ο νοητικός Μινώταυρος είναι εκείνος που πρέπει να κατακτηθή και να οδηγήση τον Θησέα εκτός του δαιδαλώδους, σκοτεινού και πλήρους αδιεξόδων Λαβυρίνθου.
ΜΙΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΗΜΑ ΚΑΙ "ΑΓΑΘΙΣ", Η ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ.
Δια να μην κοπή το νήμα των σκέψεων, πρέπει η Αγαθίς να είναι πλήρης αγαθών σκέψεων. Αι αγαθαί σκέψεις θα οδηγήσουν τον νούν έξω από τον νοητικόν λαβύρινθον των αδιεξόδων με την βοήθεια της «αγαθίδος».
Οι αναγραμματισμοί λειτουργούν μόνο  εφόσον ο νούς είναι αποκαθαρμένος και σταθερώς προσανατολισμένος εις τον Αγαθόν, μες την Πλατωνικήν έννοιαν, και με οδηγόν την θηλυκήν υπόστασιν του Είναι, την Αρι+άδνη= την πολύ αγνή.
Ο τρόπος του σκέφτεσθαι είναι επαναστατικός και απαιτεί μεγάλην προσοχήν, διότι είναι εύκολο να παρεκκλίνη και δημιουργήση εσφαλμένας ή παραπλανητικάς εντυπώσεις, εάν δεν μελετηθεί εις βάθος με την ευσέβειαν που απαιτεί η έρευνα αυτή.
Οι αναγραμματισμοί είναι το θείον δώρο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΛΟΓΟΥ προς την ανθρώπινην διάνοιαν, προκειμένου να ανελιχθή και να συλλάβη τας επέκεινα εννοίας μέσω ενός κώδικος. Ενας σταθερός και αναλοίωτος κώδιξ είναι η μόνη εγγύησις της διαχρονικής αλήθειας του ΟΛΟΥ, το οποίον εμπεριέχεται εις το ΕΝ. Και αυτός ο κώδιξ είναι το αρχαίο Ελληνικό Αλφάβητον των 28 γραμμάτων.
Οι λέξεις που είναι έλξεις γραμμάτων, περιελίσσουν τας έλικας του νού και τον καθιστούν εξαιρετικώς εύστροφον, προκειμένου να αν-ελιχ-θη εις το όρος Ελικών των 9 ΜΟΥΣΩΝ με ΜΟΥΣΑΓΕΤΗΝ τον ετεροθαλή αδελφόν των, τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ.
Οι λέξεις, ΛΕΞΙΣ, ΕΛΞΙΣ, ΕΛΙΞ, ΕΛΙΚΩΝ, είναι ένα απτόν παράδειγμα της ικανότητας του Ελληνικού Λόγου να ελίσση τας έλικας του νού. Καθιστά δε, τον Ελληνα ιδιαιτέρως όχι μόνο εύστροφον, αλλά και ερευνητικόν ως προς την φυσικήν και νοητήν πραγματικότητα.
Η κατάργησις της καθαρευούσης, ενδιαμέσου κρίκου της αλύσεως μεταξύ της αρχαίας και της νεωτέρας γλώσσης, έφερε καίριον πλήγμα εις την δυνατότητα της νέα γενιάς, όπως παρακολουθήση την Αρχαίαν Γραμματείαν. 
Ταυτοχρόνως ο ελλειπέστατος και σχολαστικός τρόπος της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών κατέστη παντελώς αδιάφορος εις τα ψυχάς των νέων Ελλήνων. Χαριστική βολή το μονοτονικόν, ανοίγει την προοπτικήν δια την κατάργησιν του Ελληνικού Αλφαβήτου και την χρήσιν συμβατικής γραφής.
Η Ελληνική γλώσσα είναι το διαπεραστικώτερον  εργα-λείον της Δημιουργίας. Ο κάτοχος της είναι κάτοχος εκείνου του έργ-λείου που θα υποστηρίξη το έργον της λειάνσεως και διανοίξεως των νοητικών λεωφόρων, προκειμένου ο νούς να έλθη εις απ΄ευθείας θέασιν των Ιδεών. Η γνώσις των πραγμάτων επιτρέπει εις τον νούν να διαπιστώνη την ορθότητα του ονόματος, αποκτών την απαραίτητον ευλυγισίαν, στηριζόμενος επί των κανόνων του Πλάτωνος, οι οποίοι είναι παρόντες χωρίς να κατονομάζωνται εις τον ΚΡΑΤΥΛΟΝ. Το μέγα απόρρητον των αναγραμματισμών απέκρυψε επιμελώς ο Πλάτων εις τον Κρατύλον , χωρίς να διατυπώση την μεθοδευμένην τάξιν της συνήθους σκέψεως του, αφήνωντας στον ερευνητή την παρακαταθήκην του  για περαιτέρω έρευνα.
Ας πάρουμε κάποιες λέξεις.
ΕΡΩΣ , τέκνο του Πόρου και της Πενίας. Η διέλευσις (πόρος) οδός ήτο και είναι και θα είναι η αναζήτησις του τέκνου Ερωτος. Ερωτική κυοφορία και τοκετός το οδοι-πορικόν αυτής της αναζήτησης. Τέκος των δύο τοκέων (γονέων) Η ΓΕΝΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΜΑΣ.
Πόρος και Πενία οι δύο μεγάλες αντιθέσεις του ψυχικού μας βίου. Έλκονται για να γεννήσουν τον Φάνητα/Ερωτα, τον φανερόν, τον εκρηκτικόν , τον μέγαν, τον ενοποιούντα στμφιλιωτικώς το χαοτικόν μας ζωτικόν περιεχόμενον για να φέρη εις επαφήν την θνητήν με την αθάνατη φύσιν μας. Γιατί η πολικότης των δύο άκρων του πατός Πόρου και της μητρός Πενίας συνερίσκονται εις το κέντρον του Είναι.
Το  σύμφωνον Π  ,κοινό αρκτικό και για τις δύο λέξεις είναι το σύμβολον της πύλης , το πέρασμα από μία ποιότητα  ύλης Π-ύλη σε άλλη.  Ο Π- όρος οδηγεί εις Ορος. Ο Ερως κληρονόμησε από τον πατέρα του την δυνατότητα αναρρίχησης μέσω περασμάτων σε υψηλές κορυφές και από την θνητή μητέρα του την Π-εινα, που όμως το φωνήεν Α υποδεικνύει και μία αρχή, μία γέννηση.
Μαζί οι δύο λέξεις ΠΟΡΟΣ + ΠΕΝΙΑ  μας δίνουν και τις λέξεις ΠΟΝΟΣ + ΠΕΙΡΑ.
Η ερωτική εμπειρία είναι επί- πονος είτες διαδραματίζεται εις το φυσικόν πεδίον είτε στο Ιδεατόν. ΠΟΝΟΣ_____ΠΝΟΟΣ   Π –ΝΟΟΣ, πέρασμα του ΝΟΥ μέσω του Π-ΟΝΟΥ που έχει ως αποτέλεσμα την  απόκτησιν της Ιεράς ΠΕΙΡΑΣ.
Επίσης από την σύζευξη των δύο αυτών λέξεων προκύπτει και η λέξις ΕΡΙΣ εκτός από την ΕΡΟΣ. Το ζευγάρι του ψυχικού μας βίου, θα ευρίσκεται εις μόνιμον Εριδα, μέχρις ότου η ψυχή συλλάβει την ανάγκην της γονιμοποιητικής αρχής και τεκνοποιήση τον ΕΡΩΤΑ.
Η ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΕΊΝΑΙ ΕΡΩΣ, ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΟΚΑ ΤΟ ΠΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ Α+ΠΑΝ-ΤΗΣΙΝ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤ-ΕΥΜΈΝΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΑΝ ΤΗΣ Α+ΠΑΝ-ΤΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝ-ΤΗΣΕΩΣ.
Τ+ ΕΡΑΤΑ       ΑΡΕΤΑ= ΑΡΕΤΗ  το γράμμα Τα  δείχνει στάση, δηλ.  ΤΕΡΑΤΑ = ΣΤΑΣΙΣ ΑΡΕΤΗΣ
ΣΠΗΛΑΙΟΝ      αντίστροφος έννοια     ——— ΠΑΝ+ΗΛΙΟΣ
Π+ΥΛΗΝ   Ο ΝΟΥΣ περνά από την Π+ΥΛΗΝ του αισθητού κόσμου εις το πεδίον της υποσυνειδήσεως
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ——— ΛΑΘΟΣ+ ΥΒΡΙΝ        ΟΜΩΣ      ΛΑΘΟΣ——-ΑΘΛΟΣ
Ο  Λαβύρινθος εμπεριέχει το λάθος και την ύβριν, αλλά ωθεί τον  Θησέα και τον κάθε Θησέα εις την μετάλλαξιν των πυκνών αργοδονούμενων στοιχείων της φύσεως του γής και ύδατος, προκειμένου να ξεπερασθεί δια των άθλων η ύβρις και ο θ-άνατος.
Επιπλέον ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ —-ΛΑΒΡΥΣ —– ΒΑΡΥΣ Λ…ΟΓΟΣ. 
Μυητικόν σύμβολο η Λάβρυς χαρακτηρίζει την καρδίαν (ΚΑΡΑ- ΔΙΑ) που με το σύμβολο του κεραυνού είναι το έμβλημα της ισχύος, που σχίζει την Γην και διεισδύει εις αυτήν. Αναπαριστά την ένωσιν της Γης με τον Ουρανό και προσφέρει γονιμότητα. Είναι επίσης η εικόνα της πνευματικής διεισδύσεως και εκπροσωπεί το όργανον της απολυτρώσεως. Ο Διπλός πέλεκυς ,η Λάβρυς λόγω της αμφιστομίας της είναι ταυτόχρονα καταστροφεύς και προστάτις.
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ  ——–ΛΑΒ+Ι+ ΘΥΡΣΟΝ  ΛΑΒΕ Ι(ΕΡΟΝ) ΘΥΡΣΟΝ , εξερχόμενος από τον Μινωικόν λαβύρινθο, προτρέπει ο Λόγος. ΘΥΡΣΟΣ είναι το Ιερόν σύμβολο του Διόνυσου.
Το θείον συμμετέχει εναργώς εις την ενσάρκωσιν του Λογου, δια να γίνουν  σαφείς οι όροι και αι νοητικαί διεργασίαι εις τον νούν, προκειμένου ούτος να φωτισθή υπό του φωτός του Α+πολ-λωνος.   ΠΟΛΟΝ——ΟΠΛΟΝ. Με όπλο τον πόλον /Απόλλωνα (Φως της γνώσεως) ο πολίτης (γνώστης των κοινωνικών δομών και θεσμών) έχει συγκροτήσει τον εσωτερικόν του άξονα τον καταλήγοντα εις τον πόλον της εν συνόλω ψυχικής του ζωής. Δια του πόλου ο προσανατολισμός είναι ευχερής και η πορεία της ψυχής φωτίζεται εκ του Φοίβου .
Ο Ελληνικός λόγος είναι λογικός τηρεί τις ανα-λογίας και εμπεριέχει τον αντίλογον απέκρυψεν επιμελέστατα την  προελευσιν της γενέσεως των όντων και ο Πλάτων δια του Κρατύλου έσυρε τον πέπλον μέχρι εκείνου του σημείου που του ήτο επιτρεπτόν. Οι αιώνες όμως αλλάζοντες την φοράν των αστέρων, αλλάζουν και την ανθρώπινην δυνατότητα συλλήψεως διαφορετικών δονήσεων και την δεκτικότητα επαναστατικών ιδεών και κατέστησαν επιτρεπτήν την αποκάλυψιν των εννοιών.
Η μελέτη της Ελληνικής γλώσσας μας αποκαλύπτει ότι  δεν είναι μία γλώσσα συμβατική, αλλά κυρίως μαθηματική, επιστημονική, τεχνολογική. Η αυστηρή μαθηματική της πειθαρχία, η θαυμαστή άρθρωτή δομή της, ο καταπληκτικός αναπλαστικός μηχανισμός της και η ασύγκριτη ικανότητά της δημιουργίας παραγώγων, είναι μοναδικά χαρακτηριστικά της.
Όλες οι λέξεις αποτελούν ακροστοιχίδες εννοιών οι οποίες εμπεριέχονται και εκφράζονται με αυτές. Οταν αυτές αποκωδικοποιηθούν μας αποκαλύπτουν πλήρως αυτό το οποίο περογράφουν με μεγίστη ακρίβεια. Έτσι η τοποθέτηση των γραμμάτων στην σειρά σε μία λέξη είναι αυστηρώς προκαθορισμένη, ούτως ώστε αν αλλάξουμε την θέσιν των έχουμε διαφορετική ερμηνεία. Αυτό αποδεικνύει και την τελεολογική σχέση η οποία υπάρχει μεταξύ του σημαίνοντος και σημαινόμενου, δηλ. την σχέση αιτίας και αιτιατού. Αυτό μας οδηγεί αναπόφευκτα και στο συμπέρασμα ότι κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφάβητου εμπεριέχει κωδικοποιημένες πληροφορίες τις οποίες μεταφέρει υπό μορφή ήχου, και εικόνας που είναι συνδέεται με το σχήμα του γράμματος.
Παράδειγμα το Α με το οποίο αρχίζει το αλφάβητο και το Ω με το οποίο τελειώνει.
Το Α, αποτελεί σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Συμποσιακά προβλήματα) τον πιο απλό            Α-νθρώπινο ήχο, είναι η αρχική του φωνή και «φύσει εκφέρεται»
Α- ρχή, Αηρ, Α-ιθηρ….. εντός του γράμματος ΑΛΦΑ έχει κωδικοποιηθεί
–          Η πληροφορία της πρώτης κραυγής του νεογέννητου ανθρώπου
–          Η πληροφορία της ζωής καθώς η κραυγή αυτή χαρακτηρίζει κάθε ζώντα έμβιο οργανισμό.
–           Η πληροφορία του Ουρανού, της Α-νώτατης Α-ρχής.
Σαν επιστέγασμα όλων αυτών, το σχήμα του είναι ο Διαβήτης, το Πυθαγόρειο όργανο, που αποτελεί κύριο άξονα της διδασκαλίας του, διότι σύμφωνα με τον μεγάλο Μύστη είναι το μέσο δημιουργίας του Σύμπαντος Κόσμου.  Επίσης με την προβολή του γράμματος Αλφα πάνω στην Ιεράν Τετρακτύν μπορούμε να κατανοήσουμε τις μαθηματικές πληροφορίες που μας μεταδίδει, αφού βλέπουμε ότι αποτελείται από δύο μέγιστα τρίγωνα (ΟΡΘΟΓΏΝΙΑ ΣΚΑΛΗΝΆ). Το ΑΛΦΑ είναι το μέγιστο τρίγωνο της δημιουργίας του Σύμπαντος Κόσμου.
Το γράμμα Ω προφέρετο ΟΟ και δάνεισε την μορφή του στο μαθηματικό σύμβολο του απείρου.
Ω- ΟΟ-ΡΑΝΟΣ  Ο-ΛΥΜΠΟΣ , ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΛΉΡΗς ΤΑΎΤΙΣΙΣ, υπάρχει πλήρης ταύτιση αυτών των δύο εννοιών, όπως μας λέι ο Ομηρος στην Ιλιάδα  «ανέβη μέγαν Ου (Ω)ρανόν Ολυμπόν τε».
Η απεραντοσύνη του Ουρανού ταυτίστηκε επίσης με την απεραντοσύνη του Ω-κεανού, κατάλοιπο της ασιθήσεως την οποία απεκόμισε ο Ελλην κατά την διάρκεια των ποντοπόρων ταξιδίων του.Ω-κεανός, ο μέγας μυθικός ποταμός του κόσμου (Ιλιάδα και Οδύσσεια)
Ο γύρω την γήν περιβάλλων, ο περιιών την Οικουμένη πανταχόθεν (Πλούταρχος)
Το ανθρώπινον όν έχει την έμφυτον τάσιν να απευθύνεται εις τον Ουρανόν και να ζητή απάντησιν εις τα υπαρξιακά του ερωτήματα.
Ο μέγιστος των ποταμών και ως τοιούτος ονομάζεται γαιήχοος, κλυτός, αρχέγονος ,αένοας (Ησίοδος), αλλά και πόρος, μύκημα , επειδή λούονται εν εαυτώ οι αστέρες και λοετρά (Ιλιάς)
Συνεπώς, το Ω -μέγα σαν ήχος μας μεταδίδει την κωδικοποιημένη πληροφορία του Σύμπαντος Κόσμου, γαιών και Υδάτων, πάνω στο Πυθαγόρειο γεωμετρικό πρότυπο δε,  καταλαμβάνει ένα πλήρη κύκλο δηλ. 360 μοιρών.
Έτσι το γράμμα Α-λφα είναι ο πρώτος άναρθρος φθόγγος ένδειξη πόνου, έκπληξης, θαυμασμού και το γράμμα Ω-μέγα κατά τον ίδιο εκπληκτικό τρόπο εκφράζει το ίδιο πόνο  Ω-δίνη, έκπληξη και θαυμασμό ΟΟ, που ο Ελληνας θέλοντας να κρατήσει αυτή  την Μυθική παράσταση της ανάμνησης του «Ουράνιου Τόξου» το αποτύπωσε σε αυτό το γράμμα.
Οι ευθείες , οι γωνίες και οι περιφέρειες των γραμμάτων του Ελληνικού Αλφάβητου δεν είναι καθόλου τυχαίες, αλλά εμπεριέχουν μαθηματικές σχέσεις, οι οποίες έχουν ρυθμιστεί από τον Πυθαγόρα «εκ της κατά γεωμετρίαν γραμμής» δηλ. δια Κανόνος και Διαβήτου.
Ο Πυθαγόρας επιμελήθηκε του Κάλλους των γραμμάτων και ασχολήθηκε με την φιλοτέχνηση τους.
Οι Έλληνες, βασιζόμενοι κατά κύριον λόγο στους φυσικούς ήχους, αλλά και εικόνες (νοηματικούς φθόγγους), κατέγραψαν τις πληροφορίες, τις οποίες το περιβάλλον μετέδιδε και με αυτές δημιουργούσαν απλές αλλά και σύνθετες λέξεις, που εμπεριείχαν ακέραιη την μεταδιδόμενη αυτή πληροφορία.
Η θεμελιακή φιλοσοφική αντίληψη των Ελλήνων ήταν «η εναρμόνισις του ανθρώπου με το γίγνεσθαι του Σύμπαντος Κόσμου δηλ. ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ».Και αυτό γιατί ο άνθρωπος ως μέρος αυτού του Σύμπαντος, οφείλει να αντιλαμβάνεται και να ακολουθεί τους Νόμους του, για να μπορεί να είναι σε αρμονία με τον χώρο του και τον «ΚΟΣΜΟΝ».
ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟΝ ΕΊΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ», η αντανάκλασις του Κοσμικού  Σύμπαντος εις τον Ανθρωπον, Ο Θείος Λόγος της Δημιουργίας.
Η  εναρμόνισις του ανθρώπου με την Φύσιν είναι ο κύριος άξονας της Ελληνικής σκέψης και πρακτικής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.